Përmbledhje nga krijues të ndryshëm

4.

Rënkimet të mbesin

prapa meje

prapa meje

o lumth

i rënkimeve të largimit



ti nuk lodhesh



për këtë po të lus

ec

dhe mos ke drojë

nga mundimet

për në golgotë



ti çan brigje

e unë i çalë



nuk mund të të ndjek



ti çanë brigje

e unë memec

nuk më del përshëndetja



ti çel rrugë

e unë kërkoj shtegun
të të ndjek

5.

Ti o lumth

]çel rrugë

i lagur fare

nga loti yt



ec deri në cakun

e pafundësisë



unë bashkëudhëtari yt

t’i dëgjoj

rënkimet

për idilën



lumthi

i kujtimeve

të bulëzuara
pranverave

6.



Thatësia

mos rëntë në ty

o lumth



në ty

Ylberat e njomin ngjyrën

pas shiut



në ty

e shuan etjen e dashurisë

shtegëtari i etur



në ty

bilbili miklon

me sqepin

pendë

për pentagram



në ty

dreri me drenushën

spërkatin

kurorën

deri në fund

të këngës.

7.

E di dhe të ankoj

lagesh me lotin tënd

se nuk mund të kthehesh

për t’iu shtrirë

shtratit

me trupin tënd

e bëre

aq të përshtatshëm

të të mos dëgjohet

rënkima

e ndarjes

nga rrapët

pjekur e djegur



ti o lumth

ec

dhe pas

lë pastërti



bredh

edhe nëpër bukuri

të akullta



me vërshima

trotuareve pastron
gjurmë

8.

Këndellje

fushës

e sëmurë nga thatësia



ke kokëdhembje

prandaj

në ecje

trupi të avullon



ec o lumth

ec pash burimin

që nuk t’shterron

ec

dhe në ecje

bëhu një

me degët

që të ndjekin



futi thellë

mu në zemër

le t’i fshijnë
djersët e largimit

9.

T’i dëgjoj

pëshpëritjet

me dënesje

nga vaji i djeshëm

nën hijen e rëndë

të zezëresë



ec dhe pastroji

me kthjelltësinë tënde



mos i harro

grafitet ogure

të katër esistëve

bredharakë



as llavërimat

as skërmitjet

e dhembëve

brejtës

të brejtësve

që në brerje

brejtën

ditët tona

10.

Bëmirës

i bëmirësive

ec pash ofshamat

e baladave

të ruajtura

nga thellësia e mbamendjes

njomi

me freskinë

tënde

ngarendjet pas dritës

të humbur kaherë



mos e ndal atë hap

se m’ndalet ora në dorë

e rrapave të tretur

baladave

do t’u shuhet

romanca

e unë

o lumth

mbetem pa pasqyrë

se shoh dot veten

në vijat e ballit

as shtegun

nga hyra

as nga duhet dalur

12.

Sa herë u futa

në ty

o lumth

dikush lëshoi

ushunjëza



dhe po të mos

pëlcitnin

nga gjaku im

i thithur

do t’kishte

ushunjëza

për tërë gjakun

e gjaqeve
të gjakut

13.

Nuk e di

o lumth

aortë e vendit tim

nga më vjen

një mendim

të të rrëfej

diçka



le të kalërojë

me rrjedhën tënde

se kush u la



në ty

në shi

njollat u mbetën

të pashlyera

në histori



barte me vete
deri në pafundësi

14.

Çka të të rrëfej

o lumth

me rrudha

në këtë pikë

të gjerë

të kësaj bote

të vogël

aq të vogël

e të ronitur



me lecka

këndëve shpërndarë

si fustani i (Sy)Monikës

nga trillimkeqët

ogurzi

mendjeprishur

nga një dashuri

e barabartë me urrejtjen

me helm nepërke

shtrirë mjerisht

në rrafshin mesmaleve

Mjellmat për t’i helmosur
Për syrin e (Sy) Monikës

15.

E gjora

bredharake

dorë më dorë

shtigjeve pa shteg

murale

syverbër



përballë altarit

me kryq orto....



ku u fsheh korbi

sqepgërryer

i syrit

me shikim të largët

përtej maleve

me ngricë

nga vapa përcëlluese

e ditëve

të bjerra
shtigjeve pa shteg

16.

Ku mbet brusha e piktorit

për një pikturë ferishte

me abcënë e pamësuar

të shpërndarë si stërkalat

e tretura në buzët e thara

nga thatësia

e verës në verig

pa asnjë lugë miell

në kusinë e përvëluar

nga vala



m’lejo lum lumthi

të pushoj

për pak frymë vendlindjeje

se m’duket

zbret nga maja

e Velia Glauas

Vata i Lekë Fanit

si Odiseja

për ta prekur me shpirt

ashtin e të parit

në Itakën e tij

pranë kishës së Kujarkës

në Velia Glauan
shkëmb.

Hysen Këqiku

KOHA E BËNË TË VETEN




Meteorologut iu ka prishur

Aparatura



Dje e mora çadrën

Shi nuk ra

Sot nuk e mora

Shiu më bëri qullë



Nuk është koha për t’i zënë besë



Si t’i besoj qenit se nuk kafshon

Koha e bënë të veten
Edhe qeni jeton në të

Hysen Këqiku

TË DUA




Të dua

Kështu siç je

Me teke e huqe

Prej lindjes deri në perëndim

Prej veriu deri në jug



Dimrin ta bëfsha pranverë

Pranvera mos t’u bëftë dimër



Le të jetë kjo namë

Ndër më të mëdhatë

Drejtuar Ty

Pa pikëçuditëse në fund

Në fund pa pika të heshtjes



Të dua me çfarëdo mase

Në mëngjes

Në mesditë

Në mbrëmje



Të dua

Me kollën tënde të thatë

Me pëshpëritjet e përsëritura

Me zgjimet e përlindura

Me turret dhe mburrjet

Me ofet dhe brofet

Me rritën mbi shkrumb

Me qirinj të ndezur varreve



Të dua

Aq sa mundem

Të dua

Aq sa ka shpirti fuqi



Të desha dje

Dardani

Të dua sot Kosovës

Si do që të jesh
Do të të dua edhe nesër

Hysen Këqiku

NË KËRKIM TË SHPRESËS SË KALLUR

Hysen Këqiku

BUZËQESHJA MË TËRHIQTE




Unë mendoja

se po t’i mëkoja plagët

kur shtrija rrugët para vete

mendoja se do të ngjitesha

kah burimet e erës

tok me petalet e rëna

për tokë



më dukej se m tërhiqte

buzëqeshja jote

tok me fluturimin e zogjve



ti ishe atje

ku puthiteshin retë

vetëtimat

bubullimat



atje kur mornica të ftohta

pikonin nga qielli

ti kishe dridhje

shkëlqim vese ishin ato

në relievin e mbushur

rrudha brengash

. . .

ecja

me hapin

lodharak të vargut

të varur

në verig



ecja

për qëllimet

tua



në reale

jo në ëndrra

me ankth



vargu i dalë

nga metafora

ecjen tënde e bëri hap

pas hijes sate të freskët

si hija e valës

më shket e më shket

vështirë e lehtë

dikush e kthen

mbarë e prapë

dhe

s’munda ta kap
as në dimër as në vapë

Naim Berisha

A ka te gjalle ne ato varreza

Ku eshte vendi i bukurise

KRIME NË VËLLAVRASJE !
Krimi në vëllavrasje , 
Po bënë kërdinë!

Sepse, tani nuk udhëheq,

"Si mos më keq" !

Enver Shqiptari, me Partinë!

Tani, shqiptarët e kanë bërë,

Krejt të natyrshme, 

Si tymin -tragjedinë!

Janë të "lumtur" se:

Që si faculetën të shkretën:

E kanë futur këta fatzi- në gji- "demokracinë"!

Hiq, "mos të ndalen"!

Veç ta hedhin "vallen"!

Veç, le ta votojnë e ri-zezojnë;  

Deri në amshim, në vetshkatrrim; 

Salo Zinë!
Katunde , qytete e dete: 
Si Bajlozi po i lanë në gjak...

...Dhe, nga froni mavi -zi;

Nuk po tundet aspak!...

MALLËNGJIM

 

Ku ka respekt dhe edukim, ka forcë dhe bashkim!

 

...Është natë von, më merr mallëngjimi,

Për odat tona dikur ; aty ku bëhej bashkimi,

Mblidheshin burra me vepra heroike,

Këndoheshin këngë të lashta epike!

 

Motrat dhe gratë tona krenare,

I mbanin odat me bujarinë shqiptare,

Si Zanat e malit, nderonin pa pushim…

Me pritjen bujare plot edukim!...

 

Dëftoheshin -trajtoheshin, ide të larta !

Përballë armiqve si të qëndrojmë,

Me besëlidhjen e madhe shqiptare!

Trojet tona si t´i ribashkojmë!

 

E fillonte fjalën plaku,

E përfundonte i riu…

Logu i burrave, e hapte fjalë-valën…'

Të hiqej qafet, okupatori shkja- ziu!...

Per revistë të shkollës e kam shkruar këtë Ese shkencore- leterare.

Shkenca dhe njerëzimi

Nëse njerëzimi arrinë te kuptoj se deri ne c’masë ka perparuar shkenca dhe ne pergjithësi te kuptojmë intensitetin dhe nivelin tonë evolutiv atëherë fare mirë mund ta kuptojmë se sa gjigante, e nderlikuar, e stërmadhuar dhe e shumë-llojshme është gjithësia - ekzistenca materiale.
Kur shikojmë me kujdes te arriturat tona prej pikës kur ne filluam te kuptojmë e ta perceptojmë drejt shkencën, arrijmë ne perfundim se ne njohim shumë ligje natyrore, e shoqërore te cilat na shtynë deri ne nivelin ku jemi sot. Këtë nuk e bëmë per arsye tjeter, vec se te arrijmë te mbijetojmë, te zhvilllohemi, e ta permiresojmë jetën e gjithësecilit.
Kemi fatin qe po jetojmë ne një kohë e vend ku shkenca ka perparuar ne një masë të konsiderueshme, dhe po përparon me hapa te shpejtë. Mund te themi shlirë e pa pikë dyshimi se po I ngushtojmë perimetrin mistereve rreth ligjeve te natyrës tone që na rrethojnë. Por për fatin tonë të keq e kunderta ndodhë sa I përket mistereve tona jasht vendbanimit tonë, jasht shtepisë tonë te vjetër - tokës.
Hapësira jasht sistemit tonë diellor (më së largu) për cdo njeri ne tokë është një vorbullë gjigante e mbushur me mistere te pafundme për të cilat vetëm mund të imagjinojmë e fantazojmë me baza shkencore.
Gjithësinë e kemi paramenduar si një top (me (pa) fund) që t’kurret e zgjerohet në mënyrë te njëtrajtshme e pafundesisht, sa është kjo logjike dhe sa I pershtatet ligjeve shkencore ja lëmë ne dorë kohës e shkencës bashkëkohore. Ky fakt natyrisht se bënë pjesë ne shkencën e errët, te pasqaruar,e misterioze, shkencë për të cilen njerëzit gjithmonë kanë shikuar por s’kane parë gjë.
Fakti që shkenca përmirësoj jetën e cdo njeriu, besoj që nuk vlen të përmenden shembuj, thjeshtë merrni kompjuterin e elektroniken në përgjithësi të cilat ishin revolucion I vertet. Pra besimi I njerëzve dhe mbështetja e tyre te shkenca, eshte shtuar e stërmadhuar jasht zakonisht shumë gjat shekullit te XX, për shkak të shpikjeve madhore që shkruan historinë.
Shkenca është udhërrëfyesi I njerëzve për të hapur botë te panjohura e të errta. Ajo eshte shkopi I njeriut te verbër. Njeriu I verber edhe pse pa shkop mundohet në një menyrë ta gjej shtegun e shpëtimin e vetë, kurse njerëzimi pa shkencë është vetëm nje shoqëri e egër që vdes dalë-ngadal në Universin e ftohtë, te errët, e misterioz. Pa luftë, pa përpjekje a pa mundime, thjeshtë vdekje e frikshme dhe e menjëherëshme.
Ajo eshte mburoja e gurët, dhe simbas fakteve të deritanishme, edhe e pathyeshme.
Cdo njeri nga ne, si qenje që bëjmë pjesë në një bashkësi te quajtur njerëzim, e ka peshën dhe vendin e tij të caktuar ne shoqëri, prandaj ne mund te kontribojmë në ndërtimin dhe ne murosjen e mburojes, që ajo të bëhet sa më e fortë, sa më e pamposhtur, e sa më efikase për të vepruar ndaj cdo fenomoni. Nga guri të shëndrrohet në një celik - në një obelisk të vërtet.
Deri me tani zelli dhe knaqësia e muratoreve per te punuara nuk ka qene edhe aq e shpresëdhënëse, per arsye të caktuara shoqërore apo ndonjë arsye tjetër, duhet të punojmë ta ndryshojmë mentalitetin njerëzor, sepse një ushtari të madh I duhet mburoja e celiket, dhe shpata e mprehtë vdekjeprurëse, dhe sepse jemi nje specie e ndarë padrejtsisht qe punojmë për interesa, e jo për te mire e përbashkët të njerëzimt. Jemi e ardhmja e botës fantastiko-shkencore, prandaj duhet të mbështetemi sa më shumë ne shkencë, zbulime e kërkime shkencore, ato kanë të bëjnë direkt apo indirekt me jetën dhe të ardhmen tonë.
” Te punojmë, Sepse shkenca eshte bukuria, karakteri dhe shpirti që na fali natyra”