TAFIL DURAKU

Tafil Duraku


















LARASKAT


MOS PYESNI MIQ

për asnjë kohë
mos pyesni
miq

korba dhe laraska
kur vishen
me pendla shqiponjash

as kur orvaten të m’i veshin
me dhunë pendët e tyre të zeza
mos më pyesni

korbat dhe laraskat
dalin në skenë vetë
duarpërgjakura gjer në sy

korbëtarolaraskëri
del sheshit vetë me rrathë
korbëtarolaraskorë

andaj orvaten kot së koti
të m’i veshin pendët e tyre të zeza
çdo kohe si kjo

dhe mos më pyesni
pse Atdheu
erret e terret hendeqeve

dalin korba dhe laraska
ruajnë çdo fundorë
diellin ta pështyjnë

më tej mos më pyesni miq
dhe ruana zot
nga ligësia e tyre shekull

LARASKAT

kohëve si këto
gjithmonë
zi e mjerë

tryezave kyçe
kryesore
korba mbi shtëpi

nëpër çdo kohë
vjetërsi e tyre
sy nxjerr

heshtin dhe çirren
mjeshtërisht brenda e jashtë
kushedi ç‘ndjellin

nga brendia e tyre
natë del
zëri në çdo kohë

PËR ÇDO ORË LETRARE

për çdo orë të tillë
trembëdhjetë janarëve
letrarë e jashtëletrarë

datave të shënuara muajve të vitit
të mos na përsëriten më
juritë e zeza

as larvat e (para)caktuara
që shpërblejnë
korba laraska (sh)krimtarë

për çdo orë të tillë
në pritë të kurdisur
ngrënshin kokat e tyre

mjaft
përgjaken
letërsinë

NAMI

e kotë është
këtu
Maldelenë

dhe kot
flet
me figura

para laraskave të shpërblyera
jurive të (para)caktuara
dhe korbave mbi ura

zija e tyre shekull
që mbjellin pasardhësve
namin ua shoftë

SKENË STRUCE

para publikut të verbër
ndërrojnë vetëm rolet
emrat vijat e zeza udhëkryqeve

laraskëri
dhe kobtari
një janë

i shihni edhe ju ndryshe
u duartrokitni për shqiponja
korbave dhe laraskave mashtruese

në këtë kafaz të rryer nga e zeza
përherë lulëzon laraskëri e egër
korbëtari e zezë

shpërblehet para syve të huaj
qirret e krekoset trash
një vije të zeze skëterrë

(sh)krimtarët në udhëkryq
terrojnë ardhmërinë tonë
netëve të vetmuara vonë

NËSE NUK JE

kohëve si këto
heq
të zitë e ullirit

nëse nuk je
qen bushtër
langua

korb
laraskë dhe
struc si ata

përherë
në tel të lahutës të qeshin
për të keq

nëse nuk je korb (sh)krimtar
me pendla shqiponje veshur
vështirë e ke

nëse nuk je
më i zi se shkau për tëndin
vështirë e ke këtu

miku im
a bën të qeshet lahuta
me këta syverbër të krisur në krye

VESHJERREMË

në çdo orë letrare
ka korba të ftuar
letrat nxijnë

me flatra pëllumbash
me lëkura qengjash
me pupla zogjësh vishen

mashtrojnë publikun
korbat
e korbave të mësuara

në emër të të gjitha laraskave
del një laraskë-KORB
pohon sojin e tij

sërish
mashtrohet publiku
veshjerremë

kujdes
miq

korbave të këtij qielli
hiqjuani puplat mashtruese
dhe bindeni për sojin e tyre laraskorë

në të dy anët e Drinit
çerdhet e tyre
zi ndjellin për çdo kohë

NË KËTË (NËN)QIELL

sot dhe këtu
si gjithmonë
e në çdo kohë

laraskat
dhe korbat e mësuara
kanë arrogancë

miq shumë të dashur
kujdes
kur i thërrisni me emra

kush e di
kush i ushqen ato
degëve tona

e syve u del tërbimi
mbi shtatë palë dorëza
u del gjaku im që pijnë

të dresuara siç janë
nuk kuptojnë gjë
kot i thërret me emra

laraskat dhe korbat
kanë arrogancë
në të dy anët e Drinit

në këtë (nën)qiell këtu
çerdhet e zeza i kanë po
kush i mban

sërish
në këtë katrorësi rrethi
vetëm vendet ndërrojnë

këtij (nën)qielli të luhatshëm
me erëra shumë
të papastër kulmërisht

TRAGJEDI

kot orvaten kohëve
me flokë
ta rrisin kokën

kapaciteti
i trurit të tyre
është katastrofë

shqetësimi
kurrë s’i le rehat
gjerë në tragjedi

ndërrojnë
figurat e shahut fushës
dhe kujtojnë që kush s’i sheh

kah rriten pleshtat
nënsqetullave të tyre
të huaja

gjithmonë të ligjtë
shajnë kohët e liga
që bëjnë vet

dhe çuditen pastaj
si ndodh
tragjedia

MJESHTRI SKENORE

në skenë arti vetë
lëkundë
tokën dhe qiellin

rrëzon
vetëdijen e ndryshkur
mykun kohëve ngjitur

në prapaskenë del
një laraskë korb
fare pa e ftuar

botërisht
pohon emrin
e profesionit të tij korborë

andaj nuk kanë thënë kot
mos e pyet fare
kur e ka mizën pas veshi

ai
edhe në skenë
prekë veshin e vet

NAKATOSJE E TRILLUAR

kot më nakatosin
me sorra laraska e korba
paci(t)fistët

këtë e bëjnë tmerrësisht
për ta mbuluar sorrllëkun
laraskëllëkun korbëllëkun e vet

nuk nakatoset dielli
as me sorra
as me laraska e korba

kot e kanë
në këtë mjegull që përhapin vetë
korbat laraskat langonjtë

kujdes mik për gjithçka
qentë e egër të nakatosin
për qëllime të tyre e të huaja

kohëve ua rrëfe
nakatosjen e trilluar
që bëjnë ata

PRUSHTËSI

zakonisht ndjehem mirë
para vrasësve të porositur
kur i njoh e nuk i njoh

e di se e shkruaj
poezinë
më të prushtën

e di saktësisht
ku u dhembë
qenve

ku u dhembë
laraskave
e korbave në kohë

pse nuk bëhem me ta
e sikur ata
qen laraskë korb

prushtësi
çdo kohe jam
poezi

RRENACAKËT

ngërdheshen
ngërdhucen ligësisht
(sh)krimtarët

rrenacakët e pushteteve të huaja
në kulm të shtëpisë
rrejnë të gjitha kohët tona

e kohëve përherë si këto
priten mishngrënësit
shtojnë oreksin

i kanë skuqur sytë
i kanë zverdhur fytyrat
ngërdheshen kuku

sall t’i mashtrojnë burrat e shtëpisë
njëherë qëllim kanë
pastaj do t’i presin lisat e drejtë

ngërdheshen e ngërdhucen
deri në mashtrim heshtin siç duan
malin ta lënë me lisa të shtrembër

a durojnë kohët më
laraskëri në kulm shtëpie
phu phu phu rrenacakë lirie

RRENACAKËT I

kultura çirren
e politika thonë
kanë fytyrën e tyre

po mjerisht
fatkeqësisht
e këtu përherë

dhe njëra
e tjetra
mbesin pa fytyrë përherë

kultura
e politika
nuk duan tjetër pasqyrë

kanë faqe të lëmueme
dorëza të zeza në duar
e thika në heshtje ruajnë

TRADITËRISHT

nuk marr pjesë
në varrim
qensh

as kur u bëjnë himne
përjetësishtfëlliqurve
gazetave

e kam në traditë
në varrimet e atyre
që i çojnë koordinuarisht qiellit

mediat
gojëpalarët
urrej traditërisht

PIKË FYTYRE S’U MBETET

kur kalojnë fluturimthi
ose në ndejë degëve të krisura
kur janë dhe rrinë nën hije të huaja

pikë fytyre s’u mbetet
para syrit tim
të qiqërr

shikojnë përçudshëm
shajnë hijen e tyre të madhe
se fëlliqur i ka lakmia

andej laraskave
e korbave nën hije të huaj
pikë fytyre s’u mbetet

para syrit tim qiqërr
Maldelenë
tigreshë të më bëhesh

STRUC ME DHËMBË TË ZINJ

(DHËMBËT E STRUCIT)

horizontit fëmijëror
luaja me dhëmbë qeni
me dhëmbë ujku luaja

nëna
më rrëfente
ninulla

dhe nuk dija atëherë
se çdo kohë i mbështillte me mjegull
dhëmbët e këtij struci modern

luan koha dhe luaj unë
me dhëmbë strucësh
shpërndarë horizontit me shi

tërheq dhëmbët e ujkut strucit qenit
krejt njësoj
të shtrëmbëruar deri në çmendi

shpjegojnë brendinë e trinisë
që lulëzon dhëmbëve të tyre
këtuprore

ujku struci qeni
ngërdhucen
çdo dielli të rinj

unë
sërish luaj
me dhëmbët e tyre të çartur

çaraveshur kohës
gjak pijnë
gjakun e vet prore

më thanë
ata janë dhëmbë qengjash
e nuk u besoj fare

them më vete
dhëmbë ujqish strucësh janë
tërbues të çartur të palarë

sikur gojë e tyre
kafeneve
çdo horizonti të ri

kushedi çfarë kërkon më shumë
struci me dhëmbë s’ka më ku
fëlliq gojën shpirtin e vet

sërish
hedh valle
preh syrin mendjen diturinë

në gojë të tij
luaj me dhëmbët e strucit
thiut qenit ujkut

dhe shkrihem së qeshuri
me tërbimin e tij
miku im

struci mbetët struc
për ty për mua
për çdo kohë

strucemuc
strucemuc
strucemuc

LEHJE PUBLIKE

çohet e leh publikisht
kuc kuc kuci
i hucëve

gjedheria
çalon në krye
nuk don ta dijë

e leh në diell
kuci i hucëve bythecë
gjedh këmbë e krye

nxit strucët laraskat
të m’i vë mbi kokë
kuc kuci i hucëve

publikisht leh
gazetave të veta
dhe në rrugë kuc huci i ri

LOJË PA MASË

ende s’e ke lëshuar
kokrrën
kapuçave e endë dorën

mih pa pushim
pa ditur ku do t’u dalë uji
mihjeve tua

pa ditur kurrë
ku do t’i dalë tymi
asnjë pune

pse i mbulon
pendlat e shpendkeqes
jashtë dhe në kafene

s’e ke lëshuar prapë
nën kapuç
kokrrën

mjerisht endë atë kokërr
po edhe pa e lëshuar mirë
ta zë mendja ime

fatkeqësisht
shpendkëqijve si ti qenve
s’u hiqet copë fytyra

lojë pa masë
bëjnë kohëve
kapreçët e Serbisë

KOHË E HUAJ

në rreth
të kuajve të mësuar
jam

pesë dekada e më shumë
në rreth të caktuar
gjedheri e mësuar çirret

në rreth të kurdisur
gjedheria
me këlyshët e vet

kohë e huaj
më sillet
pas shpine

NË RRETH TË MËSUAR

askund në botë si këtu
nuk gjen
gjedheri të mësuar në krye

gjedheri
bythec pas bytheci
gjedheri e krisur në krye

horizontit të zez nga mjegulla
zonës së gjedherisë së mësuar
shpendkëqinjtë sytë duan të m’i nxjerrin

brenda dhe jashtë
plot kafenetë
gjedheri të mësuar në rreth


(Marrë nga përmbledhja “Njerëz thjeshtër”, DRENISHTA - SHQIPËRI, 2007)