PEGASI JAVA ESENIANE 22-28 DHJETOR 2011 Murat Memallaj

LNPSHA “PEGASI” ALBANIA
JAVA ESENIANE 22-28 DHJETOR 2011

Në kuadrin e 28 dhjetorit, kur para 86 vitesh , POETI I MADH LIRIK RUS ,SERGEJ ESENIN, NDËRPREU ME VETËDIJE JETËN , përkujtohet nga pegaistët në javën eseniniane 22-28.12.2011 që do të zhvillohet në qytetin e Gjirokastrës dhe të Tepelenës….
Poeti Murat Memallaj, një poet i njohur, jo vetëm në Shqipëri , por edhe në vende të tjera, çel siparin e javës eseniniane. Murati është një nga përkthyesit e Sergej Eseninit, duke përkthyer dy vëllime të tij : “Mendime të sëmura” dhe “Motive persiane”.




MURAT MEMALLAJ


Eh, Esenin, ky malli yt !...




Kushtim Sergej Eseninit
Nga Murat Memallaj W.P.S

Po lëçis unë vargjet e tua,
Vite kam duke i lëçitur,
Prej çdo vargu më i ndjeshëm,
Prej çdo vargu më i ditur.

S’e fsheh se s’jam mallëngjyer,
Se s’jam mbushur dhe së qari,
Prej lirikut të Rijazanit,
Unë poeti nga Vasjari…

Ti, lexues i dashur, do të kuptosh
Prej Eseninit sa kam vojtur unë,
Sytë errur, mbetur bosh,
Prej tij, eh, netë pa gjumë!

Po ja së fundi unë arrita,
Ç’kam mësuar , ju ta dini,
Sesa i ndjeshëm paska qenë Sergei,
Ky liriku i madh Sergej Esenini.

Unë nuk i fyej shqipëruesit
që në shqip e sollën Sergein përsëpari,
Por unë e atë e dua më shumë,
Se ai është, si unë, bir fshatari.

Dhe ju mos u lodhni kësaj nate,
A kësaj dite, kudo që të jini,
shijoni ngadalë mjaltin dhe vrerin,
Si e shijoi, e provoi Sergej Esenini.

Eh, Sergej , eja vendit tim,
Ligjëro prej djalit të Vasjarit,
Na jep në zemër pak çlirim ,
O djalosh i brishtë i Rijazanit.

Për ty vargjet kurrë s’më shterojnë,
Se unë veç për ty flas kësaj ane,
Besoj se përmendesh ti s’i dije,
Sa i di unë “Motivet persiane”.

Vetëm prej teje e mjekoj mërzinë,
Se ti për mua s’je i mërzitshëm,
Për veten time pohoj me plot gojën:
“Ti ke qenë dhe mbetesh i papërsëritshëm!”

Me ty unë mbush zbrazëtinë,
Që më ka mbytyr në këtë botë,
Ashtu si ty “Dielli Lenin”,
Planetin nuk ta ngrohu dot.

Si ty ngandonjëherë edhe dehem,
Sa sytë më bëhen ylber,
Zë e shaj me veten time
thur vargje “nëme” për Enver…

Ashtu si ty, nganjëherë dehem,
I laj sytë edhe me verë,
Se koha ime, si koha jote,
Ka pakëz gëzim e shumë vrer.

Ma thotë një mendje të largohem,
Të shkoj dhe unë në Persi,
Ta gjej atje unë frymëzimin,
Ashtu siç e gjete dhe ti.

Veçse unë s’jam si ti i bukur,
Një leshverdh ar e flori,
Unë ngjaj më shumë me një arap,
jam pak Khajam dhe pak Saadi!

Ti ike , o mik, dhe e le Moskën,
Se politët* ta nxinë jetën,
Por edhe unë prej tyre vuaj ,
S’di të rrej, them të vërtetën.

Eh, ty të linin majë stolit,
Që t’u lexoje poezi,
Mua, më keq, m’i thyen kryqet…
Me netë më mbanin në qeli.

Ma thotë një mendje të marr rrugën
E të endem nëpër Rusi,
T’u citoj vargjet e tua,
Sepse më mirë se një rus i di…

Mjafton me kaq, Sergej i dashur,
Për ty unë sot nuk mundem më ,
Se vjen një lodhje, ma lodh trupin,
Që të qetohem, dua të flë.

Të kisha, Sergej, fatin tënd,
Se do të kujtohesha nëpër botë,
Ta them në çast:” Le të vdisja,
se unë jetoj, ngaqë s’vdes dot”.

Unë nuk i fyej shqipëruesit
Që në shqip e sollën Sergein përsëpari,
Por unë e atë e dua më shumë,
Se ai është, si unë, bir fshatari.

Në kombin tim je kaq i njohur,
Sa je i njohur nëpër botë,
Dhe pse në shkolla s’të mësojnë,
Se ndoshta je dhimbjelot.


Për ty, Sergej, nuk flas veç unë,
Për ty sot flet çdo lirik,
Se ti je Shpirt i Poetikës,
Pa ty do të ishim anemik’.

E di më shumë të do Qazimi*,
Dhe “Jorgo Bllaci” më shumë të do,
Të do më shumë dhe Kadareja,
Më shumë i madhi Dritëro…

Prej tyre dhe unë kam mësuar,
Ata të njohën përsëpari,
Por unë, Sergej, më shumë të dua ,
Se jam, si ty, një bir fshatari.

Mjafton me kaq, Sergej i dashur,
Të flas për ty, nuk mundem më ,
Se vjen një lodhje që më lodh trupin,
Që të qetohem, dua të flë.

Dhe dua të qetohem pak,
Se më lodh puna, më lodh rruga,
Më jep forcë ti Esenin,
Më jep shpresë dhe Arben Duka.

Ky Arbeni, o miku im,
i madh është ky, si ty lirik,
Vargun e lëshon “bombë”,
Ndaj sot është shpallur heretik.

Ky Arbeni, o miku im,
Me vargje ka pushtuar “botën” ,
Por, si ty, dehet edhe Beni,
Hallet i shuan vetëm me gotën.

Po le të dehemi nganjëherë,
Le të harrojmë këtë vrer,
Le të bërtasin, ndoshta fort,
Gjersa kjo dehja të na shter’.

Eh, Esenin, ky malli yt
Mua në mejtim më shtje…
Sa herë që kthehem në Vasjar,
I lutem Zotit: “ Këtu më kthe…”.

Si ty e lashë vendin tim ,
Ku lulëzonte pyll e korie,
Dhe erdha në këtë qytet të gurtë,
Të provoj shije lavdie.

Strehëza ime e nxirë, sot bardhuar,
Dhe pse kam kohë prej saj i larguar,
Prandaj shpesh jam në mendim,
Prandaj shpesh jam i hutuar.

Nënoçkës sime, sa qe gjallë,
Unë nuk i thura poezi,
I lumtur ishe Esenin,
A ka Nënëdashës kaq sa ti!…

Sa herë lexoj vargun tënd,
Vargun e bukur,shkruar për nënën,
E cili djalë a vajzë s’qan, …
Sikur ta ketë gur dhe zemër.

Vjershën për nënoçkën e di rusisht,
Për të vërtetën mos dysho,
Mbase gaboj pak në theksim,
Mbase s’citoj si Dritëro.

Unë gjuhën tënde e kam mësuar,
Edhe pse s’kisha një mësu’s,
U flas rusëve me gjuhën tënde,
Ndaj me kureshtje më ndjek çdo rus.


“E dashur më qëndro pranë,
Të shihemi sy më sy,
Prej vështrimit kaq të ëmbël,
Bashkë të bëhemi të dy!”

Janë këto vargjet e tua,
Vargje gjer më amëshim,
Eh, sa njerëz kanë shëruar,
S’ka më bukur, më lëmim!..

Janë këtu këtu në Gjirokastër,
një Kristaq dhe një Mevlan,
Ata thonë se të gjithë sot,
Të jenë pak esenian’.

Eh, Esenin, ky malli yt
Mua në mejtim më shtje…
Sa herë që kthehem në Vasjar,
I lutem Zotit: “ Këtu më kthe…”.