"Edhe kur Ti ke harruar fjalët" NGA ELEFTERIA KALLOJERI

Projekt - guxim “globesh” të vegjël të mbarsura me mirësinë e munguar…
Shkrepëtimat lindën, pikërisht atje, ku diejt dialogojnë me hënat…, ku lumenjtë marrin emra shpejtësie dhe valëzimet e tyre i kthejnë në konture figuracionalë… Apostujt flasin me gjuhën e Zotave dhe përbetohen në maksima të rëndesës së madhe logjike: “E thashë dhe e shpëtova shpirtin tënd…” Qielli merr trajtë të moderuar. Dielli ndryshon me vetëdije pozicionimin me Hënën eklipsore.

Fillojnë buronjat të lëvizin gjallësisht dhe ngjalësisht në qiell, në tokë, midis tokës dhe qiellit, në qiejt mendimorë dhe në planetet logjistikë. Të gjithë kapilarët burojnë! Ç’shtat të madh që po hedhin, ç’aftësi përpirëse dhe impulsive! Dritimi shkrepëtin me një dritim çuditbërës dhe këndon këngën me vargjet më befasues të prodhuara në Panteone Shpirti. Ndjenjësorja e origjinuar nga emri “ishullor” Meslumi me vështrimin e saj veçanësor “mbjell në livadhe shpirti” lulet e saj, ndoshta me një ngjyrim më shumë se ata që “bredhuan” në pentagrame ëndrrash, apo ata që kërkuan tërfil me katër fletë për të fituar “TË BUKURËN E DHEUT”…

Dinamikja, pozantja, prezantuesja, gjallimi me trajta të bukuruara, këndvështrimi mbi të këndvështruarën, polengjetësja e mbërthyer nga sy aktivë zbulues e soditës që kapin parajsën dhe lulëzimin e pakapur nga sy të thjeshtë, apo pak më të “përbërë”, shprehin lirizmin, padronen e lirisë së emërzuar, që shpëton nga një “pentagram i huazuar nga një copë qiell”. Dhe Globi ngushton diametrin dhe “pentagrami “ çuditërisht lind notën mbi Pentagramin, lind Dita e Tetë e Javës së Ndjenjësimit dhe e Shpërthesës së Ndjenjës “velloveshur” me ngjasim nimfe, që këndon këngë të pakënduara më parë… Nga shtatoret e shpirtit skulpturizohen trajta, protagonistë, natyra të qeta, të djallëzuara, të parajsuara, të tymta, kontraste të pashembullta me ravijëzime figurinash të pikuara, të spikatura, të dredhura, aktive dhe inaktive, gravura, pikturime të moderuara dhe të gjitha, në koral çuditërisht harmonik, këndojnë “OKTETIN DINAMIK TË GJETJES SË DITËS QË AVITET”, për të mos ripërsëritur fantazmagorinë, gozhdimin,

veshjen e deformuar “zebelinë”,… . Në këtë pikë madhore ajo e lira dhe ezmerka e ndritshme projekton guximshëm “globe” të vegjël të mbarsura me mirësinë e munguar, me shpërthimin e dallgëzuar të lulëzimit që kërkon “ajka” dhe e Mira e Globit e që herë tropikëzohet e herë polizohet, herë vapohet e herë akullzohet, në gjendje tepër të ngrira, … pastaj “ndez”stalagmite dhe stalagtite lulore akulli…. Pranvera sa vjen, i ndërpritet gjelbërimi në mes; limfa e ndjen veten në

gjendje mos lëvizjeje… Dimri fut hundët në stinët e tjera dhe gjurmimet e tij tronditin, tulatin… Hapat kalojnë në ecje me hap të vonuar.
Elefteria rrugëton në një hapësirë ku Hëna është e emigruar dhe emigranti, protagonizmi i lodhur, ku datëlindja fshin ekzistencat, piramidat asqë kanë ndërmend të ulin kulmet, ku jeta lëviz me korrektuesa gabimi, ku urat qesendisin lumenjtë e tharë dhe portofolët mallkojnë zezimin edhe boshimin e tyre, ku varfëria pret nga retë “të hedhin “ flori, ku fytyrat e plastifikuara konkurrojnë me fytyrat natyrore dhe fitojnë konkurse mosplakjeje në tentativa monstruoze. Dhe kështu vijon shfaqja e kësaj larmie tematike, prekja e “prapësive”. Evidentohet bota e bukur, me “oda “ përrallore e femrës, vizionet e botës plot ngjyrim, vizitat “ëndërr” si dhe tentohet kontrasti, kontakti, jepet mesazhi i së ardhmes…

Vëllimi poetik: “Edhe kur Ti ke harruar fjalët…” është një prurje e nevojshme dhe e gjetur në kohë”, mesazh e sidomos edhe shërbesë poetike për shkëmbim universal vlerash, kur Lidhja e Krijuesve “Pegasi”, anëtare e së cilës është dhe autorja, ka lidhësi me shumë simotra në Botë dhe si i tillë tashmë balllafaqimin e dinjitetit të krijimit nuk e ka vetëm në vend, por edhe në atë ndërkombëtar…Prezantimi i qytetit të gurtë me një stil të veçantë, trajtesa e temave të “plagimit” shoqëror, hapja e perspektivës, këndimi për fëmijët e bukur, si dhe meraku i shpirtit të pasur për fëmijët e varfëruar të botës, shqetësime prezente këto si dhe tema të tjera të thurura me një stil vetiak, janë pika tërheqëse dhe reference, të cilat kërkojnë studim analitik. Arti grafik i përdorur, ilustrimi i studiuar për të zbuluar anë të panjohura e bëjnë këtë vëllim një referencë edhe për autorët e tyre në shpalosje vlerash… Ishte një obligim imi që një autore, e cila e ka “zanafillën” krijuese nga një ish Teknikum i dashur edhe për mua, me emër i Delvinës, si anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve Ndërkombëtarë, me qendër në Ohajo të SHBA edhe Anëtar i Lidhjes së Poetëve Bashkohorë, të prezantoja poeten, në kuptimin real të fjalës, Elefteri I. Kalllojeri (Hoxha), një intelektuale e pasionuar e nivelit profesional, nivel me cilësitë e një femre, që e kërkon progresi i sotëm dhe impulsi i nesërm shoqëror, e cila ka ç’të thotë në këtë vakum “me dashje” intelektual. Në këtë kuadër doja të evidentoja paksa nga “zanafilla” krijuese e “ambientit” teknikumas, të thënë bindshëm në një nga veprat e mia:

“…Nga kujtesa nuk shuhen mbresat që janë princëzuar. Kujtesa njerëzore është si një kujtesë kompjuteri, e cila mban në mënyrë gjerësore e gjallësore pjesëza, fragmente të spikatura jetësore. Vepron dhe procesi i pashmangshëm i kujtesës. Por, ne teknikumasit e Delvinës mbajmë të gjalla si “ afreske” atë jetë me nuanca të shndritshme, të magjikshme të formimit tonë për të vijuar një jetë plot temperament ylberor…
Dhe ja “Edhe kur Ti ke harruar fjalët…”shfaqet si një “krijesë” e tillë…
Kristaq F. Shabani
Gjirokastër, maj 2007

I. Jetë korrigjim - gabimi


* * *
1. Përkufizimi im për jetën


Jeta bashkëshortore
kaq përrallore,
….e mrekullueshme,…
Ndihem mbretërore…

2. “Emigracioni” i Hënës

a.
Hëna shfaqet në dritare,
del si shpirt i natës,
përkëdhel fjalëzën e rëndë
“EMIGRIM”,
ia ul hidhërimin “masës”…
b.
“Ku, vallë, në ç’vend,
e ka fshehur zemrën?
Ku, në ç’vend shpirtin?”
Pyesin yjet që kërkojnë
të bëjnë në qiell emër.
c.
Përgjigjen dridhshëm:
Emigrantët…

3. Rrëfimi i emigrantit të lodhur

O emigrant i lodhur,
thuaja Hënës tmerret
e paskrumbullta që mban përsipër…
Dhe emigranti shndërrohet
në rrëfimtar, fare papritur,
do të fitojë kohë:
“Tmerret , o Hënë,
t’i them ty dhe vetëm ty…
Sekretet do t’i bëj tregim,
por s’mbaj mend nga t’ia filloj,…
Fëmijëria më copëtohet,
Rinia hesht duke u kollitur:
Kjo jetë e padurueshme
qenka si martire e vërtetë,
ndaj, ke të drejtë, jam i tronditur!”

4. Pa datëlindje ekzistence…

Gjaku im lëvrin për në damarë,
lëvrin si llavë e zjarrtë, e trazuar.
Barazi në këtë tokë?!
Ju lutem , mos bëni shaka!
(S’jam qenie e praruar).
Mos e kërkoni as harmoninë,
Ajo s’ka datëlindje ekzistence
dhe është e harruar…

5. A mund?
A mund të kesh të drejtë
të jetosh si të duash,
Ji e vëmendëshme, moj Hënë…
Po më vjen një zë
dhe po më vulos heshtjen,
ma mbyll gojën çuditërisht…
Mos këtë,
mos atë,
këtë jo,
kjo jo!…
Po kë po?!
Ç’është kështu?
Po bëhem nevrike
me padrejtësitë
që m’i shkakton Hëna…
Ç’ ”piramida” të ngritura
dhe kurrë të parëna!

6. Pyetje pakëz e sertë
A i di ti, i dashur,
e dashur, mik e shok,
se çfarë do të thotë Jetë?
Ja keni bërë pyetje vetes ndonjëherë
këtë pyetje pakëz të sertë;
Jeta nuk është e përkufizuar
vetëm “vërejtje”;
e thonë dhe të tjerët
në fjalorine tyre: hapësirë, fluturim…
Jeta është dhe e pasur,
por edhe “gabim”,
madje dhe e zënë në faj…
(Sa variante gjendjeje ka jeta,
shpirt i mamit, a e di?!
Nëse nuk e di,
ta thotë mami pastaj…).

7. Jetë korrigjim - gabimi…
Këto janë frikime për ty
ndërsa mua
më magnetizojnë thellësisht…
Po s’vuajte, po s’ gabove,
Jeta nuk njihet kurrsesi,
Jeta ka ndreqje gabimesh
në pasqyrat e lëndëve…,
në regjistrimet e fakteve,
në kronikat e ngjarjeve,
në sistemimin e ditëve,
ngatërrohet emërtimi…
Ndaj ne shpesh herë e quajmë:
Jetë - korrigjim gabimi…
Jeta ka interesanten e saj,
ka stresanten e saj që streson
me kalim në rrugë torturuese,
të vret, të përplas në tokë,
s’të llogarit,
ta heq me dashje frymëmarrjen
dhe jo natyrshëm të vjen fundi.

8. Prapë doja të përkufizoj

Jeta: Impulsivitet
Përkedhelje,…
Të merr me të mirë,
sillet butë,
të jep dinjitet dhe krenari,…
Kur dëshiron
Fisnikërinë e kthen në kult…

9. I ndryshuar
Sa e vështirë të portretizosh
jetën në vend të huaj….,
kushdo qofsh i thjeshtë, apo i arsimuar...
I thjeshtë pra me shpirtin të madhuar
në kategoritë e sakrificës njerëzore.
Vendi i huaj të përbuz,…
I dhimbsur je në shpirt;
është i bukur një çast
dhe pastaj ndryshon
pamjen e turbulluar,
duke krijuar fantazisht urat
që lumenjtë në tharje
kërkojnë për të kaluar…

10. E pse pa “portofol” të jesh bosh?

Jeta: Dhunti ,
Dhuratë, Mrekullim,
Jeta Interes ,
Aspiratë ,…
Jetë, mos më çudit ,
Jetë, mos mahnit ,
Jetë e vështirë,…
Pa “portofol”, je bosh
pa rëndësi!

11. Sa do të jetë pesha e Pemës së Gëzimit
O jetë, po të pyes:
“Pse je tinzare?
Më pëlcet,
pse çdo gjë e mat me kuletë!
Jam pranë një shoqeje paraplot,
Endra s’ shuhet kurrë me një “lot”…
S’dua të di
sa kostojnë një palë këpucë takamëdha
moderne, të një shoqes time…
Dua të di sa kostojnë këpucët
që do të veshin
të gjithë fëmijët e Botës,
që ecin zbathur mbi tokë…

Nuk dua të di sa koston
një gunë apo tualet modern i rënduar
i zotërinjve dhe zonjave…
që plastifikojnë fytyrën për qejf
dhe heqin rrudhat,
për të sjellë rini të perënduar…
Më intereson troç të di
sa koston për të veshur
gjithë fëmijët jetimë mbi tokë
dhe ç’dhurata do t’ju sjellin
festat e mëdha të Vitit për t’i uruar…
Sa do të jetë pesha e Pemës së Gëzimit
në jetën e tyre të masakruar?!

12. Tashmë loz me numërat

Eh, si janë ëndrrat,
si fantazojnë ato
në gjithë ditët e vitit!
Dhe ëndërrimet e mia
kanë qenë tërësisht përrallore,
desha e kisha ëndërr të bëhesha ,
shkrimtare apo aktore
në radhët e para të pëlqimit
qëndronte e patundur Mjekësia
po për fat në pjesë,
ndoshta dhe për “keq”,
më ra Ekonomia.

* * *
Tashmë loz me numërat,
me bilancet,
e ndiej veten
në hapësira profilesh ekonomike…

13. Retë a mund të hedhin flori?!



Vite tranzicioni pa kalim,
stres - jete, rutinë…
Ju mbeteni në çuditje,
prisni diçka nga Perënditë.
Shfaqet në të gjithë
Kinematë ”Millenium” të vendit filmvideo:
“Realiteti ynë me astar grisur”…
Prisni retë të hedhin flori!

14. Ndezim shpresën dhe mijëra qirinj…

Edhe një përforcimtë thënë më parë:
Jeta bashkëshortore:
Përrallore,
E mrekulluar…
Ndihem mbretërore…
1.
Unë dhe bashkëshorti im
dimë sekretin për të zgjatur
Jetën:
Dy herë në javë
shkojmë në restorant e mjedis të bukur,
ku buisin lulet dhe pemët;
pijmë verë të kuqe gjak
me ushqim të mirë
dhe gjallohemi me fëmijët tanë
kuvendojmë me miqtë…,
ndjekim të pasionuar meloditë
e mëdha të Botës dhe Top Festet…,
Kënaqemi me emrat e mëdhenj të këngës,
mrekullohemi me mrekullitë…
Na ndritin shpirtrat tanë
të ndezur nga dëshirat e mira,
ndezim shpresën dhe mijëra qirinj!…

15. Si të porsamartuar,….

Kur dalim shëtitje
mbahemi gjithnjë për dore,
si të porsamartuar,
që s’jetojnë dot pa njëri – tjetrin…
Nëse ai më lëshon dorën,
unë filloj “shpenzimin”…
Javët mbajnë në duart e tyre
shpërthime lulesh “brump”…
në livadhin e shpirtit.

16. Diçka imja për krijimin e Botës

Në fillim Krijuesi krijoi Tokën
dhe pastaj ra përkohësisht në qetësi…
Me pas krijoi burrin
dhe ra në qetësi,
duke menduar se çfarë duhet të krijojë.
E gjeti krijesën e dytë: krijoi gruan
dhe që atë ditë “pamjet”
u panë në pasqyra…
As Krijuesi, as burri
nuk gjetën më pushim…
U ndriti për këtë krijim
më shumë fytyra.

17. Premtimi i sakatuar

Seanca e parë

Sytë e të “varfëruarit”
drejtohen menduar te Parlamenti
dhe parlamentarët;
me shikimin e tij, në gjendje lutjeje,
duket sikur u thotë:
“Më falni, zotërinj të zgjedhur,
firmoseni Dokumentin,
të më hiqni varfërinë…”.