"Një këndvështrim i ri i një bote... poetja Albina Idrizi

RRUGËTIM PROFIL PEGASI INTERNACIONAL
E FOKUSUAR POETJA SHQIPTARE (KOSOVË) ALBINA IDRIZI ANËTARE ELNPSHA “PEGASI” ALBANIA

Një këndvështrim i ri i një bote hapësirëgjerë
Mbi vëllimin e ri poetik disagjuhësh“Orbita e fjalës” “L’orbita della parola”
«Η ΤΡΟΧΙΑ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ»
i poetes shqiptare Albina Idrizi (KOSOVË)
Nga Kristaq F. Shabani I.W.A (SHBA) W.P.S, XASTERON
a. Levizje nëpër tablo me gjimnastikim mendor e filozofik
Fjala ka orbitën e saj dhe orbita përsillet në një fjalë të figuruar elitare individualiteti, duke u përsjellë në një vëllim folës në katër gjuhë dhe si rrjedhojë ndez diej të vegjël në shpirtrat njerëzorë të dalë nga një dramatizim heroik..., i shndërruar tashmë në inekzistencë, por i arkivuar në kujtesën nejrëzore të një populli gjakderdhës për të fituar të drejtën e mohuar...

Syri poetik i Albina Idrizit lëviz nëpër tablo jetësore me mprehtësinë e tij, duke këndvështruar anë të padallueshme dhe të paduksme, të padritësuara duke servirë humanizmin dhe një qëndrim tejet të ri të një moduli të ri njerëzor.... Përbindshmëria, privimi i lirisë njerëzore e shtyrë nga ndjenja jashtëtokësore etjeje për të okupuar tjetrin me veprime të përshkallëzuara deri në humbje identiteti dhe njerëzor, falja e veprimit antinjerëzor, dhurimi i të puthurës pas një dramatizmi të gjaktë, kalvari komedian dhe reflektimi, tregon sipëroren njerëzore dhe mezazhon ardhmërinë për krijimin e lidhësisë së bukuruar, shkelje në hapësira të reja ndërgjegjeje për të krijuar shembëlltyra, të cilat mund t’u referohen edhe popuj të tjerë ...

b. Krenarim i indentitetit është një pasqyrim i bukurisë fytyrore...
Poetja i përket një populli, ku elementet klimatike të figuruara: shiu, era, acari i shkaktuan gjatë epokimeve ngrirje të qenësisë, por qëndresa stoike e statuzoi dhe e evidentoi ...,pavarësisht nga ndonjë shpërdorim dinak dhe etje copëtues. Krenarimi indentitetit është një pasqyrim i bukurisë fytyrore, bardhore, sinqerore dhe trimërore të kësaj krijese guximtare pannjerëzore..., e cila përvuajti dramacitetin komunar dhe “modern”. Një trajtesë interesante në substratin poetik të asaj që ne e përmendim shpesh dhe që e jetojmë me mënyrat tona, me stilet tona, jetën: lëshohet pyetja në një retorizëm me një gjetje “verbim”, “thithjen nektar- farmak (dy gjendje kundërshtie)

c. Përplotësi dhe ngulitje: Akte jetësorë: gjendje, dalje, gjetje, çlodhje, mbarim në një këngërim ndërrim fytyre dhe në një ecje nën lëkurë të njëri tjetrit...
Ekzistencat njerëzore kalojnë në peshime të dimensioneve, në matje të përmasave ekzistenciale trupore me sy-matjet e kësaj trajte, për të realizuar lidhësi jetësore me prezencat kanunore, por që këto “lidhësi” nuk arrijnë të prekin thellësinë reale shpirtërore, duke e trajtuar njeriun në padëshirueshmërinë e tij ekzistenciale dhe në përbuzjen e dëshirës shpirtërore... Kjo shprehet tek poezia “Fejesa” e poetes me emër agimor: Albina (Alba, agmi)... Këndvështrimet dritarore janë të pranishme në ekzistencë, por ato parje dritare këndvështruese nuk mund të kapin realen e mundshme shpesh herë , ose më të shumtën sjellin tharmin e gënjimit ekstrem, duke shfytyruar gjithçka në të kundërtën e tyre... Ankthimi njerëzor e sidomos i poetes është gjithnjë prezent, duke realizuar zbulesën e tablove të pakëndvështruara nga syri i zakonshëm, por nga syri i mprehtë, i cili nuk dëshiron kurrsesi mbyllje sysh për të jetuar anktin njerëzor...’Edhe vdekjet (nga këto dritare ) duken më pak të tmerrshme! (Kulmim këndvështrimi i zbehtë i njerëzve , të cilët s’jetojnë botën e atyre që humbasin të dashurit e tyre... Ekstremja në këtë rast kryefjalëzon pa natyralitet, por çuditërisht kjo ndodh!) Aftësia e këshillimit driton për të mësuar te poezia “Mikja”...Simbolizimi “kukull”, pa dyshesë, flet figurshëm në gjetshmërinë e saj, në harresën dhe në ripërfytyrimin, në pamjet e gjendjes aktuale, duke kontraktuar më kukullën reale materiale dhe shpirtërore... Aludimi është dinamik dhe pasojat e harresës demonstrojnë natyralen dhe shpirtin ...

Jetimi i sëpërditshmes në çastet apo momentet përshkruese përfaqësuese të ikjes, të asaj. që shkoi, janë të pranishme te “Orbita e fjalës”: Kujtime që zgjaten si fije tymi... në një lojëri “symbyllazi” harresore nga vetja e tyre dhe vjedhje nga “timja” dhe një përcjellje këmbanore ofshamë dhe vdekjeje pa u dëgjuar... një përsiatje e asaj që ikën dhe që së fundi përfundon natyrisht në mosekzistencën e ditur, por që shmanget nga mosdëshirimi i ikjes

Ç. Bota e ndjenjës e konfiguruar me një shans prekës dhe startues në një korsi të re “vrapuese” mendimore dhe figurative...
Te “ORBITA E FJALËS” poetja Albina Idrizi shfaq qëndrimet e saj në fushën ndjenjësore në një ecje më të studiuar të idileve të saj, të konfigurimeve ndjenjësore, duke shpalosur një gjendje tjetër më të avancuar në prekje dhe gjetje, duke hapësuar njëkohësisht edhe pjekurinë e trajtesës... me stilin e saj rrëfimtar dhe figurativ më të plotuar në pjekjen e “vjeljes”: ditën e lodhur më kot, fytyrëzuar me fytyrë shenjtëreshe, të qenurit vetvetja në disa gjendje aktrimi , nën këngën pa zë me trupin tim llastar
qiellin preka; lulet bien të trembura përtokë ; ...vibrojnë heshtjen e territ, mosvdekja e ëndrrave; iluzion hermafrodit që mbarsesh brenda meje je ti ; ku pas çdo rënie dhemb... heshtja!

Mohimi kohor demostrohet me një « tabletë » poetike shëruese ; elementi femër në tërë bukurimin e saj në pasqyrimin vital të feminitetit dhe të prurjes, të rritjes së krijesës dhe të dashurisë së pakufijshme ndaj saj, por edhe në qëndrimin ndaj humbjes së dinjitetit, ku e para është predominuese dhe kulmore, qëndrimi koherent ndaj shoqërisë njerëzore, evidentimi poetik i poetit të vendit të saj me një fytyrë hijeshore dhe prekëse, ku merr përsipër dritëhijet kohore.

d. Spikatëri dinamike , duke i evidentuar si kryethënie :

E vërteta është ishulli i banuar... Pasqyrë më është bërë syri yt ...

Si përfundesë:
Albina Idrizi, një poete që po profilizohet në kahjen e duhur. “Orbita e fjalës” e pohon këtë logjikë...poetike...

Albina IDRIZI e lindur në Tërnoc ( Lugina e Preshevës ) prej ku si fëmijë shpërngulet në Gjilan, ku edhe kryen shkollimin fillor dhe atë të mesëm. Fakultetin Filolgjik, drejtimin Letërsi dhe Gjuhë Shqipe e përfundon në Universitetin e Prishtinës.
Prozën e parë e boton si nxënëse e shkollës fillore më 1980 në revistën për fëmijë “Pionieri” nga ku përfshihet edhe përmes poezisë në periodikun e kohës deri më 1997, kur boton përmbledhjen e parë me poezi për të rritur “Heshtje e mbarsur” në botim të RILINDJES. Në nëntor të vitit 2007 boton përmbledhjen për fëmijë “ Ëndrra me ylberë”. Në prill të vitit 2009 boton romanin “Hijet e kullave”. I mirëpritur nga lexuesit dhe kritika si “një ndër librat që bëjnë historinë” romani përkthehet në gjuhën rumune, po të njëjtin vit në Bukuresht në bashkëpunim me Bashkësinë Kulturore të Shqiptarëve të Rumunisë ALBANESUL. Në të njëjtin vit përzgjidhet t’i bashkohet poetëve shqiptarë nga të gjitha viset me poezitë e saja në antologjinë dygjuhëshe: shqipe dhe rumune “TEMPLUL CUVANTULUI” gjegjësisht “TEMPULLI I FJALËS”. Në prill të vitit 2010 del nga shtypi përmbledhja me poezi për të rritur “Dashuruar në diell” .
Në Gembloux, qytetin muzeal në periferi të Brukselit në Belgjikë, në majin e këtij viti 2010, në Sallonin e 40 jubilar nderohet me medaljen e argjentë për poezi nga Akademia Europiane e Arteve.
Ndërkaq, nga Lidhja Ndërkombëtare e Poetëve, Shkrimtarëve dhe Artistëve “PEGASI” Albania, nderohet me Çmimin Special për romanin “Hijet e kullave”.
Nga Drejtorati për Rini, Kulturë dhe Sport i qytetit të Gjilanit, në dhjetor të vitit 2010, nderohet me mirënjohje për artin letrar.
Po këtë muaj në kuadër të “ Vjeshtës Letrare” të Gjilanit nderohet me mbrëmjen përkushtuese letrare të krijimtarisë në përgjithësi, ku marin pjesë dhe proklamojnë shkrimet e tyre emra të njohur të letërsisë shqiptare.
Është anëtare e Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës, Akademisë Europiane të Arteve, Lidhjes Ndërkombëtare të Poetëve, Shkrimtarëve dhe Artistëve “ PEGASI” ALBANIA si dhe anëtare e kryesisë së ARS Clubit “ BEQIR MUSLIU”.

Libri “Orbita e fjalës” do të realizojë shkëmbimin universal të vlerave dhe do të nxjerrë më në pah arritjen poetike të autores.

Albina IDRIZI born in ( valley of Presheva ) from where she moves to Gjilan as a child where she receives the elementary and higher education. She was graduated from the University of Prishtina, for Albanian Language & Literature.
She published her first prose as a student of elementary school in 1980 in the magazine for children ‘ Pionieri’ from where she is involved in poetry in the periodical of time until 1997 when she publishes her first selection of poems for adults ‘Heshtje e mbarsur’ (impregnated silence). In November of the year 2007 she publishes the book for children ‘Ëndrra me ylberë’.(Dreams with rainbows). In April of the year 2009 she publishes the novel ‘Hijet e kullave’. (shadows of the barrows) welcomed by the readers and the critics as ‘one of the books that makes history’, the novel was translated into Romanian at the same year in Bukuresht in cooperation with Cultural Communion of the Albanians in Romania ALBANESUL. At the same year she is chosen to join the Albanian poets form all the regions with her poems in the bilingual anthology: Albanian and Romanian TEMPLUL CUVANTULUI “temple of the Word” In April of the year 2010 was published the book for adults “Dashuruar në diell’ “Enamoured in the sun”, a summary of poems .
In Gembloux, the museum town in the suburbs of Bruxel in Belgium, in May of this year 2010, 40th jubilary Saloon she is honored with the Silver Medallion for poetry by the European Academy of Arts.
Meanwhile, by the International Association of Poets, writers and Writers PEGASI Albania, she is honored with special prize for the novel ‘Shadows of Barrows’.
From the Board for Culture, Youth and Sports of the town of Gjlan, in December of the year 2010 she is honored with gratitude for her literary art.
In the same month in the framework of “ Literary autumn” of Gjilan she is honored with the dedicatory literary party where many distinguished names of the Albanian Literature participate and promote their writings.
She is a member of the Association of Kosovo Writers, European Academy of Arts, International literary Association of Poets, Writers and Artists “Pegasi” ALBANIA as well as a member of the presidency of ARS Club “ BEQIR MUSLIU”.

Është përgatitur për botim libri më i ri i poetes ALBINA IDRIZI “ORBITA E FJALËS” «L’orbita della parola» «Η ΤΡΟΧΙΑ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ»

Përkthyer nga shqipja në anglisht: Dritan D. Kardhashi W.P.S Recesente: Vassiliki Kalahani I.W.A, W.P.S;
në italisht: Aleksandra Shabani(Majlinda) U.P.L.I (SHBA), W.P.S; Recesent: Stefano Alegrini
greqisht: Kosta Gaxhoni W. P.S, Recesente Leta Kucohera I.W.A

Poezi në katër gjuhë nga Albina IDRIZI

SOT PUTHA ARMIKUN TIM

Sot, putha armikun tim
Lehtë, butë, qetë,...
Mua më dhembi në shpirt shije e tij
Atij i dogj në buzë e imja
Pastaj çdo gjë e hekurt shkriu mes nesh.

Besomëni, sot unë putha armikun tim
M’u duk se preka me dorë Hyun
Nuk e bënte tjetër loti syrin e tij
Por lumturia ime e pushtuar
Se ktheva në vete Njeriun.

Po, sot putha armikun tim
Në paqe natën do e flej unë
Ai vetveten duke luftuar
Nesër fitues, e di nga sytë e tij
Do zgjohet i dashuruar.

NGA DRITARJA
Nga dritarja
Gjithmonë duket më bukur
Edhe fytyrat
Edhe dashuritë
Madje, edhe vdekjet
Duken më pak
Të tmerrshme
Nga dritarja
Gjithmonë gënjehemi.

ANKTH
Mbyll sytë e shoh
Njeriun që lodhet nga pesha e vet
Njeriun që dërrmohet nga fjala e vet
Dhe, zvogëlohet duke e bartur në shpinë
Për aq sa rritet duke e bartur në zemër
Mbyll sytë e shoh
Njeriun që vazhdimisht harron
Atë, që vazhdimisht i duhet
Hamajtë shtohen e shtohen
Dhe bartin njëri - tjetrin në kurriz
Oh, s’dua të mbyll më sytë
S’dua të trishtohem.

KUKULLA E FËMIJËRISË
E gjeta
Në fund të shkallëve
Të bodrumit të shtëpisë
Nëpër të cilat dikur
Isha ngjitur
Duke e harruar
Nga ankthi dhe kurreshtja
Për t’u ngjitur lart
Flokët i kishte
Gjysmë të rënë
Të pakrehur
E, si të thinjur
Nga pluhuri i viteve
Nga buzët e thonjtë
Kishte humbur
Ngjyra e kuqe
Që dikur i jepte
Aq hijeshi
Në fustanin e saj
Lulet e dikurshme
Ishin zhdukur
Nën shkretëtirën e shëmtuar
Të pluhurit
Sytë, ashtu gjysmë të mbyllur
I dukeshin të lodhur
Nga vetmia e harresa
E melodia e ëmbël
Që dëgjohej dikur
Me ta marrë në dorë
Më nuk ndihej
Të gjitha
Ishin dhe shkuan
Me fëmijërinë time.

ÇAST
Kujtimet zgjaten si fije tymi
Dhe lozin symbyllaz
Në poret e lëkurës sime
Ku secila harron diçka të veten
Duke vjedhur diçka timen
Një kambanë zije
Apo gëzimi
Ndihet nga larg
Me të njejtën jehonë
Që pati dje, pardje...
Në mua një ofshamë
Vdes pa u dëgjuar.

NETËT E DITËVE TË MASKUARA
Ëndrrat tërheqin thellë e më thellë
Në botën mistike
Dhe tallen me unin e njeriut
Zhgjëndrrat mbyllin qepallat e syve
Të të vdekurve ndajnatë
E vërteta mbetet ishull i pabanuar.



I YTI SY
Pasqyrë më e dashur
më është bërë i yti sy,
magjepsem, e tëra harrohem
nga ytja dashuri.
Edhe më e ashpëra
fjalë moshe stepet,
pranë të tillës
të ëmblës melodi.
Nuk shoh thinja flokësh
as vrragë, as shenjë
nga e vështira fëmijëri.
Sapo e jotja hije më afrohet
hyjnohem e tëra,
në më të bukurën perri.
Pasqyrë më e dashur
më është bërë i yti sy,
jam e bukur i dashur
se të tillë më sheh ti.




TË JESH GRUA

Shpesh herë,
të jesh grua do të thotë
të zgjohesh për çdo ditë
me një fytyrë të re shenjtëreshe,
për t`u shndërruar prapë
mbrëmjeve në të përdalë.
Shpesh herë,
të jesh grua do të thotë
të ndjellësh, të frenosh epsh,
e të aktrosh orgazma.
Të flasësh më tepër
kur s`ke asgjë për të thënë,
të qeshësh më tepër
kur s`ka asgjë për të qeshur,
Të qash
edhe kur s’të vjen për të qarë.
Eh, shpesh herë,
të jesh grua do të thotë
të jetojnë në ty
në të njëjtën kohë
Nënë Terezë e Mata Hari,
Lolitë e Sheherzadë,
Safo e Shën Mëri,
E prapë të jesh vetvetja,
prapë.

NETËT E DITËVE TË MASKUARA
Ëndrrat tërheqin thellë e më thellë
Në botën mistike
Dhe tallen me unin e njeriut
Zhgjëndrrat mbyllin qepallat e syve
Të të vdekurve ndajnatë
E vërteta mbetet ishull i pabanuar.



I YTI SY
Pasqyrë më e dashur
më është bërë i yti sy,
magjepsem, e tëra harrohem
nga ytja dashuri.
Edhe më e ashpëra
fjalë moshe stepet,
pranë të tillës
të ëmblës melodi.
Nuk shoh thinja flokësh
as vrragë, as shenjë
nga e vështira fëmijëri.
Sapo e jotja hije më afrohet
hyjnohem e tëra,
në më të bukurën perri.
Pasqyrë më e dashur
më është bërë i yti sy,
jam e bukur i dashur
se të tillë më sheh ti.




TË JESH GRUA

Shpesh herë,
të jesh grua do të thotë
të zgjohesh për çdo ditë
me një fytyrë të re shenjtëreshe,
për t`u shndërruar prapë
mbrëmjeve në të përdalë.
Shpesh herë,
të jesh grua do të thotë
të ndjellësh, të frenosh epsh,
e të aktrosh orgazma.
Të flasësh më tepër
kur s`ke asgjë për të thënë,
të qeshësh më tepër
kur s`ka asgjë për të qeshur,
Të qash
edhe kur s’të vjen për të qarë.
Eh, shpesh herë,
të jesh grua do të thotë
të jetojnë në ty
në të njëjtën kohë
Nënë Terezë e Mata Hari,
Lolitë e Sheherzadë,
Safo e Shën Mëri,
E prapë të jesh vetvetja,
prapë.

GJITHMONË VJEN NJË KOHË

Vjen një kohë,
e tallemi me
atë që kemi thënë dje.

Vjen një kohë,
e rrënojmë
atë që kemi ngritur dje.

Vjen një kohë,
e urrejmë
atë që kemi adhuruar dje.

Vjen një kohë
e turpërohemi me
atë që jemi mburrur dje

Gjithmonë,
gjithmonë vjen një kohë…!





ËNDRRAT NUK VDESIN KURRË

Na bartin tutje
si fluska në rini,
me zë sirene
na joshin.
Na rëndohen,
si gurë Sizifi
në çaste agonie,
kurrë për të mos tretur.
Dinake ikin
nga shpirt i fikur,
lavdi e vrarë
e gladiatorit në arenë.
Ngarendin vrap
pas syve të njomë,
kurrë për të mos vdekur.

ELIKSIR JETE
Nuk di si të të quaj,
as kush je nuk e di,
ëndërr, shpresë, dashuri,…
apo vallë,
iluzion hermafrodit
që mbarsesh brenda meje
je ti.


PËRQAFIM VJESHTE
Thuajse papritur
të merr në krahë,
aromë joshëse
pasionesh të pjekura
mbërthyer në gji të mban.
Nën tinguj të qetë
të një simfonie shiu,
vallëzon me ty pa fjalë,
hapave kuqërreme, që
dehur nga era
luhaten ngadalë.
Çdo trill i ri
hazdisur rrezeve të vona,
stepet në një natyrë të hutuar
me pamjen e një vashe
lazdruar në të dashurisë lojë,
kur befas, ndjehet... grua.

Oggi ho baciato il mio nemico

Oggi ho baciato il mio nemico
leggermente, morbidamente, tranquillamente, ...
a me mi dolsi nell’anima il suo sapore
a lui si è bruciato nelle labbra il mio
e poi ogni cosa di ferro si fonde tra noi.

Credetemi, oggi io ho baciato il mio nemico
mi è sembrato come se ho toccato con la mano la Stella ose il Dio
non lo faceva altro la lacrima il suo occhio
ma la mia felicita conquistata
che ho ritornato in se l’uomo.

Si, oggi ho baciato il suo nemico
in pace la notte la dormirò io
lui lottando con se stesso
domani vincitore, lo so dai suoi occhi
si sveglierá innamorato.

Dalla finestra

Dalla finestra
sempre sembra più bello
ed anche nei volti
ed anche negli amori
anzi ed anche nelle morti
sembrano più meno
terribili.
Dalla finestra
sempre ci inganniamo.

La bambola dell’infanzia

L’ho trovata
in fondo alle scalle
dello scantinato della casa
tra le quali una volta
c’ero salita
dimenticandola
dall’incubo e dalla curiosita
per salirsi in alto
i capelli le aveva
mezzo caduti,
spettinati
e grigi
dal polvere degli anni
dalle labbra e fino alle unghie
aveva perso
il color rosso
che una volta le dava
tanta grazia
con il suo vestito
i fiori di una volta
erano spariti
nel deserto brutto
del polvere
gli occhi, cosi mezzo chiusi
li sembravavano stanchi
dalla solitudine e dalla dimenticanza
e la dolce melodia
che si sentiva una volta
che appena che la prendessi nelle mie mani
non si sentiva più.
Tutte
c’erano e sono andate via
con la mia infanzia.

Oggi ho baciato il mio nemico

Oggi ho baciato il mio nemico
leggermente, morbidamente, tranquillamente, ...
a me mi dolsi nell’anima il suo sapore
a lui si è bruciato nelle labbra il mio
e poi ogni cosa di ferro si fonde tra noi.

Credetemi, oggi io ho baciato il mio nemico
mi è sembrato come se ho toccato con la mano la Stella ose il Dio
non lo faceva altro la lacrima il suo occhio
ma la mia felicita conquistata
che ho ritornato in se l’uomo.

Si, oggi ho baciato il suo nemico
in pace la notte la dormirò io
lui lottando con se stesso
domani vincitore, lo so dai suoi occhi
si sveglierá innamorato.

Dalla finestra

Dalla finestra
sempre sembra più bello
ed anche nei volti
ed anche negli amori
anzi ed anche nelle morti
sembrano più meno
terribili.
Dalla finestra
sempre ci inganniamo.

La bambola dell’infanzia

L’ho trovata
in fondo alle scalle
dello scantinato della casa
tra le quali una volta
c’ero salita
dimenticandola
dall’incubo e dalla curiosita
per salirsi in alto
i capelli le aveva
mezzo caduti,
spettinati
e grigi
dal polvere degli anni
dalle labbra e fino alle unghie
aveva perso
il color rosso
che una volta le dava
tanta grazia
con il suo vestito
i fiori di una volta
erano spariti
nel deserto brutto
del polvere
gli occhi, cosi mezzo chiusi
li sembravavano stanchi
dalla solitudine e dalla dimenticanza
e la dolce melodia
che si sentiva una volta
che appena che la prendessi nelle mie mani
non si sentiva più.
Tutte
c’erano e sono andate via
con la mia infanzia.

Il tuo occhio

Il più amato specchio
mi è diventato il tuo occhio,
mi incanto, tutta mi dimentico
dal tuo amore.
Ed anche più ruvida
parola di eta si indietreggia
accanto di tal genere
dolcissima melodia.
Non vedo grigi di capelli
nè strade non superate, nè segno
dal difficile infanzia.
Appena la tua ombra mi avvicina
mi divinizzo intera
nella più bella ragazza.
Il più amato specchio
mi è diventato il tuo occhio
sono bella caro
perchè di tal genere mi vedi tu.



Sempre viene un tempo

Viene un tempo
e noi ci burliamo
con quello che abbiamo detto ieri.

Viene un tempo
e roviniamo
quello che abbiamo costruito ieri.

Viene un tempo
e odiamo
quello che abbiamo adorato ieri.

Viene un tempo
e ci vergogniamo
con quello che ci siamo elogiati ieri.


Sempre,
sempre viene un tempo...!




L’abbraccio d’autunno

Quasi improvvisamente
ti prende nelle ali
aroma alletante
di passioni maturati
stritto nel petto ti mantiene.
sotto suoni tranquilli
di una sinfonia di pioggia,
danza con te senza parole
ai passi color rame, che
eccitati dal vento
si oscillano lentamente.
Ogni capriccio nuovo
burrascoso ai raggi tardati
si indietreggia in una natura istupidita
con l’immagine di una fanciulla
accarezzata nello stesso amore,
quando improvvisamente, si sente ... donna.

Albina IDRIZI

Today I kissed my enemy

Today, I kissed my enemy
Slowly, softly, quietly,…
His taste caused my soul ache
My kiss burned his lip
Then everything of iron melted between us.

Believe me, today I kissed my enemy
It seemed to me that I touched divinity with my hand
Tears did not anything else out of him
But my overwhelming happiness
Because I brought the Man back to his senses.

Yes, today I kissed my enemy
In peace I will sleep at night
He, fighting with his ego,
Tomorrow triumphant, I know by his eyes
He will get up in love.

Moment
Memories strech like threads of smoke
And play blind – man’s – buff
In the pores of my skin
Where each forgets something
Stealing something from me
A mourn’s bell
Or a joy’s bell
Is felt from far
With the same echo
It had yesterday, a day before yesterday...
A moan within me
Is dying without being heard.
Winter refrain
With love I gave
everything I had in spring
with my sprout-like body
I touched the sky
deeply from the root, I quenched my thirst,
and created a crown of shadow from the branches ,
i raised birds’ nests, sheltered,
I smiled among flowers, buds,
I sang among leaves,
the rain, the earth and the sun
I gave them and myself
a meaning.

The scourge of time gives me chase,
the horrible whipping hits
Without warning,
flowers fall frightened onto earth
the leaves change color
from pain they shrink,
not a single drop of blood remains in them,
they fall exhausted without groan
wavering slowly,
Under voiceless song
That the friend to the friend has bestowed.

I remain compeltely undressed
Naked in this cold,
I don’t ask what is happening
Nor do I wonder why,
I hold myself tightly
With roots into the ground
And I talk to myself, never being silent
I say – I stand,
The wild frost and the ornery bleakness
Can’t cause me fall,
Here will I stand
Another spring
Will come again.

The poet of my land

The poet of my land
Doesn’t care about
The crown of praises, hymns
Of the pantheons.....
His stanzas
Are unrhymed by the Little Luli-s
Loaders, tobacco sellers
At the markets of conscience
His shadow becomes one
In the wings’ background
Of spectacles, and vainly inaugurations

And, a period does not sign the end
Of his poetry.

The black pen
Erodes to the bones
The poet of my land
With the pain for the unfound.
The white paper
Gets wet up to the core
With tears of mothers,
His breath
Animates the monuments.

And, an exclamation-mark does not show
His despair.

The poet of my land
Is obsessed in the self sacrifice
By the eyes’ atrophy
Heart’s atrophy.
His horizon
Opens, deepens
Under the light’s aureole
And independent heart of the people.

And his stanza transverses and does not stop
Through three periods.

Autumn’s hug
Almost of a sudden
It takes you on its back,
Luring aroma
Of rippen passions
Tightened in the bossom it holds you.
Under the quiet sounds
Of a rain simphony,
It dances with you speechless,
The reddish steps, that
Drunk by the adour
Dodder slowly.
Every new freak
Gusty at the late rays,
Hangs back into a bewildered nature
Me pamjen e një vashe with the looks of a maiden
Spoiled in the love’s game,
When of a sudden, feels ... A woman.