Poeti dhe kritiku K.K. Srivastava(INDI)

Mendime kritike për vëllimin poetik “ Virtyti i thyer” i Kristaq F. Shabanit

Nga K.K.Srivastava

NEW DELHI, INDI



“Për çdo poet është gjithmonë mëngjes në Botë dhe Historia një natë e harruar pagjumësie. Historia dhe frika thelbësore janë gjithmonë një fillimi hershëm, sepse fati i poezisë është të bier në dashuri me botën....... e Historisë”

Derek Wallkot



Çdo artikull kritik nuk do të fillojë me një shënim të mençur, derisa shkruesi i atij artikulli të jetë i sigurt rreth marrëdhënies, që ekzistom mes begraundit dhe paraqitjes formës dhe përmbajtjes, të cilat do të jenë subjekti - lëndë i një artikulli të tij. Le të vendos kartrat e mia në tavolinë. Në një nga artikujt që shkroi për poezinë e Uendi Ueb u mundua të shpjegojë atë marrëdhënie dhe unë riprodhova fragmentet “Bota e poezisë nuk është një festë ... e shtruar dhe e thjeshtë, është një botë e karakterizuar nga prezenca e strukturave të forta dhe të larta, duke u shkërmoqur dhe zvogëluar që ka zhgënjime dhe konflikte të ashpra me zona të kuptueshme të errësirës dhe zona të fshehura të dritës të ndryshme dhe të pjerrta, por që ndriçojnë gjithmonë, duke u përpjekur të sjellin përpara poetencialin e varrosur të fjalëve dichonomire. Është një botë plot kontraste, kënaqësi dhe rreziqe, dashuri dhe urrejtje, fitore dhe humbje; të gjitha janë të pleksuara, por të panumërta. Barra e shpjegimit se ku qëndron kjo panumërshmëri në shkrimet, një term, i cili, mëshirshmërisht, përfshin gjithsesi dhe poetët. Fjala “Mëshirshmërisht” e përdorur këtu është për të kujtuar vetvetet tona se poezia është si një gjini, që ekspozon ose është duke ekspozuar një tronditje... gjithmonë në ulje në gjithë botën me publikues ose jo publikues të mëdhenj (si marrës të librave të poezisë) dhe një lexueshmëri jo e madhe. Është në të vërtetë një botë e çuditshme. Çuditshmëria e saj e bën cilësinë e jetës së poetëve edhe format e saj të çuditshme ambalazhimi dhe i thirrjon asaj ... se çfarë ne quajmë poezi. Perceptimi përsëri është i motivuar nga përvojat dhe motivet personale. Fakti që, madje, rreth 50 vjet që ata kanë përdorur penën mund të marr shembull një poet indian nga vendi im, Muktibodh, poemat e të cilit (poemat e gjata akoma vazhdojnë të jenë objekt i një debati dhe diskutimi të madh, përsa i përket motiveve të tyre reale, flet shumë për një tendencë të pafundme të lexuesve, duke i rënë përmes gjithë kulturave për të vazhduar absorbimin e aspekteve të reja të poemave të gjata ekzistuese. Kjo është një mënyrë që historia e letërsisë siguron se ....... shkrin, ndërsa koha kalon.

Shumë me vend T. Eliot në poemën e tij” Një shënim në poezinë e luftës” shkruan: “Në përpjekje për të mbrojtur ditën dhe Natën së bashku duket e mundur që puna mund të ndodhë........ në një njeri shumë të ri, por një poemë nuk është poezi , ajo është jeta. Pavarësisht se poema la një jetë ajo nuk luan më rol në momentin kur njerëzit ndalojnë ta lexojnë atë. Kështu që asnjë poemë nuk vdes apo pushon së ekzistuari; nëse dikush në këtë tokë mund ta garantojë atë, një poemë sado e panjohur dhe e mjegullt ajo mund të jetë, nuk do të lexohet kurrë apo do të lexohet gjithmonë. Citimi i mësipërm është kryesisht i cekur, për njoftuar mjedisin e përgjithshëm rreth skenës poetike mbizotëruese dhe kontrastet rrumbulluese kundrejt të cilave poetët shkruajnë vargjet e tyre. Është i vështirë mendimi që shumë zëra në poezinë konteporane, botimet rutinë e kësaj dite nuk na nxitin (robërojnë). Ato nuk na robërojnë, sepse ato kanë dimesionet e tyre për të vizuar ndërgjengjen e tyre, lexuesit e gjejnë të vështirë të pëprjetojnë ëndrrat e tyre dhe realitete me këto zëra. Ata hasin vështirësi teksa përcaktojnë identitetet e tyre, ndëra u mashtrohen këtyre zërave. Është ndjenjë e thellë, që një njeri kërkon në poema, është qetësia emocionale” ajo, e cila çbllokon krimin në poema, është “bekimi” i vetmisë.





*

Kohët e fundit kam pasur rastin që të kënaq oreksin tim intelektual në çështjet e kënaqësisë, paqes dhe lumturisë në formën e leximit tim të veprës së Kristaq F. Shabanit koleksionin spiritual intelektual të “Virtyti i thyer”.

Ai rezonon me ekot e mitologjisë greke, është një koleksion, i cili i adresohet çështjeve të mëdha që filozofia moderne e sjell nga poetët dhe shkrimet e përforcuar nga orientimi kulturor konstant, i cili pleks së bashku (miklon) ankthet e qenieve njerëzore moderne me nevojën në rritje për të pasur një rrugë të jetës spirituale. Shkurt prek struktura të gjera të Letërsisë, të cilat u referohet posmodernia.

Poezia e Kristaq F. Shabanit sikundër ajo e Ezra Oaund “Kontaktet dhe jeta” spekullojnë rreth humbjes së shpresës në një mendje moderne e vendosur kundrejt rutinës së civilizimit. Përpjekjet e vetvetes me kapjen e vetes, të problemeve sipërfaqësore të njerëzve që janë përqëndruar tek vetvetja dhe të lënë në mes të braktisjes dhe kataklizmës

Kristaq shkruan në “Virtytin e thyer”:

“Kur lotët fillojnë të varen,

Virtytet nxitojnëtë thyhen…

Njeriu në sarkazmë pyet Qenien:

“Ç’më ka mbetur nga Njeriu?”

Qenia hesht në një memecëri të pashembëllt.

Lotët tregojnë vetëm dobësi

apo kërkojnë sinonimet e tyre të fshehura?!”



Le të krahasojmë këtë sentencë nga pjesa e veprës së pestë të Huge Selëyn Mauberly:

Atje vdiq në Miriadë

Dhe më e mira mes tyre

Për një bushtër plakë

pa dhëmbë

mbeti

pa një civilizim...

Vëllimi i Kristaq F. Shabanit është një nga më të arriturit dhe më të kompletuarit artistikisht që kam parë në të shkuarën e afërt. Elementë të nënkuptimit, të purintatizmit në libër janë vula e tij dhe ekziston një farë dhunë e zbuutr dhe butësi në linjat (fragmentet)

Çfarë i ka mbetur Njeriut? I rrethon lexuesit me ... gjithë përpjekjet e Shabanit, ndërsa unë vijoj të lexoj librin e tij më bindin mua për vendosmërinë e tij për të nxjerrë dritë nga errësira brenda dhe për të fundosur atë me ndërgjegje të madhe.



Në poezinë Jetime në Virtytin e thyer



Ndodhen imazhe gjysmë të fshehura në këto vargjet e tij, të cilat evokojnë një sens të paformës (pa formë) por vazhdojnë të lëvizin. Kjo errësirë është shumë e thellë, është një siluetë kundër lëvizjes së dritës së fshehur. Kam arsye të gjej gjuhë të influencës te shkrimi i Niçes në poezinë e Shabanit...

Rivrasja e Profetit

Kavavirrja e majmunit…,

Ringjallja e Profetit

Ditën e lexoj së mbari!

!!!









U plagosën Perënditë për vdekje , i patë?



Kurth



Kujtoni përshkrimin e Nices të tregut, i cili është i mbushur me qenie njerëzore, të cilët mbajnë në gojë dhe bëjnë pazar duke ecur pa ndonjë qëllim, kur papritur një burrë lakuriq erdhi duke vrapuar dhe duke bërtitur: “Zoti ka vdekur! Zoti ka vdekur” dhe atëherë fajësoi këtë turmë për vrasjen e Zotit dhe turma në kthim e pagëzoi këtë njeri si të çmendur. Për Shabanin, sikundër është për Niçen, poezia është një eksplozicion që shkon përtej fjalëve, pavarësisht moslehtësisë së saj, që e shfajson qenien në intelekt, në rebelim, sikundër është zoti Shabani. Shabani vë në pikpyetje, përmes poezive të tij racionalitetin e mendimeve për të cilat janë lëndë (subjekte) e lojës së tij imagjinative, ndarje në mëdysh e ndjenjave emocionale. Ai vë në pikpyetje rregullin, rregjimin autokratik kundrejt të cilëve qeniet njerëzore janë të mashtruara.

Ai vjen shumë pranë te AUDENI, i cili shkruan se kur ai qeshi, senatorët e respektuar shpërthyen në të qeshura dhe, kur ai qau, fëmijët e vegjël vdiqën nëpër rrugë.

Ë.A. Audeni në “Epitafin e një dore TIRANI” dhe përsëri Pentti Saarikoski, poet nga Filanda:

Tiranët ishin njerëz

të cilët zhvisheshin

dhe u zhveshën dhe punuan

në orët e vogla të errësirës.



“Mbretërit “

hipin dhe zbresin nga Fronet

“Vikarët e Brejit”

në të njëjtat role,

veç ndërrojnë

pëlhurat si maskat…”

Vikarët te “Virtyti i thyer”



Kjo është kur imazhet e shkruara dhe të bindin.

Poeti vazhdimisht kërkon nga qendra e një civilizimi të vjetër në prosperitet e jetës konteporane, psikoformuese.

... e shkronjave që arrin duke lënë prapa poemat provokuese të mendimit te “Virtyti i thyer“ dikush kërkon rreth kësaj mënyre se poeti i tejkaluar (kapërcyer) marshet e konfliktit mes të mirës dhe të keqes ose ai ka akoma për t’i kapërcyer ato. E gjejmë atë duke siguruar lexuesit e vet me nje parzëmore psikologjike që të përballojnë ankthet e tyre ai u sugjeron...



*

E gjata natë,

nata me erëza,

nga gjithë ngjyrat

më e plotë: “E verdha”..

Erëza



Kristaqi është intelektual, erudit, i ditur, i këndshëm dhe ëndërrues. Në poezitë e tij është lehtë të dallosh mendimet, që shoqërohen me imazhe për të vlerësuar rekursin e tij në mitologjinë greke. Për t’u habitur me origjinalitetin, bollëkun substrat të poezive dhe mbi të gjitha për të parë perlat e arritjeve të tij letrare.

Ai shkruan me aq energji pasionante sa është e mundur, duke mbuluar një grup impresionues të temave. Mendja e tij kaleidhoskopike mund të prekë virtyte nga mondania në metafizikë, nga personalja në politikë, duke kapur një varietet gjendjes dhe perspektivës.

Fenomeni më i reflektueshëm ështës e ai nuk është një poet i vetfiksuar, por vetvetja dhe ai thotë endjen kënaqësinë, duke ndriçuar botën së bashku në brendësi dhe jashtë me gjithë rrezet e tij ndriçuese.

Poezitë e tij të shkruara me varg të lirë kanë ritëm, dhe janë lirike , të bukura dhe që kanë një përzierje të Kohës dhe të Hapësirës. Ai e vendos vetveten, te dallgët që vorbullohen prej anije që notaton në det, në vorbullën e historisë dhe të kulturës dhe portretizon ndjenjat e tij me një vetmi të një vëzhguesi. Zëri i tij është një zë i mjaftueshëm, i fortë dhe i frikshëm. Ndërtuar nga detaje poezitë e tij janë të thella dhe intesive, të cilat paraqesin, apo parashtrojnë pyetje psikologjike dhe eshatofologjike, të cilat unë siguroj dhe shpresoj që poetët, shkrimtarët dhe artistët e nderuar, të cilët marrin pjesë në Simpozium Ndërkombëtar, do t’i analizojnë gjatë punimëve të tij 8-11prill 2010.

Rreth kritikut K. K.Srivastava



K. K. Skrivastava ka lindur në vitin 1960 në Indi. Ka kryer Master Ekonomik në vitin 1980 në universitetin e Gorokaurit. Ka dy vëllime prezent (të publikuar) “Heshtje e pashmagshme” dhe “Një dorë pa krahë shkruan”. Librat e tij janë të pasqyruara në gazeta si Hindustan Times, Pioneer, Tribune on Sunday etjerë.

Bernard Xhekson nga Anglia dhe këshilltar të Poetëve të Norfolkut në pasqyrimin e tij në Ineluctable Stillness përshkruan poemat e K.K.Skristastavës si puna e një perfeksionisti në elementin e tij natyral dhe i ka krahasuar K.K.S me atë të T. Eliot, Stefan Gill dhe poetëve kanadezë dhe e ka quajtur si një mendimtar dhe ka çmuar natyrën simbolike të poemave të tij.

“Pioner” e krahason Skrivastavën në librin ”Një dorë pa krah shkruan” me poemën e T. Eliot “Toka djerrinë ( shkretëtirë)”. Dr. Kurt Savteel, një poet dhe i nominuar për Çmimin Nobel, disa herë në Letërsi nga Austria, duke dhënë mendime për librin ”Një dorë pa krah shkruan” shkruan: “Libri përmban një mori impresionesh të jetës, urtësi të thellë dhe vërtetësi dhe me vështrimin mbi gjërat prekëse dhe provokuese të mendimit, të gjitha në një nivel linguistik të lartë”.

Teresinka Pereira, presidente e I.W.A e përshkruan poezinë e K.K.S. shumë të shkëlqyer. Jayanta Mahapatra, një poet Indian, i përshkruan poemat Skrivastavës në librin “Një dorë pa krah shkruan” të thella dhe lëvizëse (shtytëse).

Sandej Tribun” e përshkruan këtë poet NJD P shkruan si ç’filozofi e ftohtë. Në një rishikim të librit të parë “.....” ai nuk është një poet xhentil, ai është një poet shqetësues.

Si njëj sofoklian i një bote më moderne dekadente, të cilën ai jeton dhe nuk i përket plotësisht, komenton mprehëtsisht mbi fasadat të vetëpërqëndruara, duke maskuar guackën e një shoqërie boshe dhe me qëllim.... KK.Skrivastava u afrua anëtar i I.W.A, që njihet nga UNESCO në mars të vitit 2009 për çfarë I.Ë.A citon si motiv për kontributet e tij të veçanta letrare, intelektuale, artistike dhe humanitare. Artikuj kritik të S mbi Firaq Gorakhpuri e famshëm janë shfaqur në një antologji shkruar nga Dr. Stefan Gill dhe posta kristiane pakistane. Poemat e tij janë përfshirë në Poetët e Norflokut, “Dimri i Shkrimtarëve” dhe në “Veriun e Egër”, një antologji poemash e botuar nga poetja Uendi Ueb. Dy librat e tij u selektuan për diskutim në Shqipëri, në Simpoziumin Ndërkombëtar 8-11.04 për të përfaqësuar letërsinë indiane nga LNPSHA “PEGASI” ALBANIA.

Article on Kristaq F Shabani, An Albanian Poet

by Kuldeep Kumar Srivastava


“For every poet it is always the morning in the world, and History a forgotten insomniac night; History and elemental awe are always our early beginning, because the fate of poetry is to fall in love with the world, in spite of History.”

Derek Walcott



Any article, critical one at that (I leave the hazards of what is meant by the word “critical writings” to the imagination of distinguished audience present here) will not start on a judicious note unless the writer of that article is sure about the relationship that exists between the background and the figure that will be the subject matter of such an article. Let me place my cards on the table. In one of the articles I wrote on the Poetry of Wendy Webb recently, I tried to explain that relationship and I reproduce the excerpts:
“The world of poetry is not a facile and straight world. It is a world characterized by hostile presence of structures, firm and high, crumbling and dwindling, having acute frustrations and severe conflicts, with perceivable areas of darkness and hidden areas of illumination, varied and skewed, but enlightening always trying to bring to the fore buried potential of words. It is a world full of dichotomies: pleasures and perils, love and hatred, gains and losses all are intermingled but unaccountably. The onus of explaining that unaccountability rests with the writers, a term that mercifully includes poets too. The word “mercifully” used here is to remind ourselves that poetry as a genre is exhibiting a decreasing trend all over the world with no big publishers as takers for poetry books and no big readership. It is really a strange world-it’s strangeness makes the texture of life of poets and it’s strangeness forms the wrap and the woof of what we call poetry: good or bad. There is really no good poetry or no bad poetry-a poem is a poem as perceived by the readers. Perception again is motivated by personal experiences and motives. The fact that even after about fifty years of their having been penned, let me take an example of a Hindi poet from my own country i.e. Muktibodh, whose poems, longer ones in particular still continue to be subject matter of a great debate and discussion as regards their real motive and meaning, speaks a lot of an unending tendency of readers cutting across all cultures to keep absorbing newer and newer facets of long existing poems. That is one way history of literature ensures that obscurity melts away as time passes by. So aptly writes T.S.Eliot in his poem, A Note on War Poetry
“In the effort to keep day and night together;
It seems just possible that a poem might happen
To a very young man: but a poem is not poetry-
That is a life.

………………………………………..
……………………………………….

“But the abstract conception
Of Private experience at it’s greatest intensity
Becoming universal’ which we call “poetry’
Though a poem has a life but it does not die. It dies the moment people stop reading it or looking at it. No poem thus dies or ceases to exist as no one on this earth can ever guarantee that a poem, however obscure and nebulous that might be, will never be read.”

(The whole article can be reached at www.agonia.net under Essay titled The Poetry of Wendy Webb by K.K.Srivastava)

The above citation is primarily meant to convey the general milieu about the prevailing poetic scene and the troubling contexts against which poets pen their verses. There is hardy any denying that many voices, in the humdrum world of contemporary poetry, nowadays don’t captivate us. They don’t as they have their dimensions unable to stir the conscience of readers, readers find it hard to mingle their dreams and realties as well with these voices, they find in difficult to perceive their identities as submerging into these voices. It is the “profound pleasure” that one seeks in poems, it is the “emotional tranquility” that one gropes in for in poems, it is the “bliss of solitude” that one aspires for in a poem.

Recently I have had the occasion to sate my intellectual appetite in terms of pleasure, tranquility and bliss in the form of my reading Kristaq F Shabani’ intellectually inspiring collection of poems—Humiliated Virtue (translated by Kostas Gatzonis). It resonates with echoes of the Greek mythology. It is a collection that addresses bigger and more versatile issues that modern philosophy brings to poets and writers, reinforced by constant cultural reorientation which in turn mixes together anxieties of modern human beings with the growing need to have a spiritualistic way of life. In brief, this collection tackles broader structures of the literature which nowadays is referred to as “post-post modernism”.

Kristaq F Shabani’ verse, like Ezra Pound’ Hugh Selwyn Mauberley (Contacts and Life) speculate about the hopelessness of a modern mind pitted against civilization’s oddities. Self clashes with self depicting the superficial problems of self-centered people and leave us amid abandonment and cataclysm. Kristaq writes in Introduction in Humiliated Virtue:
“When the tears start to fall, Virtues face humiliation.
Man that is so sarcastic asks the ENTITY
What is left from MAN;
The Entity is silent with an unprecedented muteness.
Tears only show weaknesses or do they seek their secret synonymns…”
Let us compare these sentiments from Part V of Pound’s Huge Selwyn Mauberly:
“There died a myriad
And of the best, among them,
For an old bitch gone in the teeth,
For a botched civilization…”

This volume of Shabani is one of the more completely realized and artistically accomplished volumes I have seen in recent past. The underlying elements of Puritanism in the book are it’s hallmark and there is a smoother show of violence and tenderness in his lines. ”What is left of MAN” besieges the readers with regard to hopelessness that loafers around not in the darkness outside but within. Shabani’ s all efforts as I move through his book convinces me of his astute determination to coax the light out of darkness within and then submerge it with greater conscience.

“Moments of embracement
With faces turned down
Do they sit these moments
A dring melts…it loses the name
The name that is condemned in the very deep darkness.”

Orphan in Humiliated Virtue
There are half-hidden images in above lines-the images that evoke a sense of formlessness but keep stirring. “A very deep darkness” is a silhouette against the stirrings of hidden light. I have reasons to find traces of influence of writings of Nietzsche in Shabani’s poetry.
“The Prophet was killed again.
The Ape is escalating, climbing upwards
The Prophet came to light once again,
During the day I read calmly and clearly.”

Everyone Becomes Whatever……

“The Gods are wounded badly
Did you see them..”

TRAP
Remember the description by Nietzsche of the market crowded with human beings, gossiping and purchasing, walking aimlessly when suddenly a naked man came running shouting “God is dead. God is dead.” And then blamed the crowd for having killed God. And the crowd, in turn, baptized that man as “mad.” For Shabani, as it was for Nietzsche, poetry is an experience that goes beyond words despite the uneasiness that accompanies being an intellectual in rebellion as Shabani is. Shabani questions through his poems rationality of thoughts which are subject matter of his imaginative game and emotional ambivalence. He questions the order, autocratic orders to which are subordinate human beings. He comes so close to Auden who writes,

“When he laughed, respected senators burst with laughter,
And when he cried the little children died in the streets.”

W. H. Auden in Epitaph of a Tyrant Hand

And again with Pentti Saarikoski, the poet from Finland—
“Tyrants were
People
Who undressed
And got dressed
Worked into the small dark hours”

Invitation to the Dance

“Kings ascend and descend
From their thrones.
The “Vicars” of bregi
In the same roles
Only that they change their cloths like masks…”

The Vicars in Humiliated Virtue
This is where images of past and present become one; the poet continually looking from the center of an old civilization into the prospects of contemporary life. The aura of sycophancy he abhors. Looking back at short, thought provoking poems of Humiliated Virtue one wonders if the poet has overcome ruptured images of the conflicts between good and bad or still he has to overcome these as often times we find him providing us a psychological armour to his readers to cope with their anxieties. He suggests
“the night is so endless…
A night full with fragrances
From all the colours…”

AROMAS
Kristaq is intellectually graceful, erudite, knowledgeable and dreamy. In his poems it is easy to notice thoughts disappearing into images, to appreciate his recourse to Greek mythology, to be stunned with originality and artistic exuberance of poems and above all to see “the pearls” of his literary achievements. He writes with as much passionate energy as is possible covering an impressive array of topics. His kaleidoscopic mind touches virtually everything from mundane to metaphysical, personal to political catching a variety of moods and perspectives. Most refreshing phenomenon about his poetry is that he is not a self obsessed poet and he enjoys illuminating the world both internal and external in all their radiance. Written in free verse his poems have rhythm and are lyrical, beautiful blend of time and space. He locates the self in the backwash of history and culture and portrays his feelings with the solitude of an observer. His is a voice –ample strong and eerie. Built up from details his poems are deep and intense posing eschatological and philosophical questions which I sincerely hope the honoured poets, writers and artists participating in this international symposium will address during 8th April to 11th April 2010.

About the Reviewer:----



K. K. Srivastava, born in 1960 in Gorakhpur, U. P. did his M.A in Economics in 1980 from Gorakhpur University. He has two volumes of books of poems to his credit. Ineluctable Stillness (2005) and An Armless Hand Writes. His books have been reviewed in newspapers like Hindustan Times, Pioneer, Tribune on Sunday etc. Bernard M. Jackson, a prominent poet from U. K and adviser to Norfolk poets, in his review of Ineluctable Stillness, described Srivastava’s poems as “work of a perfectionist in his natural element’ and compared Srivastava’s poems with those of T.S. Eliot. Dr. Stephen Gill, Canada based poet has called Srivastava a “thinker” and praised symbolic nature of his poems. Pioneer compared An Armless Hand Writes with Eliot’s The Waste Land. Dr Kurt F Savtek, a poet and several times Noble Prize nominee for literature from Austria while reviewing the book for Poetcrit (ISSN 0970 2830) Vol XXII January 2009 No 1 writes about An Armless Hand Writes, “The book contains a whole host of life impressions offered with deep wisdom and truth and with the look on essential things-touching and thought provoking. All on a high linguistic level….” Teresinka Pereira, President of IWA based in Ohio, USA described Srivastava poetry “very excellent.” Jayanta Mahapatra, celebrated Indian poet described poems in An Armless Hand Writes as ‘deep and moving. ” Sunday Tribune, despite noticing both “erudition” and “credence” in Srivastava’s poems described An Armless Hand Writes as “cold philosophy”. In a review of his book Ineluctable Stillness in Hindustan Times, it was mentioned that, “He is not a genteel poet, he is a disturbing poet, intent on unraveling the human mind of it’s false preconceptions, of it’s delusive hypocrisy masked as genuine emotions.” Likewise, Bernard Jackson says of An Armless Hand Writes in ezine, eTIPS issued from London, “ Srivastava like a virtual Sophoclesian Tiresius of the more modern, decadent world to which he clings (and yet does not entirely belong) comments incisively on the self-centered facades masking the shell of an empty and purposeful society.” Srivastava, was conferred the membership of IWA (International Writers and Artists Organization) Ohio, U.S.A (recognized by UNESCO) in March 2009 for what IWA cited as, “his distinguished literary, intellectual, artistic and humanistic contributions”.



Srivastava’s literary articles on Firaq Gorakhpuri, famous Urdu poet have appeared in Glimpses, an anthology brought out by Dr Stephen Gill from Canada and Pakistan Christian post. His poems are included in Norfolk Poets And Writer’s Winter In The Wild North, an anthology of poems edited by London based poet Wendy Webb (2009). His two books were selected for discussion at Albania from 8^th April 2010 to 11^th April 2010 under focus Indian Literature by World Poets Society and IWA “PEGASI” Albania.