Ardian Dedi "MONOLOG"

MONOLOG

Natë. Kaos. Boshllëk. Më duhet të pohoj se, megjithëse, kam vendosur të shpik universin, ligjet e tij të fizikës janë jashtë kontrollit tim. Nëna ime është Asgjëja. Në këtë univers, i cili është i destinuar të shkatërrohet, fatkeqësisht lindi një planet, në të cilin ka jetë. Aty po zhvillohet dija, janë hapur universitete, është zhvilluar teknologjia, bujqësia, blektoria dhe po bëhen përpjekje titanike për kujtesën. Po luftohet koha, pavetëdija, krimi, kriza dhe kotësia. E gjitha kjo, në emër të Atit, Birit dhe Shpirtit të shenjtë. Por është djali që ka në dorë gjithçka. Nga boshllëku, zbrazëtia, lindi pasioni, i cili nuk është gjë tjetër, vecse pasioni seksual dhe më vonë kotësia. Rreth vicioz, ku gjithçka është e rrethuar prej gënjeshtrës. Ky univers është i destinuar të plaket dhe kur të shkatërrohet, se kam ende të qartë, nëse do të jem i aftë të shpik një të ri. Por kjo varet prej moshës sime. Fati i këtij universi është shkruar shumë kohë para se të lindte. Ndoshta Asgjëja do të lindi një univers të ri. Ndoshta fatin e tij mund ta shpëtojë dashuria dhe e vërteta, dija. Sigurisht, në këtë mes fitoj edhe unë. Kjo luftë, ashtu, si dera e varrezave, ngelet e hapur. A ka një shans të dytë për Asgjënë. A do të përfitohet përsëri energji nga Asgjëja? Po ç’mund të presësh përsëri prej saj po nuk evoloi. Por edhe njeriu ç’mund të bëjë pa ndihmë. Në njërën anë të peshores, kemi boshllëkun, seksin që shndërohet në kotësi dhe, nga ana tjetër, dashurinë e përjetshme, të vërtetën, absoluten, dijen. Nga ana tjetër, pa njohur gënjeshtrën, s’arrin kurrë tek e vërteta. Ndaj të luftosh për të drejtën është e vetmja vlerë që i jep kuptim ekzistencës, pavarësisht sakrificave të panumërta. Superprodhimi i së mirës lind automatikisht të keqen. Ky është një rrugëtim që të mirën ta trashëgojnë brezat. Forcimi i vetëdijes sjell mos përsëritjen e së keqes, pra ndërtimin e një materie të re dhe funksionimin e një demokracie të vërtetë, ku dashuria shijohet deri në kockë. Shpresa është naive, ndaj duhet të njohë rrezikun, nëse do të lulëzojë.
“Kështu jeta ime i shpëton komedisë dhe merr një kuptim të madh”
Në luftën midis së mirës dhe të keqes, dikush duhet të jetë protagonist.
Ky evoluim shënon shpresën e Asgjësë, sepse, pas shkatërrimit të Universit, pashmangërisht dhe përfundimisht do të shkatërrohet dhe Asgjëja. Që të lindi një Univers i ri, vezë kozmike e re, gravitet, pak të ngjarë ka. Pas bashkimit me Andromedën, i cili është dhe pasioni i dytë, vjen menopauza, epokë , që s’ka të bëjë me ëndrrat. Që pas një Universi gjithmonë të ndërtohet një i ri, kjo është e çuditshme dhe s’ka kuptim. Të bësh një fëmijë me njeriun që dashuron është gjëja më e bukur.