"Krahëve të tua të humbas" nga Alketa Ponde

Alketa T. Ponde

















Krahëve të tua





të humbas














Poezi







Marin Barleti, 2007

Alketa T. Ponde

“Krahëve të tua të humbas”

poezi



Redaktor letrar: Kristaq F. Shabani I.W.A, W.P.S

Recesentë: Agron Shele W.P. S

Desela Nuredini

Korrektore letrare: Yllka Ponde W.P.S

Ilustrimi fotografik: Artemisa Rrokaj

Art grafik: Elton Galanxhi



Disa nga vjershat e këtij vëllimi

u përkthyen në anglisht nga : Dritan Kardhashi

greqisht: Kosta Gaxhoni

italisht: Aleksandra Shabani

Copyright Alketa T. Ponde, 2007





Libri është përgatitur nën kujdesin e Lidhjes së Krijuesve “Pegasi”
Shtypur në Shtypshkronjën e Shtëpisë Botuese


“Marin Barleti”, 2007

Atje ku takohen dëshirat e ylberta



“Me mijëra herë Zotit i jam lutur, kur do t’i shoh ata sytë e tu të bukur!”…

1. Qiejt e ndjenjës janë ngatërrestarë… Ata gufojnë, emocionojnë e mbushin si të duan dhe kur të duan hapësirën e tyre me “re” të bardha kalimtare, shtëllungore, me konfiguracione “kontinentesh e harta shtetesh, trajta vendesh dhe objektesh të çuditshme dhe herë - herë me skulptura resh, njerëzish, perëndish, ndjenjash. Në këtë hapësirë qiellore ka rënie të buta, të cilat parashutojnë me “parashuta ndjenjash”, ka balonime me zbukurime ‘fasadash”, që ngjiten lart në hapësira të panjohura; ka gjysmëbuzë që puthin në distanca dhe lartësi, ka përshëndetje të dhëna nga duar që sapo janë shtrënguar, por për shkaqe të ndryshme distancohen dhe pastaj ulen në fronin kujtimor dhe meditojnë, bëjnë apel për rikthime… Personazhet e kësaj Galerie Ndjenjësore “KETA” janë të shumtë dhe lëshojnë bukurinë të shpërthejë si një hardhi pjellore, nxitin mesazhet të depertojnë në kaltërsinë qiellore, por edhe në tymnajat e sajuara nga “Anti Ketat”…

Alketa pret bashkimet dhe kërkon të copëzojë ndarjet, por edhe ndarjet i përjeton në stilin e saj thjeshtësisht, plot zjarrmim, dashurim, lumturim dhe në “teatrin antik të dashurimeve” sjell pazazhe dritë – hije; shpërthen gonxhet e mbetura në pritje, thur ëndrra që janë lënë në mekje, por fantazia nxit puthërimin e etur, të mbetur diku në një kthesim “rruge”, në një mosndriçim hëne, në një përvlim njerëzish që kampionizojnë në thashethemjajën e transmetuar nga kalërimi i një të kaluare plot fshehtësi dhe pa u marrë me “romancimin” e vërtetë e real të stuhisë ndjenjësore dhe të ëndrrës më të paplakur të Globit të Dashurimit… Shpesh ky dashurim shfaqet, pushtetësohet, ndihet në sytë e bukuruar dhe qielli i të “dyve” qiellohet në formën edhe trajtën më të pëlqyeshme për protagonistët “valentinianë”… Në këtë libërth ku krahët presin, ku buzët digjen dhe përvëlohen për të folur me fjalor buzësh, kur enigmat e transmetimit janë realizuar dhe nuk dihet se kush është protagonisti… Sytë edhe këtu nuk e njohin ligjësinë e ndalimit… Një galeri tipash në këtë melodramë melankonike, ku syri qesh e qan, ku largimi lufton me pritjen, ku zilja e një celulari sjell pezm,

Gjirokastër, prill 2007









Ua kushtoj këtë libër Yjeve të mi , shenjës sime zoodiakale:“VIRGJËRESHA”dhe gjithë botës së feminilitetit. Ne të “bukurat” kemi ardhur në jetë si krijesa që lidhim e jo shpleksim; si qenie të mençuruara që imponojmë dukshëm respekt, për të luajtur rolin e madh të avokatisë së natyrës së virgjër… Ai që i bie në qafë të bukurës, humbet arsyen… Po zbuloj botën që e mbaja përbrenda…

Autorja

I. Ndihem lart

e qielluar…




Trokitje e vetme





a. Hyrje e madhe dhe…





Si qenka jeta kaq e ngatërruar,

plot çudira që s’kanë të mbaruar,…

Takon në jetë befas një njeri

dhe krejt papritur ngec në dashuri…

E pritura e madhe sërish



1.

Ti trokite lehtas tek unë,

si aromë lulesh që të dehu aq shumë;

ishin sytë e tu aq magjepsur,

më parë të tillë s’kisha gjetur…



2.

Si mund ta harroj atë natë të parë,

kur të dy ishim aq pranë

dhe porsi dy “të marrë”

me puthje të zjarrta

mbuluam kurmet tanë…



3.

Dhe unë pres e pres

atë natë sërish,

që ti të japësh

puthjet kaltërsisht,…

Po unë,

e ç’ tjetër të jap,

veç dashurisë?!…

* * *

Nguroj në telefonim,…

Më duket sikur

do të kesh lëndim…

Dhe pres,

pres një ditë

që ty prapë

të të qeshen sytë…





Kaluan javë,

kaluan muaj

dhe ne papritur

dy të huaj…

Përse, o Zot?

Ç’ish ky shndërrim?

Përse për ne

nuk “re” në mendim...?

Thonë…, po si?!





Thonë se jeta është e gjatë

dhe kush s’e shijoka është mëkat;

thonë se jeta vazhdon përsëri

me vuajtje, gëzim edhe lumturi…

Duhet





Me halle ti, me halle unë,

Vallë, ç’të ardhme do ketë kjo punë,…

Vërtet “ato” s’kanë për të mbaruar,

po kjo jetëshkreta s’duhet jetuar?!

Pse vetmi…?





Nga kjo jetë shumë mësova

dhe vargje vetëm për ty shkrova…

Të kam shpirt e të kam xhan,

për se në vetmi, o Zot i Madh?!!…

Kënga jote e pakënduar

Çfarë…





Celulari ting, tingëllon

dhe unë vrap atë e çoj,…



Ah, anonim ky telefon,

pse s’më thotë çfarë kërkon?!

Plagë dhe imazh…





Duke sjellë ndërmend historinë dashurore

Tatjanë- Onjegin

Diçka më tepër

prisja nga ty,

të më falje

më shumë dashuri,

por edhe zemra jote

është plagë si imja,

këtë e di, ndaj për ty

do të gjej shërim…

Ndoshta s’jam asgjë për ty,

a ndoshta thjesht

një imazh, simpati…

Ah, tek unë ke hyrë xhelozi

se zemra ime

ka ndjerë për ty!…

Je i vetmi njeri që për ty krijoj,

(“Onjegini im!”)

pa e ditur se çfarë më ngacmon,…

Mos vallë një dashuri

pa jetëgjatësi,

a po mos ndonjë dashuri

mbetur në ditar a në poezi?!…

Këngë që del nga shpirti





1. shumë

Sa vargje për ty

me frymëzim,

sa mesazhe të dërgova,

shpirti im!…



2. ngrirje

Telefonat, vallë,

pse heshtur rrinë,

mos ndoshta

dhe ata kanë ngrirë?!

( Si nuk dashkërkan

ta ndihmojnë rininë?!…)



3. larg

A mund të quhet “dashuri”,

kur ti më fal veç largësi?…

4. jo, as…

Kjo gjë, tashmë, e di, ka kuptim,

o xhan, o shpirt

më nga mua

s’do të kesh shqetësim.

II. Fluturzat e mia poetike





Letra e parë poetike



Flutura e parë dashurore





Një fjalë jotja: Lumturim,

një prekje jotja: Jeta në ëmbëlsim,

se është ndjenja që më ploton

që e dua aq shumë,

ti nuk e beson…

Për ty bëj gjithçka pa hile,

pa shaka,

se je dashuria

e fundme e rinisë sime

dhe s’dua të më mbeten kujtime

me lot e dhimbje…

Nuk e di si duhet të shprehem,

nuk e di si duhet të flas,

e thënë troç, di se të dua

dhe s’dua të të humbas!…

Letra e dytë poetike




Flutura e dytë dashurore



ngjason me të parën



Gjithmonë kam dashur

të kisha një njeri

që veç ta doja unë,

të më donte dhe ai;

të ishte imi për jetë e mot

dhe fjalën e hidhur “tradhti”

të mos ta duroja dot…

Mbështetem, rri, meditoj

as vetë s’e di,

gjithmonë mendjen

pse duhet ta kem tek ty?

Nëse besdisesh nga fjalët e mia,

Dije, e thënë troç,

e kam … nga dashuria,

Ty të të iki sadopak mërzia,

(të hiqet vetmia…).

Je ilaç për shpirtin,

( o i shtrenjti Onjegin)

se tek ty gjej veç shërim;

ndaj të dua si e marrë

dhe s’ka zot në tokë, në qiell,

furinë time dashurore

të ma ndalë!….

Letra e tretë


Flutura e tretë dashurore





Ndoshta të çmenda

me këto ndjenja,

me këtë “shkrim”;

ndoshta dhe telefoni

është në zemërim…

Por, për njeriun që dua,

sa të kem jetë

do të shkruaj!…

Dua që ti të jesh i lumturuar

dhe të thuash, vazhdimisht të thuash

se sa vërtetë të dua,

të dua, të dua…