Gruaja të cilën dashuroj, poezi lirike Shvjedçikov

45. Mall





Dielli si një disk i zjarrtë,

ftohet oqeanit prej etjes së etshme,…

Kjo është e pathëna e çastit,

qëndresa e urrejtjes së përjetshme.



U helmova prej nepërkës tokësore

në zemër më kafshoi keq malli,

gjithçka dhe tingulli ngriu,

qetësia lëvizi nga varri.

46. Oqeani i mjegulluar



Dita ia la vendin ditës,

mjegulla mbuloi oqeanin, hija e turbulltë s’e pengon


fluturimin e rëndshëm të pelikanit.





Portit fluturojnë pulëbardhat,

vinxhi i palëvizur, rënë nëkoma,

pa ty, jam krejt i helmuar,

mendja s’ më shkon te norma.

47. Rrahja e zemrës



Nëse zemra gjallë gjallon,

nëse heshtin kullave frëngjitë,

nëse mbjellin dhe korrin,

nëse në fushë janë jetësitë,

nëse shkëlqejnë agimet prej vesës,

nëse ëmbël kuqojnë perëndimet,

nëse vera na jep ngrohtësinë,

nëse s’ alarmojnë kushtrimet,

nëse gjak s’derdhet askund,

nëse shpirti kërkon qetësinë,

lejoje zemrën të rrahë,

le të rrahë me plot kumbim!

48. Gjendje vjeshte



Ndien një farë brishtësie qiellore,

sikur gjithçka është brishtësuar,

mjegullnaja mbi tokë, pyje të venitur,

një jetë si në ëndërr, jetë e pajetuar.



Fryn erë pishat zhurmërojnë,

sikur kanë shekuj zhurmëruar,

zemra qan, ankohet, dhëmb,

aroma u prish, aroma e thartuar.

49. Akulli shkriu



Kundroj qumështinë tënde,

puth buzëtkuqet e nxehta

akulli, ja, shkriu,…

Ç’ndryshime mori jeta!



Qëkurse m’u shfaqe ti,

u shuan ëndrrat e frikshme

si nimfë thjesht m’u shfaqe,

ti e lirë, krejt e lirshme.



Qëkurse m’u shfaqe ti,

akujt e ftohtë i shkrive

dhe mund të ishe ëndrra

e gjithë ngrohtësive.



E shenjtë, ledhatare

dhe s’folëm për të fjalë,…

Gjithçka shkrin, shkrin

dhe ne vrap nëpër valë.



Dhe kur mëngjesi erdhi,

gjithkund akull s’gjen,

vetëm fryma mbeti,

por flaka rrotull vjen.

50. Puthmë fort!



Puthmë fort! Më fort!

Puthmë gjersa të dërsitem!

Gjersa afshi të më shuhet,

gjersa mbi ty të pulitem.



Më puth kaq fort, moj e dashur,

sa puthja të më shkojë në deje;

besomë, askush s’më ndalon,

s’ka forcë të më ndalë drejt teje.



Puthmë më fort! Më fort!

Të më kthehet afshi i zjarrit,

besomë tani, s’jam i aftë,

s’e ndal dot vrapin e kalit.



Le të fluturojë me të katra

dhe zemrën të ma ndajë në pjesë,

kjo është lumturia e çmendur

e ditës së lumtur që vdes.

51. Vrull dashurie



O mall i përvëluar,

pa fund, pa fillim!

O brengë e dëshpëruar,

pa grua s’gjen shërim!



Dhe dukesh se në shekuj

ty helmi të përpin,

kur thahesh e venitesh,

ku lumi ka burim.



Po hë! Dëgjoj së largu

të zjarrtën vetëtimë,

që ngroh dhe dashurisë

i jep një ëmbëlsim.



Sulmo si vetëtima!

Gjëmo! Me plot gjëmim,…

Si lumë rrjedh dashuria,

qetësia e shpirtit tim.

52. Çudi e jashtëzakonshme



E kuptova të vërtetën e thjeshtë,

si vetë jeta qenkwrka kaq e çuditshme,

se gjithçka prej dritës së diellit,

çdo gjë qenkërka e mahnitshme.



Dhe le t’i lëmë të gjitha dhimbjet,

le të bëhet siç qe më parë.

O jetë e parë, e përjetshme,

s’ka varr ty të të marrë!

53. Të kujtoj shpesh



Midis andrallave të jetës

shpesh në mendje të mbaj,

edhe pse dita ikën, fiket,

Unë prej kujtesës s’të laj.



Çdo vit që shkon e kuptoj,

se s’kthehet i shtrenjti thesar,

Visaret e mia shtrihen

kaq thellë,… Askush s’i ka parë.



Po, a ishin ditët parajsore,

kur ty të puthja gjithmonë?

Dhe botën të tërë do të jepja

për ditën e majit tonë.



Dhe sikur Krimeja malore

të mbytet në mjegull a mjerim,

kështu do të mbaj ëndrrën time ,

çdo ditë gjer në flijim.

54. Mbrëmje e përgjumur veriore



Dita e nxehtë u shua, u ngrys

dhe perëndimi ledhatar, ende kuqon,

farkëtarët e heshtën këngën monotone,

nata tashmë qiellin zotëron.



Gjithçka u qetësua dhe nganjëherë

duket se qetësia e përjetshme afrohet.

Shpirtin nënënor qetësoje,…

E mposhte atë, që ende krenohet?



Jeta qetësohet, barra dhe lodhja

ajo që na dha trashëgim…

Zgjohu, o plak! Doli tashmë hëna,

pas perëndimit qiellit i jep shkëlqim…



Eja, të kujtojmë si qeshej pranvera,

si asnjeherë një e tillë qetësi.

Nuk mundesh ti dhe bie në ëndërr,

gjithçka dikur lehtë e zgjidhje ti!



Gjirokastër 07,07.2007

Pasthënie mirënjohje

për poetin Adolf



Murat Memallaj


Dialog me detin





Shokët dhe shoqet e lanë

dhe ajo e vetme mbeti,

Detit se ç’i thosh ca fjalë,

seç i pëshpëriste Deti!



Deti i fliste me valë,

Ajo e mbytur në mendime,

valët ktheheshin në fjalë,

Ajo mbytur në meditime…



Unë i thirra: “Eja lart…”

Ajo m’u gjegj e hutuar:

“Ju lutem, prisni dhe pak,

Unë me Detin s’kam mbaruar!”



Dhe Unë mbeta fillikat,

ç’mund të bëja unë i shkreti,

Nimfa kishte zbritur malit,

kërkonte dashuri “DETI”.



“Vetëm ty, o Det i madh, - tha, -

veç ty të jepem e tëra,

s’ka ndjenjëtar më të zjarrtë,

veç për ty s’më hapen zërat…”

2. Dhe prapë do të nisja dashuri





Rinia ime ka qenë e heshtur,

rinia ime ka qenë e mbyllur,…

Në shkollë kam qenë si një murg.

Rinia ime ka qenë e ndrydhur.



Dhe femrat shumë s’më kanë dashur,

s’qeshë shumë i bukur në rini,

se gjuhën e kam pasur të hidhur,

dhe s’bëja kurrë përkëdheli.



Por ju prapë s’më besoni,

se nuk ka mbetur “laraskë pa bisht”,

e kisha dhe unë një vashë si veten,

që nuk më linte vetëm, të trishtë,…



E s’e harroj dot atë vashë,

kohën që shkova bashkë me të,

bankën e fundit, këndin e heshtur ,

ku ish shkruar: “Matura B”.



Ta gjeja prapë në këto vise,

çiltër ju them, të gënjej s’di,

Rininë do të sillja prapë në mendje

dhe prapë do të nisja dashuri.

3. Shpirtin për ty e bëj zgjua



Kam një dhimbje, ia di shkakun,

por s’dua ta di merakun,

Ti ma turbullove gjakun,

lule, shoqe me zambakun.

Veç me ty e kaloj ditën,

gjatë gjithë ditës shoqe frikën

se kërkoj ta vras të ligën,

si bariu që ruan grigjën.

Jam i vetëm dhe po vuaj,

jam marrosur, gati luaj.

“Kam bërë gabim, - mos më thuaj, -

- S’dua ta vras shpirtin tuaj”.

Nëse është kështu si thua

se ti gjen shërim tek mua,

s’kam se si të të them”: “S’dua!”

Shpirtin për ty e bëj zgjua….

Nëse ke kaq mall, sa thua,

kur e ndien, se unë të dua,

se jam bërë e verdhë ftua,

eja, eja lehtë mbi thua.

Sa herë që të duash duku,

Mjafton që pak të më prekësh,

veten tënde të mos djegësh,

Trupi im e ndien ndijimin,

ia heq zemrës hidhërimin”.

Adolf Shvjedçikov



Është një shkencëtar rus, poet dhe përkthyes, ka lindur në 11 maj të vitit 1937 në Shahty Rusi. Graduar Doktor në Universitetin e Moskës. Punonjës shkencash në Institutin e Shkencës Fizike në Akademinë e Shkencës Ruse në Moskë. Shef of Kemis. Los Anxhelkis USA. Ai ka publikuar më shumë se 150 letra shkencore dhe 300 nga poemat e tij në revista të ndryshme ndërkombëtare të poezisë, në Rusi, SHBA, Brazil, Indi, Kinë, Kore, Japoni, Itali, Maltë, Spanjë, Francë, UK dhe Australi. Poemat e tij janë përkthyer në italisht, portugalisht, spanjisht, greqisht , kinezçe dhe indisht. Ai është Anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve Ndërkombëtarë, Kongresit Botëror të Poetëve, Anëtar i Lidhjes Ndërkombëtare të Poetëve, ALIAS. Adolf është gjithashtu i njohur për poezitë e tij në gjuhën angleze. 150 sonetë anglisht të shekujve XVI-XIX, 150 sonete angleze (Moskë 1992), Ulliam Shekspir (Moskë 1996) si dhe ka përkthyer shumë poetë modernë nga Brazili, India, Itali, USA, Kinë dhe Japoni.

Ky libër është publikuar në SHBA me asistencë nga grupi “Harris Ragan”, grup menaxhimi me këmbëngulje, bazuar me firmat e konsultimit të policës publike me interes në Rusi dhe miqtë asistuar miqve Fondacion jopërfitues, që sigurohet nga person në person ndihmë për individualë në formë USSR.

Pjesë të këtij libri mund të transmetohen, të ripriodhohen ose të prodhohen në ndonjë formë ose në shumë kuptime elektronike ose mekanike, duke përfshirë këtu fotokopjimin, rikujtimin, ose nga ndonjë informacion logjistik sistem, pa të drejtën e lejes së autorit, që mund të jetë në kontakt, nëpërmjet rrugës së E – mail, ose numrave të fax dhe telefonit si më poshtë:

Harris /Ragan Manaxhement /Group 9200 Sunset Blvd 404

Los Anxhelos CA 90069

Tel + (1) 3102788038 FX: + (1) 3102713649

Em: hrmg@aol.com

USA Friends Assisting Friends

P.O. Box 260012 Encino Ca 91426

USA



Shvjedçikov, Adolf

“Gruaja, të cilën dashuroj”

( Puthmë më fort! Më fort! )

poezi

Redaktor letrar: Kristaq F. Shabani IWA, WPS

Përktheu prej gjuhës ruse : Murat Memallaj,

poet, përkthyes WPS

Poezia lirike ruse e kohëve të sotme e përfaqësuar nga miku ynë, Adolf Shvjedçikov, kërkon mendim. Në lidhje me aftësinë përkthyese përkthyesi dhe poeti Murat Memallaj kërkon gjithashtu mendime, pavarësisht nga qendrimet e deritanishme të kritikes letrare. Kjo ështe një punë pasiionante që zhvillon në shkëmbimin e vlerave universale LIDHJA E KRIJUESVE "PEGASI" ALBANIA....

Forumistë dhe forumiste ndaluni në këtë poezi lirike...