Gjirokastra brenda meje (Nga Jorgo S. TELO)

MIRËDITA, GJIROKASTËR!

( Nga Jorgo S. TELO)



Gëzime e trishtime rëndshëm mban mbi supe.

Të tëra dritë-hijet

ke mbartur ti gjithherë…

Përqark Kështjellës askurrë s’u tute;

Nursojmja fisnike në gjoks të Malit të Gjerë.



Një fundgusht herët rrugëtova

I pari largim

nga Zagoria.

Isha i padalë; sa shumë u lodha.

Më çlodhi pamja jote…mrekullia.



Iu ngjita Palortosë në mesditën plot diell.

Të fola si në ëndërr:

“Mirëdita, Gjirokastër!

Ja, erdha tek Ty, te më japësh dije;

për të qenë i mprehtë dhe i qashtër…”





Eca per tek Ty me rripaqka mjerane,

kur vesha së pari

kemishë me jakë,

pantallona e xhaketë doku bajate,

për të dalë mesues me gravatë…”





E quajta fat atë lloj arsimimi.

Katër vjet të plotë

në vatrën e Çabejt.

Aty ku u lind e studioi Ismaili.

Aty ku mençuria përshfaqet krejt.





“Pandeli Sotiri” me shtyjti për më tej.

Me priti Tirana,

t’i shtoja dituritë.

Rinia e dhuntitë më vërshonin nëpër dej.

Siç përftova, të përhapja edhe unë dritë…



Jehonshëm më erdhi, eh, një zë princeshe.

Sakaqherë ndjeva

tënden bujari.

Dhe këng’ e kalldrëmeve jo, jo nuk të reshtte.

Më hyri në palcë, më dha gjallëri.





Kaluan shumë vite, të erdha sërish.

Eshtrave të gjyshit

t’u gjendesha pranë…

Derte e gëzime përballa shqiptarisht

O qyteti gri,I qytet i bardhë

4) [size=18]QYTET Ì YLBERTË[/size]

(Për këngë fëmijësh a të rritur)



Në Çajup qëndroj,

në shteg të Parajsës.

Tatëpjetë lëshoj

syt’ e mi të pastër.

Tek ty, shpirte moj,

xhan, o Gjirokastër!



Gjirokastra jonë,

qytet ì ylbertë,

zemrën na rinon,

na ylberon jetën.



Ps lulesh, thëllëzash

vrapoja një ditë.

Në Çajup pashë veten,

pashë mrekullitë.

Te Kështjell’ e shkëmbtë

m’u mbërthyen sytë.





Gjirokastra jonë,

qytet ì ylbertë,

zemrën na rinon,

na ylberon jetën.



Rri, vështroj Eqremin

tok me Kadarenë,

Bajon e Çerçizin,

Rumbon e të tjerë…

Bulen, Persefonin, më tej Myzejenë.





Refren:

Gjirokastra jonë,

qytet ì ylbertë,

zemrën na rinon,

na ylberon jetën.