poezi nga Brunilda Boçova

Poezitë të përzgjedhura nga vëllimet e saj poetike



(38-poezi dhe 10-tercina)





Të vrarë në errësirë yjesh



Kemi kohë të duhemi, si dy të vrarë në errësirë yjesh,

Kemi kohë të duhemi, e me dashuritë të harrojmë kohën,

Nata na shkel hijen përqark hijes së verbër të hënës.

Jashtë, nisi të bjerë këmbana e të enjtes…,…,

Për pak dashuri, shpirtit, zbres pakuptuar kristale loti,

Të vesh e zhvesh grijtësisht meritë e kohërave të vjetra.

Në gurmaz të lotit !



Në gurmaz të lotitmbytej e harruar një britmë,

Hidhte shije të përzier në vijë të ujit mendimi i enjtur,

Koha tirrej si ziliqare në shtratin e saj të vakët…,

Dita mbështillte këmbët e plakura, pa i shtrirë ende në agim,

Ora kacafytej me veten e ia nxirrte inatin e ditës

akrepave të ndryshkur,

Ndalonin të gjitha, për një minutë vonesë shkonte çdo gjë ters,

Aty me lotin merrte çdo gjë kuptim të dyfishtë !

Fjalët e një miku ( nestor.p)



Në hijen e natës e fsheha portretin e heshtur,

Portretin që nuk kishte qenë kaq kohë aty.
Buzëqeshjen e syve e mbolla shpirtit të pastër,
Vështrimit të prerë ia hoqa hijen e rëndë,
Të mbetej kujtim i largët....,

Të largëta fjalët që dikur ishin thënë !

..., ..., ...,



U fërkua dielli në kurriz të malit,

Me shigjeta rrezesh ia çau trupin vesës.

U shtrua horizontit, hapësirës së blertë,

Hidhte mesazhet e para të ditës fytyrë-çjerrë!

U var mjergulla....,



U var mjergulla mbrëmjes, në fytyrë të qiellit,

Yjet u strukën në furrikun e natës ..., ...,

Endur, si varfanjake, nisi të bridhte mjergulla,

Zbardhi hapësirën, deri në agim ...,

..., ..., u shkri prej rrezeve .

Të mbetesh Njeri !



Të njohësh, të mos vrasësh, të mbetesh

kuptimi i të qënit Njeri,

Bota dhe njerëzit s’janë të gjithë njësoj,

Moralë dhe immoralë, trazojnë në të njëjtën çorbë !

Bota, kafshuar e nxirë nga mijëra gojë të shqyera,

Njerëzit të etur nëpër llumrat e ditëve,

poshtërojnë deri në nder!!

-Të mbetesh Njeri në këtë Botë

MREKULLIA që nuk sjell lot !

Poezia “mish-këputur” !



E ndjeva poezinë të qante në këmbëz të vargut,

Me gjurmë-gjurmë, lapsi ia maste shtatin,

Numëronte gërmat e diku lidhte bojën,

Niste nga e para dhe e priste gogël fjalën,

Aty pash, poezisë t’i dhembte shpirti !

Poezia “mish-këputur” !



E ndjeva poezinë të qante në këmbëz të vargut,

Me gjurmë-gjurmë, lapsi ia maste shtatin,

Numëronte gërmat e diku lidhte bojën,

Niste nga e para dhe e priste gogël fjalën,

Aty pash, poezisë t’i dhembte shpirti !

Verbuar, përtej vetmisë



Shkoj..., marr drejtim..., të nisem..., pa njeri,

Shkas..., trotuarëve..., verbuar..., viteve,

Shtypur..., durimi..., gërryer..., eshtra kohë,

Ngrihem...., shoh larg..., përtej..., resë plak !

Në gojë të detit...,



Mbyll re të gjymtuara në gojë të detit,

Me kripësi dallgësh ua shëroj vulat e kohës,

Pas shkëmbi i përplas të marrin forcë prap,

Në vijë të horizontit të ngrejnë fluturim, krahët !

Loti i malit

Qau syri i malit në vetull të gjethes ...,

Paloste kapakët e rrudhur në copa shkëmbenjësh,

Binte heshtur, vështrimi i mbërthyer..., ...,

Shkëputej lartësia, t’i fshinte lotin e moshuar malit!





Mall ndër lot !

Fryn një mall prindi në mal të heshtur...,

Zbërthen jetë në shtatë-ngjyrësinë e ylbertë.

Vret e s’ndihet pas brinjëve të lartësisë,

Merr krahë të kapet galaktikës,

Cfilit yjet në fllad të zemrës,

Fryn ai mall e përplaset asfaltit të lotit !

Iku për…,

Iku për të më sjellë vetminë, një pritje e humnertë,

Iku për të më mësuar ligjet e dhembjes dora e mallit,

Iku për të më shembur rrëfimet e një deti blu,

Iku për të më zënë robinë në mendimet përtej hëne

Iku për të mbetur brishtësi e murosur në mendjen time !



Qafës së malit

Qafës së malit i rashë me rrebesh vargjesh,

Tërthorazi me flakë të lëmuar ia vesha ashpërsinë,

Pinte gurë të zbutur në kostër të barit.

Mpirë nga dora e muzës në bojën e pakët…,

E pashë të ulte kryet, me fushën të bëhej një,

Vjetëruar nga vargjet iu morën këmbët gurëve.

Poezia u bë thesar, pas mali gdhendi njerinë;

Qafës së malit monument dora që dridhte gërmat !