Suzana ZISI - Meditim mbi glob (përzgjedhje )

Titulli: Suzana ZISI - Meditim mbi glob (përzgjedhje ) Tue Dec 09, 2008 6:59 pm

Meditim mbi glob

Hija e flokëve të mi,
Mbuloi Europën.
Nën diell,
mbete,
Ti.
Shqipëria ime e vogël…!
Dhe,
si një princeshëzë e artë,
Dritë lëshon mbi glob…!
Faleminderit,
Përfytyrimi
im,
Snob...!!!

E bardha eshte pak

Një mur,
i lyer
me të zezë
dhe me të bardhë...
E zeza - është shumë.
E bardha - pak.
Ngjyrat,
luftojnë ashpër.
Ngjyrat,
lëshojnë gjak.
Përpëlitet e bardha.
E zeza, shumohet.
Syri,
më tmerrohet…!
Mur.
Mur i zi,
larë në gjak.
S’dalloj dot të bardhën.
E bardha,
.............është,
......................pak…!

Nga sytë e tu

Nga sytë e tu,
buron një dritë e mirë.
Kjo dritë,
ka kohë që më mungon…
Më duket vetja shkretëtirë,
Ti – oaz që më tundon.
Jemi kaq larg…!
(ndonëse dy hapa)
Mos e zgjat dorënme ngurim.
Se digjem,
Digjem porsi flaka...
Dhe,
mbetet
veçse,
Hiri im!!!

Një gjethe

E zgjidha,
magjinë
e egzistencës.
Jam gjethe,
e flakur
mes rrugës…
Kalojnë
mbi mua,
pushtete,
këpucësh…!

"Unë - Udha jote, Ti - Qumështi im..."

. . .

Të ndiej…
Hapash yll më yll,
..................qiejve të kërkoj.
Jam hapësira
që në kohë të gjej,
Jam tisi i natës,
.............puthjesh të mbuloj.

Mbrëmjeve të kthjellëta,
E etur për zgjim,
Unë - udha jote,
Ti - qumështi im…

Kthehu…

Zvarrite hapin e plogësht,
Mbi gjurmën që le kur erdhe,
(E parmja dhe e mbrapshta
S’përputhen aspak)

Këpucët e ikjeve pa kthim,
Lermi në prag.

Ktheje me fund kupën e verës – gjak.
Edhe trishtimin…

Për dashurinë që nuk t’i ngrohu
……………………….ankthet e ftohta,
Për zjarrin që mbi hirin e saj u mpak.

Mëshoji me forcë gjurmës së ikjes,
Për të gdhendur kthimin…

“N”

“Askush, askund, asnjehere…Vetem ti…”

(fragment)

Shkula një copëz shpirt.
Me pelenën e formësuar prej tij,
Të mbulova…
Deshifrova pafajësinë e syve të tu trembur…
Klitha pa zë…

Qielli,
Mes errësirës së virgjër,
Po pikturon një të errët vrimë,
E cila,
Herë me duket si Ferri
që më pjek me të nxehtin zeher,
E herë ylber që ngjason me një “N”.

Një shkronjë asgjëprurëse,
Na largon skajesh, ty dhe mua.
Hepohet, përplaset
Humbet dhe…s’na nxë…

Kafshova gjuhën.
Me buzë të perpiva.
(Mbase të helmova)
I trembur,
U lëshove rrugëve që si dije.

Sot,
Kërkoj një fjalë prej teje…
Një fjalë të pa shkruar në asnjë plazh të lagur,
Zodiak,
Alfabet të mykur,
Apo gjuhë të shuar…

E ke harruar…?

Nesër,
Në mëngjes,
Do pres këmbë e duar…
Sokakëve të askundit pa dyer, pa emra…

……………………………………………..

Pyllit tim të errët me gjemba,
Iu largove Ti
dhe Zemra…

Mesnate
21. 04. 2008

“Dashuria vret” - tha ajo,
Teksa petalesh gurgulloi vesë.
Derdhur,
në “tokën e premtuar”…

Mikja ime lule.
Lulëzuar,
kopshteve të huaj,
Ka dashuria atdhe?
E ka “rendja” një kthim?

Gjethesh,
gjelbëroi perlën e klorofiltë:
“Jemi ne”

Mikja ime lule,
Mbytu,
në lotin tim…

Mund te na sillni pak fjale ketu per Suzana Zisin, Uskana, sepse ka shkruar poezi vertet te bukura ? Faleminderit.

INEKZISTENCE

Mpreh limat e krahëve,
Fluturimthi për tek ti…
Jashte shi ,
brenda diell…
Aroportit tënd, i gjëmojnë stuhi…
Mosqenia, veson qiell.
Pa re të rozta kujtimesh,
Pa shtreter të ngrohtë trupash të lëmuar…
Do puthen nga tonat buzë – mungese,
Filxhanët e kafesë duke flirtuar,
në “të përgjumurin” takimin tonë…
Dimri,
Na la te ngrire.
Pranvera na gjeti mumjezuar.
Poleni yt i ikjes,
ngjiz mitren time – hon…
Në horizontin e munguar,
Foshnja e asgjë-së,
Vetveten pikon…

Mëngjes i çmendur me(pa) ty…

Si një tymnajë hipnotike,
Ti tret shikimin mëngjesor mbi botë,
Në shtratin e reve të dashurisë sime/tënde
Derdhen rënkimesh dhe ca pika lotë…
Të sotmet,
Do ia nis me krahë ëndrrash Hënës,
Netëve të gjata të pritjes përvëluese…
Shuaje etjen në burimet e mia të buzëve,
Që dhembin nga uria jote e mëndafshtë gjarpëruese.
Ma jep gjuhën e nxehtë ta gëlltis brenda vetes
E shpirtin të ta thith gjer në pafundësi.
Flokët që mu lagën buzëve nga puthjet
Do ia thur pelena “bebes dashuri”,
“Foshnjës” që po çmend e dhemb tek unë
E dhemb e klith pashmangshmërisht tek ti…
Dorën e bardhë , të brishtë mos e zgjat,
se shemben konturet e rinj të padurimit,
Lermë të largohem udhës së pasosur,
T’i rrembej vdekjes, agun e zgjimit.
Sytë mos i çel pasi shpinën mua,
ma kthen me një: “Dua” të pa thenë,
Rrugës ku gjëmojnë, e mbyten dashuritë,
trete atë lot ende të parënë…
Se, lagu pa dashur puthjen e brishtë
Që të lashë mbi faqe kur thamë: “Paçim shpirt…”

. . .

Gjysma - mashkull.
Gjysma - femër.
Lind,
rron,
vdes ndër sy.

Hapësire dhe kohë e matur me zemër,
Dashuri…
.

. . .

Pëshpëritmë ëmbël në gojë.
Se rrugës zëri, ftohet.
Dashuria është drithërimë,
Nga fjalët tona ngrohet.

Dhe,“mua” tretet në “ty”.

I ndez buzët në zemër,
Digjet heshturazi në sy…

Intime...

Tretem thellësish...
Thërrmohem…
Struku brenda meje
.................duke u zvogëluar,
Që "të zmadhohem"…

Suzana Zisi

Suzana Zisi

Suzana Zisi e lindur në Vlore ne 1967, është diplomuar për Gjuhë dhe Letërsi Shqipe ne Elbasan ne 1990. Prej vitit 90’ deri në 2000, ka prezantuar krijimtarinë e saj në faqet e gazetave letrare të kohës.

Boton vëllimin e parë poetik “E bardha ështe pak” në 2004. Libri u prit mirë nga kritika dhe lexuesit. Ai u përzgjodh ne 5 vëllimet poetike më të mira nga Juria e Konkursit Kombëtar “Penda e artë” 2005.

Në 2006, botohet vëllimi i dytë poetik “Imazhet kanë ftohtë” me parathënie të kritikut dhe studiuesit të mirënjohur kosovar, Agim Vinca

Suzana Zisi

Suzana Zisi

Në librin e saj të pare, Suzana, prezanton një botë të veçantë poetike, nëpërmjet një ndjeshmerie filozofike dhe universale moderniste, e cila e shpalos trajtën e saj, përmes metaforave dhe simboleve individuale. Këtë metaforë dhe simbolikë, autorja e ngre në një shkallë më të lartë në frymëzimin dhe ligjërimin poetik të librit të dytë, ç’ka ka sjellë jo vetem modernizimin e imazhit poetik, por edhe një pjekuri më të madhe në vleresimin dhe materializimin e ideve dhe dukurive të jetës dhe botës shpirtërore. Janë duke pritur radhën e botimit, 3 libra, një roman, një vëllim poetik dhe një përmbledhje me proza të shkurtra.”

Me vjen te te mbys...

Me vjen te te mbys...

Që ti, nuk je rastësisht në rrugën time,
Këtë ma pëshpëritën Zotat,
Duke pirë në haremin tim të përfytyrimit,
kafen e marrëzisë ...
Shpesh më vjen të të mbys,
E, më pas, të të ha,
(sigurisht pa dhimbje)
atë fytyrëzën tejet të bukur.
Pa tendina të shqyera e gjak,
në shtratin e madh të urisë.
Si thua, së pari (se fund me sa duket nuk ka),
E nisim me një të puthur?

Duke degjuar “Kastadiva”…

Kjo melodi,
Më tërheq flokësh
dhe
më flak thellë aty…
Në atë stinën gjethe – flakëruar…
E shkuara rrëzëllitëse më përpin.
Imazhe puthjesh, më mbarsin me uri..
Hijet e buzëqeshjeve dhe duarve
………………………………kapluar…
Tatuazhe mesjetare, gri…
Zjarresh,
lëkurën e nxirë
……………nga pritja e stërgjatë…
Le të themi ishte ditë
Pse jo edhe natë...
Perëndim i çmendur apo
……………………mëngjes i marrë…
Pleksur blertësisht tek ti.
"Agim i ndritur", të kujtohet,
mbrëmja kur dogje çadërzën – shtëpi,
për një përqafim të gjatë, të gjatë,
...............................që shojti flakë tabush
.................................................e ndezi shandanët e mi…?
Kjo melodi,
thërrmon vargjet
dhe
i shpërndan skutave
....................ku s’ka mundur të shkelë askush,
Udhëve të thara te askundit,
ndiej therje vetëtimash,
thellë zemrës - prush…
Eja,
struku duke u zvogëluar
............................në tënden fole,
......................................diku aty në gushë…
Të të marr udhëve, me vete…
Duke të pëshpëritur: "Je aty?"
Ti, metamorforizuar në një rrënqethje,
Ngërthyer mbi lekurën - përqafim – stuhi…

Sot,
në pyllin gjethendezur,
Seleksionoj erërat e heshtjes,
Duke dëgjuar këtë melodi…

. . .

Ndez një zjarr me krizantemat e përqafimit.
Shuaj lumenjve epshin kafshëror të jetës.
Shtriqem mbi një fije bari dhe…
fle gjumin e pakohë, të kohës.
Shpëlaj mëkatin në lotin e rëndë te qerpikut tënd…
Edhe trishtimin…

Ngarkoj në shpinë hijen se…
(Nuk u bera Amazonë në trojet e frikës,
As Zanë në pyllin e panjohur të vetëflijimit)
Nuk kam kohë të pres.
I heq një vijë të bardhë(ose të zeze), jetës.
E ndërkohë që ju,
……………….të përpiktë,
…………………………..bëni llogaritë e mia,

Prehem një copë here tek vetja,
Vdes…

Një fjalë…për ty…

Fjalë...
Thënë ashtu sic duhet,
Hieroglif që thote shumë,
Bëhet gërmë pas gërme varg.
Rrënjët kapen fort tek unë,
….Degët e heshtura,
……….të atyre që kurrë nuk i thashë,
……………Blerojnë tek ti…
Agoninë time
përtypin kukuvajkat rrugës.
E nëse s’mundin,
Mos e prek!
Dimri e ngroh në muzgun e gjumit te tij…
Nëse thahen njomështirat degë,
..........Trokit me grushta kraharorin tim,
…………..Mund ta gjesh aty të strukur.
……………….Atë që kurrë nuk njohu zgjim.
Shtrydhe,që të pikojë
Etjen për një këngë të harruar,
Apo thjesht, pikëllim…
Qumësht dëshirash,
….mbetur nga shtatëzania e fundit me dritën,
……..Që…çuditerisht,
……………..kish shijen e dashurisë,
E, kurrë nuk pikoi kur duhej,
në “të zezën” e syve te mi…
Kam frikë ti shfaqem hijes.
………..Veten, e mas me metrin e memecërisë...
Degë të njoma thyer nga era,
Si vargjet e mia këputen mëngjeseve të fjalës…
……(Që duhet thëne së mbari, jo së prapthi)
…………Hieroglif i vogël që flet aq shumë,
……………..E, gërmë pas gërme, bëhet poezi…
Rrënjët kapen aq fort tek unë ,
…………Degët e heshtura
……………..të asaj që kurrë nuk e thashë,
..............................................Blerojnë tek ti…

Dilemë…

Vizatoj një mur,
Me brinjë dhe lëkurë…
Mish dhe gjak,
Vrer,
Katran…
Mjafton amalgama kocka + ujë,
Për të të mbytyr në sy?
E zbërthyer atom pas atomi,
Brenda rrethit,
Gjendem,
Jam.
Kush do e ngujojë tullën e fundit aty?

Sureale…

Trokojnë hapat e mi mbi këto kalldrëme.
Edhe pse fajin që jam,
…………………....nuk ma ka guri.
Damarët e prere dje,
Pikojnë pamundësinë për tu përgjakur.
Ulërijnë pa zë, këto rrugica pa emër.

Infarkti i radhës,
Më rrëfen udhën për në zemër…

» PROZE- nga autore te ndryshem.
» Aftesia perzgjedhje e ushqimit,Majlinda Shabani (Aleksandra)