ROMANI SHQIP PEGASI "PËRTEJ PERDES GRI" nga Agron Shele

AGRON SHELE










PËRTEJ PERDES GRI




ROMAN






Shtëpia Botuese“Marin Barleti“, 2006

Agron Shele
“Përtej perdes gri“
roman


Redaktor letrar: Kristaq F. Shabani
Korrektor letrar: Dhimitër Miti
Art grafik: Ligor Shyti






Copyright Agron Shele, 2006

Libri botohet nën kujdesin e Lidhjes së Krijuesve “Pegasi“ Gjirokastër, Albania
Shtypur në shtypshkronjwn e shtëpinë botuese “Marin Barleti“, 2006

PROLOG

Kishte ditë që re të dendura ngjyrë plumbi rrethonin malin e Dajtit. Vjeshtë. Shirat ishtin në prag të fillimit të stinës së tyre. Nuk e di pse qendroja në atë lokal të vogël dhe të veçuar pranë Lanës, ku, përveç mjedisit të vakët, nuk mund të shihje gjë tjetër. Pikat e para morën frymë të lehtësuara, kur këmbët e tyre të stërzgjatura prekën trotuarin, i cili shfaqej në vagëllim të plotë, nga sfondi i gjerë i xhamit të zi, grisur nga vijëzimet e çrregullta të morisë së bulëzave të ujit, që shpërndaheshin me shpejtësi. Poshtë këmbëve të plepit, që harlisej drejt qiellit, u krijua një qilim karakteristik me ngjyrë të murrëtyer, përftuar nga përzierja e gjetheve të zverdhura dhe ujit të pistë. Muzgu i ardhur më herët, shtoi fluksin e dritave shumëngjyrëshe të makinave në rrugën kryesore të “Unazës“ së kryeqytetit. Vështroja përtej xhamit xajs, me kafen e zakonshme “ekspres“ përpara, pa asnjë pikësynim, zhytur në një botë të brendshme, si vetë mjedisi që rrethonte dhe nuk e vura re një vajzë, që qendronte përballë tavolinës sime. Nuk po kuptoja asgjë në atë çast, për më tepër, u përfshiva nga një ndjenjë hutimi e pazakontë.

- Mund të qendroj pak me ty? -tha ajo dhe vështroi me një shikim tejet të përvuajtur.
Nuk fola asnjë fjalë. Ende nuk po u besoja syve, kur kamerieri, një djalë me sy të vegjël, por mjaft të gjallë, e zuri për krahu dhe i foli:
- Të lutem Adrianë! Mos i shqetëso klientët. Mund të ulesh te tavolina jote, në krah të banakut.
Ajo ndoqi ritmin e hapave të tij, ndërsa koka e kthyer pas dukej sikur kërkonte ndihmë.
-Pse e trajton ashtu? - i thashë kamerierit.
- Adriana është e sëmurë. Kështu sillet me të gjithë. Ulet në tavolinën e tyre dhe tregon gjithfarë marrëzish.

- Lëre të qetë, - munda t´i thoja dhe, një ndjenjë keqardhjeje më përfshiu për atë bukuri të rrallë që më shfaqej para syve.
-Si të dëshironi, por, mos u ankoni më pas! –tha ai dhe shkoi te banaku.
Ajo nuk e bëri të gjatë. Hodhi dhe një vështrim gjithë ankth, pastaj u ul në karrigen përballë. Hijet e dyshimit ende nuk ishin zhdukur. Moria e pyetjeve se, përse qendroja akoma atje dhe, aq me keq, me një njeri të tillë, më shpërqendruan të tërin.
- Ju duhet të jeni njeri i mirë. Të tjerët më urrejnë dhe më përzënë gjithmonë.
- Nuk duhet të mendosh keq për veten! - i thashë, më tepër për ta qetësuar.
- Ti nuk më njeh, por unë meritoj ndëshkimin më të madh të kësaj botë! - dhe një pikë loti i rrëshqiti në faqe.
- Pi diçka të ngrohtë, se të bën mirë! -tregova përkujdesjen dhe bëra shenjë nga banaku.

Kamerieri solli një çaj, ndërsa ajo, me duart që i dridheshin, shtrëngonte filxhanin. Një krijese kaq e brishtë, kaq e ëmbël, nuk e meritonte këtë fat, që e kish flakur përtej jetës dhe e tërhiqte zvarrë nëpër rrugët pa fund. Linjat e rregullta të trupit, fytyra e bardhë dhe e rrumbullakët, flokët kaçurrele që derdheshin supeve, tregonin ende pamjen rrezelluese të së shkuarës.
Qendronte e heshtur, e nënshtruar, njëlloj si ajo statuja në ndërtim e sipër, që pret se ç´formë do të marrë. Hidhte ndonjë vështrim skeptik dhe kruspullosej përbrenda ankthit të pafund. Buzët e saj drithëronin, donin të shprehnin diçka të pa rrëfyer, ndoshta të vrisnin mllefin e mbledhur prej s´di se sa kohësh. Çapitej nëpër jetën gërmadhë, rrënuar nga e shkuara fatale, vuante mëkatin e bërë dhe përfliste kudo vetveten e humbur.

bërë dhe përfliste kudo vetveten e humbur.
- Ajo ishte shoqja ime më e mirë. Zoti më ndëshkoi për këtë, -dhe kaloi duart mbi flokët e lagur.
I zgjata shaminë për t´u fshirë dhe me një ton tepër miqësor, u perpoqa ta qetësoja disi, megjithëse, pas çdo fraze të folur, të këputur, herë - herë dhe të pakuptimtë, të shprehur në mënyrën më dramatike, kuptoja se si jeta braktiste, por kurrsesi të mohonte.

I
Të dërgon urimet më të përzemërta. Dhuratën e ka zgjedhur ajo vetë…

I shtrëngoi dorën dhe, me gjithë kundërshtimet e saj, i premtoi se do të kthehej përsëri.

Ora e fundit e mësimit është e lodhshme, si për nxënësit dhe për mësuesit, për më tepër matematika shtonte ankthin. Mësuesja hyri nxitimthi në klasë, përplasi derën, la regjistrin dhe nisi të bënte ato ecejaket e kota, nëpër korridoret e ngushta midis tavolinave. U mor vesh prej të gjithë nxënësve se e kishin “ndritur“ në provimin e orës kaluar. Ndryshe, nuk mund të shpjegohej gjithë ai nervozizëm i tepëruar. Zhurma, që mbizotëronte para pak çastesh, u tret menjëherë dhe një heshtje dëshpëruese pushtoi mjedisin. Për t´i dhënë më shumë rëndësi vetes, hapte fletoren e punës, përqëndrohej për një farë kohe, hidhte ndonjë vështrim skeptik dhe, me laps në dorë, nënvizonte ndonjë gjë. Emri i Mondës do ta thyente disi heshtjen rënkuese, që mbizotëronte dhe do ta rikthente pak frymëmarrjen e mbajtur pezull. Ajo doli para klasës, uli kokën si e zënë në faj dhe nuk guxoi të shikonte njeri në sy. Qetësia u thye nga vetë mësuesja:
- Je përgatitur për sot?

Monda nuk foli asnjë fjalë. Vështroi e turpëruar nga shokët dhe një skuqje e lehtë i pushtoi fytyrën.
- Nuk e kuptoj këtë mungesë vullneti, për t´ju përgjigjur shkollës?
-Kisha një problem! - Mundi të thoshte me gjysmë zëri.
- Nuk më kanë caktuar për të zgjidhur problemet e njërit apo të tjetrit, por për të dhënë mësim dhe për të kontrolluar. Shumë keq. Për sot ke vlerësim negativ. Duhet të bësh kujdes, pasi rrezikon hyrjen në provimin e maturës.
Në klasë ra përsëri qetësia. Të gjithë prisnin, se mbi kë do të binte lapsi kësaj radhe, që në gjuhën e tyre nuk falte asnjëherë. Vetëm komunikimi i temës së re, ktheu gjallërinë e humbur. Rënia e ziles së shkollës paralajmëroi fundin e mësimit, ndërsa mësuese “stresi“ u largua e nervozuar. Monda, me gjithë humorin e prishur, ishte e detyruar të ftonte shokët në “disko“ me rastin e

ditëlindjes. Të gjithë në grup, e 4 - ta C, mes ovacioneve të moshës, përshkuan korridorin e ngushtë të shkollës dhe u shpërndanë shkallëve të shumta, për t´u rimbledhur sërish në mbrëmje. Si gjithmonë, rrugën për në shtëpi, e bënte së bashku me Denisën dhe Adrianën, jo vetëm se banonin pranë njëra -tjetrës, por vinin nga e njëjta shkollë që në fëmijëri. Si më llafazane, Adriana, merrte përsipër drejtimin e bisedës dhe, mes humorit, apo përqendrimit maksimal që i kushtonte ndonjë ndodhie të rastit, nuk lejonte asnjëherë mbizotërimin e heshtjes mes tyre. Pasi u përshëndetën, Monda ngjiti shkallët e pallatit tërë përtesë. Hapi derën dhe u drejtua për nga dhoma e saj. Nga kuzhina u dëgjua zëri i nënës:
- Erdhe shpirti i mamit!
Hodhi çantën mbi shtratin e saj dhe, me një buzëqeshje të shtirur, shkoi tek e ëma, që t´i dhuronte pëqafimin e zakonshëm.
- Sikur nuk më dukesh në formë, apo të shqetëson ndonjë gjë? Sot është dita jote, prandaj dua që të ndihesh e lumtur.
-Faleminderit mami! - u shpreh ajo, ndërsa mendja kishte mbetur te matematika.
- I ftove të gjithë shokët? -shprehu interesimin e ëma.
- Po - pohoi shkurt me kokë.
- Babi e prenotoi në mëngjes lokalin. Ha drekë shpejt, se pas pak do të vijnë kushërinjtë e tu. E merr me mend se çfarë suprize të kam bërë?
-Të lutem, mami, mos më lër kështu, se po vdes nga kurioziteti! Çfarë më ke blerë?
- Ha dreke! - këmbënguli e ëma.
- Nuk kam oreks, prandaj...
-Të kujtohet ai butiku i ri, që është hapur tek “21-shi“?
- Më bleve fustanin, që të tregova! - dhe u hodh përpjetë nga gëzimi.
- Mami e mban gjithmonë fjalën.
- Nuk po e besoj dot akoma. Ku është? Dua ta provoj menjëherë! - dhe filloi të kërcente si fëmijë.

-E ke tek dhoma. Shko vishe!
Humbi për një kohë të gjatë para pasqyrës. Fustani ngjyrë blu shndriste; forma e trupit paraqitej hajthshëm, ndërsa dekolteja e krijuar ishte tejet ngacmuese. Krehu flokët me kujdes, bëri një kontroll të fundit, si u sigurua se çdo gjë ishte në rregull, doli nga dhoma, tepër e sigurt. Në dhomën e pritjes, kishte mbërritur kushëriri i saj, Landi. Ai u çua në këmbë menjëherë dhe e takoi gjithë përzemërsi.
- Gëzuar ditëlindjen, Monda!
- Faleminderit! … Po Eva, pse nuk erdhi? - pyeti për të motrën e tij.
-Ajo nuk mundi të vinte. Në këtë kohë është shumë e zënë. Po përgatitet për diplomën. Të dërgon urimet më të përzemërta. Dhuratën e ka zgjedhur ajo vetë, -dhe hapi kutinë e paketuar me mjaft estetikë.
-Shumë faleminderit! Do të ndihesha më e lumtur, nëse do të vinte vetë. Byzylyku është shumë i bukur! -dhe sytë i shkëlqyen nga gëzimi.
- E dija që do të të pëlqente...
- Më ndihmo pak, se nuk po e vendos dot në dorë. Sot dua që të ndihem mbretëreshë.
Më pas biseda hyri në rrjedhën e zakonshme. S´vonoi shumë dhe zilja e derës tingëlloi fort.
- Janë shoqet e mia, - i tha Landit dhe shkoi të hapte derën.
Ato hynë brenda, përshëndetën Landin, uruan shoqen për ditëlindje dhe filluan t´i bënin komplimenta për fustanin e ri. Teto Lili, me pamjen e saj ngazëlluese, i falenderonte dhe u lutej të provonin ëmbëlsirën. Hera - herës i ngacmonte edhe me pasazhe nga fëmijëria, gjë që atyre u shkaktonte shumë emocione. Adriana nuk mund ta shprehte natyrën e saj, qëndrimi përballë një të huaji, në rastin konkret Landit, e frenonte së tepërmi. Me Denisën ndodhi krejt e kundërta. E kryqëzuar nga vështrimet zhbiruese gjatë gjithë kohës, u ndie tërësisht e shpenguar.
- Duhet të shkoni. Nuk është mirë që t´ju presin, - tha teto Leni dhe i nxiti për t´u nisur.

Dielli ishte duke perënduar, ndërsa horizonti tutje, përflakej nga petku i kuqërremtë. Trotuari në rrugën kryesore, përmbytej nga lumi i njerëzve. U përfshinë në këtë valë dhe ata, më pas, u hodhën në krah tjetër, për t´u drejtuar tek lokali i prenotuar. Sa kapërcyen rrugën kryesore, një makinë tip “Fiat“ erdhi me shpejtësi dhe frenoi fort. Shoferi i saj, një djalosh me syze të errëta, hapi xhamin, hodhi një tufë lulesh pranë këmbve të Adrianës dhe u zhduk menjëherë. Vazhduan rrugën më tej, ndërsa lulet e hedhura pa kujdes, mbetën atje, shpërfytyruar dhe ndotur nga këmbët e kalimtarëve të shumtë. Landi e konsideroi thjesht një veprim prej anormali dhe u përpoq ta qetësonte disi Adrianën, e cila skuqej akoma në fytyrë. Monda, këtë xhest, e përcolli me naivitet të plotë, ndërsa shoqja tjetër Denisa, që e njihte mirë karakterin e saj, i hodhi një vështrim qortues. Pjesën tjetër të rrugës e përshkuan gati në heshtje. Askush nuk mund ta rikthente më gjallërinë e humbur. U afruan te lokali, përshëndetën shokët e tjerë dhe hynë brenda. Muzika e zgjedhur nga këngëtarët më të mirë, si dhe fluksi i dritave shumëngjyrëshe, krijonin një mjedis vertët marramendës. Befas u fikën prozhektorët dhe në atë hapësirë gjysmë të errët, filloi urimi në kor, për të vazhduar më pas me surprizën e bërë nga i gjithë grupi, dhurimin e varëses me inicialet e emrit të saj. Mes emocioneve të forta dhe mjedisit tepër të zjarrtë, nisi festa e vërtetë. Rrymat e alternuara të muzikës, ndërthurur me reflekset e dritave, përzier me tymin e cigareve dhe avujve të alkolit, impononte një ndjenjë ekstaze, për botën e tyre ireale. Landi qëndronte në një kënd pranë banakut, me shishen e birrës përpara, në pritje të një muzike më të qetë. Denisa e kuptonte fare mirë, se mundësia e parë që do të krijohej, ai, patjetër, do ta ftonte për vallëzim. Parandjenja nuk e zhgënjeu. Tingujt e një valsi, nuk e kishin mbushur ende sheshin me çifte, kur Landi me një mirësjellje të tepëruar, u shfaq përballë saj. Nuk u çudit, gjithashtu as nuk i shkoi nëpër mend të kundërshtonte ose të justifikohej. Në fund të fundit, s´kishte pse të bëhej objekt bisede, ose të zemëronte shoqen e saj. U çua gjithë ndrojtje, i zgjati dorën, që i dridhej nga emocionet dhe një skuqje e lehtë përfshiu fytyrën e saj të bardhë.

- Të pëlqen valsi, apo do dëshiroje diçka më moderne? - theu akullin Landi.
- Është vallëzimi im i preferuar.
- Një natyrë e ndjeshme nuk mund të shprehej ndryshe.
- Si ta kuptoj këtë? -dhe e vështroi në sy.
- Nuk e di, por te mua le përshtypje të fortë, që kur të pashë në fillim.
- Unë jam këtu për të festuar me shokët.
- Shoh diçka të veçantë brenda teje, -vazhdoi ai.
Ajo nuk foli. Për një çast humbi në botën e saj dhe nisi të mendonte gjëra që nuk i kishte konceptuar ndonjëherë. Çaste trazimi përfshinë detin e shpirtit.

Një ndjenjë e re dhe e papërballushme po trondiste tërë qenien, drithëronte zemrën dhe shkaktonte mijëra refleksione. Diçka që nuk shkonte. Diku këputej një fill… ndrojtja, pasiguria, ndoshta metamorfoza e të përjetuarit sipas mentalitetit, ngrinte krye dhe ndjenjën e porsalindur e paragjykonte gjer në skajshmëri. Mes këtij dualizmi, ku konflikti i ndjenjës së vertetë dhe normalitetit “moral“, sipas sensit të mjedisit, e detyroi të tregohej e ftohtë. Landi e kuptonte gjendjen e brendshme në të cilën ndodhej dhe, nuk mund të lejonte kurrsesi një atmosferë rënduese.
- Organizoni shpesh festa të tilla? - tha ai, thjesht për të rifilluar bisedën.
- Me raste.
- Besoj se matura të bën të ndihesh ndryshe, - ndërroi temë ai.
- Ka emocionet e saj.
- Po për studimet e mëtejshme, ke ndonjë ide?
- Më pëlqejnë shumë shkencat sociale, megjithëse mami dëshiron që të ndjek mjekësinë.
- Preferenca të kundërta, - nënqeshi ai.
- Po ti, ku studion?
- Jam në vit të dytë, tek Ekonomiku.
- Durim të fortë ke, që u je përkushtuar shifrave.
- Ishte dëshira e motrës.
- Po më befason me këtë harmoni që keni. Unë kam dy vëllezër. Më i madhi është emigrant në Itali, ndërsa vëllai tjetër është i vogël.
- Shumë mirë! Motra ime quhet Eva dhe diplomohet në arkitekturë, por, mos është më mirë të flasim për veten? - ndërhyri jo pa qëllim dhe e afroi më pranë vetes.
Ajo heshti. Një forcë e pakontrolluar e shtynte përpara, vetëm vështrimet kureshtare të shoqeve dhe drojtja, që e karakterizonte, e stepi përsëri.
- Ne jemi pjesë e këtij mjedisi. Duhet të argëtohemi, të flasim, të qeshim, s´ke pse të ndihesh e ndrydhur. Nuk të shikoj dot kështu. Një bukurie të tillë, nuk i shkon trishtimi.
- Ta marr për kompliment këtë të fundit.
- Rëndësi ka, që qëndrimi im për ty, nuk do të ndryshojë kurrë.

Më pas, Denisa u shkri një me grupin e shokëve, ndërsa ai shkoi afër banakut dhe gjithë admirim ndiqte lëvizjet e saj. Lehtësimi i madh që ndiente përjetohej qartë. Mendimet konfuze dhe ankthi i çastit, treteshin në horizontin blu të shpirtit. Në fund të festës, të gjithë u përshendetën me njeri - tjetrin, ndërsa Landi, qëndroi më pas me kushërirën dhe dy shoqet e saj. Kur dolën jashtë, ndjenë menjëherë freskinë e mbrëmjes dhe dritën e zbehtë të Hënës, që shpëlahej mbi trupat e tyre. Ndoqën të njëjtin ritual. Monda kërkonte mendime për organizimin e festës, ndërsa Adriana hidhte ndonjë vështrim vjedhurazi nga Denisa dhe kthente përgjigje sa për të kaluar radhën. Ndaluan te sheshi para pallatit. Adriana nuk priti ta përcillnin, por u largua, duke marrë me vete gjysmëpërshëndetjen e bërë. Monda ndenji te hyrja e saj dhe detyroi Landin të shoqëronte shoqen deri tek pallati dhe, në atë pozicion, vështronte gjithë kërshëri veprimet e tyre. Ai i foli për mbrëmjen e mrekullueshme, për emocionet, që i kishte dhuruar, i shtrëngoi dorën dhe, me gjithë kundërshtimet e saj, i premtoi se do të kthehej përsëri.

***

Dielli trokiti në dritaren e Denisës me një tufë rrezesh depërtuese. Sytë vetëtimthi shkuan tek ora e murit, e cila, krejt mospërfillëse, vazhdonte tik -takun e saj. U vesh me shpejtësi, bëri tualetin e zakonshëm, rrëmbeu çantën, puthi nënën dhe u derdh shkallëve me nxitim.
Adriana po e priste si gjithnjë, në të njëjtin vend.
- Monda ka ikur, -i tha shoqes ajo.
-Ti u vonove shumë dhe ... Të shpejtojmë, se jemi vonë.
- Nuk kam fjetur fare mbrëmë. Më duket sikur e njoh prej kohësh. Dua ta largoj nga mendja, por nuk mundem. Sa më shumë përpjekje të bëj, aq më i afërt bëhet. Nuk po kuptoj asgjë. S´jam ndier kurrë kështu.
“Bukuroshi“, tha me vete dhe një inat i fshehur, për mospërfilljen e treguar ndaj saj, e përfshiu të tërën.
Biseda e nisur kërkonte një përgjigje. Në të kundërt, shoqja do të nënkuptonte marazin e saj. U shtir sikur ishte e interesuar, pastaj donte të mësonte dhe ndonjë gjë rreth tyre.

- Të ka zënë qymyri, më duket.
- Ty të kam shoqe. Me duket sikur çlirohem, kur flas hapur, - dhe vazhdoi më tej. -Tek ai pashë diçka të veçantë. Dinte të fliste bukur, tregonte mirësjellje. Nuk e di...
- Të gjithë djemtë njësoj janë. Në fillim të joshin, më pas të kthejnë në skllave.
- Nga e ke arritur këtë përfundim ti? – pyeti ajo dhe e vështroi në sy Adrianën.
- Ashtu kot them, - dhe i vetmi mendim që e shqetësoi në atë çast, ishte dyshimi i shoqes për ngjarjen e djeshme. Ajo nuk duhej ta mësonte kurrë lidhjen e saj me atë tipin, për më tepër, që ai, idioti, e shkeli fare me atë veprim. Pjesën tjetër të rrugës e bënë gati në heshtje. Lufta e të kundërtave kish filluar. Denisa ndiente zilinë dhe cmirën e shoqes, ndërsa Adriana vuante frikën dhe ankthin e dashurisë së hidhur. U afruan te shkolla. Godina e madhe trekatëshe, me fasadë të lartë përpara, lyer me ngjyrë kafe dhe rrethuar me kangjella të zeza, hapte portën çdo mëngjes, mbushte oborrin me nxënës dhe i ftonte të gjithë brenda.

II
Me rrëmujën, që krijohet pas përfundimit të mësimit, mund të gjente mundësinë për t´u takuar me Denisën, pa rënë shumë në sy.

Pranvera erdhi me lule shumë. Mimozat lajmëruan të parat ardhjen e kësaj stine të bukur, por dhe dallëndyshet s´mbetën pas. Ballkonet e pallateve tërhiqnin morinë e tyre, për të ndërtuar çerdhet e reja. Qyteti ndërroi pamje. Flaku tutje zymtësinë rënduese dhe riktheu gjallërinë e humbur. Njerëzit derdheshin rrugëve si një lumë i fuqishëm e plot zhurmë dhe mbushnin trotuaret e boshatisur. Era e lehtë e mbrëmjes ledhatonte këdo, që ndeshte rrugës, u kujtonte miqësinë e vjetër, të harruar, dhe pa përtim i ndiqte pas, për t´u treguar se kishte ndërruar zakon. Mbrëmja e ardhur, përzier me dritat shumëngjyrëshe të fluksit të makinave dhe prozhektorëve të fuqishëm të “Bar Amerikës“, përballë piramidës, ishte magjepsëse.
Landi e shijonte këtë mrekulli me një gotë uiski, ndërsa shoku i tij, Doriani, porositi fërnet “Branka“.
- Nuk të kam parë asnjëherë kështu. Po më çudit!
- Kot nuk të thirra. Ndihem si në qiellin e shtatë.
- Më në fund, e binde Erisën. Të kisha thënë, femrat janë krijesa, që mbyten në egoizmin e tyre.
- Ajo nuk di ç´kërkon. E ktheu jetën time në një ferr të vërtetë me xhelozitë e saj të pafundme. U shkëputëm përfundimisht, Dorian.
-Mos u tall me mua. Gjer dje flisje vetëm për të, sot më thua të kundërtën.
-E kam seriozisht.
Shoku i hodhi një vështrim mosbesues. Të ndodhnin gjërat kaq shpejt, dashuria e vërtetë, pasioni i zjarrtë, ndjenjat e forta, të treteshin si mjegulla pa zënë ende fill, është sa ireale, aq dhe e pakonceptueshme. Mendoi ta dëgjonte thjesht për inerci.
- Isha i ftuar në ditëlindjen e Mondës. Ti e njeh, se të kam prezantuar me të. Në atë festë kishte ftuar gjithë klasën. Atje u njoha me një vajzë shumë interesante. Bukuria e saj më la përshtypje që në vështrimin e parë. Elegante, me trup të drejtë, fytyrë e rregullt, sy bojëqielli dhe, mbi të gjitha, flokët

bjonde, më çmendën fare. Vallëzuam një vals të lehtë dhe aty bisedova pak me të. Ne fillim u ndje….. shumë keq. Drojtja, emocionet, pasiguria, përballja për herë të parë me një djalë, që i flet për ndjenjat e tij, e mbërthyen dhe e vendosën në një pozicion të vështirë. Më pas, e lëshoi disi veten. U lehtësua nga këto ngarkesa të tepëruara dhe nisi të reagonte mirë. Për fat, ajo banonte pranë Mondës, kështu që, kur i shoqërova për në shtëpi, pata mundësinë të flisja përsëri. Mendoj se diçka duhet të ndiejë dhe ajo, ndryshe, nuk mund të shpjegohet gjithë ai shkëlqim, që reflektohej në sytë e saj të çiltër. Kjo ishte e gjitha. Pikërisht për këtë të telefonova sot.
- Një gjë nuk kuptova në tërë këtë histori. E pranoj faktin që je njohur me një vajzë të sinqertë dhe nga përshkrimi i bërë, mendoj se është vërtet një mrekulli, por, më habit qendrimi yt, se si munde të hedhësh poshtë gjithë ankthin dhe stresin e përjetuar për muaj të tërë. Nuk të njoh për tip të tillë.
- Ke shumë të drejtë, por, midis meje dhe Erisës nuk kishte mbetur asgjë.
- Megjithëse ti përgjëroheshe për të.
- Nuk na eci më tej dhe kaq. Për këtë s´kam më dyshime. Edhe ajo e pranoi realitetin.
- Shumë mirë. S´ke pse mendohesh dy here… Je i lirë të jetosh jetën tënde. Shpresoj të rigjesh vetveten. Ç´të them më tepër? Gëzuar!
- Do cigare? -i tha Landi dhe i zgjati paketën.
- Ti e di që unë nuk pi duhan, megjithatë, më jep ta ndez një cigare kot, meqë dhe mjedisi…
- Nuk të shikoj mirë, mos u shpërqëndro kështu.
- E shikon atë vajzën atje? -dhe ia bëri me shenjë shokut.
- Po. Dhe pastaj?… Apo hyre në fushën tënde, të studimit të krijesave të jashtëzakonshme?
- Është në shkollën tonë, kursi i tretë. Kam bërë një të fortë, por ti je shpërqendruar shumë kohet e fundit dhe nuk merr vesh se çfarë bëhet andej.
-E ç´është gjithë kjo farsë, që të merr kohën dhe të detyron t´i përkushtohesh kaq shumë?
- Dëgjoje, se është argëtuese. Është shumë mendjemadhe. Kisha një dëshirë të marrë për ta poshtëruar. I thashë një shoku që të merrej pak me të. Ai s’e bëri të gjatë, pa u menduar, shkoi drejt saj dhe i bëri një propozim origjinal. E nisi

me diellin dhe përfundoi tek yjet. Ajo u tërbua fare nga ironia e përdorur. E imagjinon dot, se si u ndje në fund, kur i tha: “Kaq poshtë kam rënë, sa vazhdoj të merrem me ty? Më mirë të largohem, se nuk është mirë të na shikojnë bashkë“.
- Nuk është e ndershme, Dorian!
- E di, por nuk e duroja dot, me atë sjelljen e saj ekstravagante, a thua se “Helena e Trojes“ përfundoi në kursin e tretë! Vështroje me kujdes dhe ke për të parë se me sa urrejtje më shikon.
Më pas, gotat shoqëruan njëra - tjetrën, aq sa, kur u çuan në këmbë, kuptuan se e kishin shkelur. Dolën në bulevardin kryesor, hodhën xhaketat xhins krahëve, për të mos u ftohur dhe u drejtuan për në shtëpinë e Landit, pasi ai ndihej më keq.
- A më ke shok? -i tha ai dhe ndaloi një çast.
- Të kam, prandaj jam këtu me ty.
- Më ndihmo të shkojmë në një vend të veçantë.
- Harroje. Ke pirë shumë. Duhet të shkosh dhe të qetësohesh, Landi.
- Ndoshta më pret sot.
- Nesër është ditë e re. Kalo andej dhe bëji një surprizë të këndshme.
-Ti ke gjithmonë të drejtë, - tha nëpër buze Landi, ndërsa pas çdo hapi të hedhur, trupin e ndiente edhe më të rëndë.
- Për pak arrijmë në shtëpi, - e qetësoi shoku.
Në sheshin e madh, para pallatit, tejçohej qartë drita e hënës së plotë. E kapërcyen atë, ngjitën shkallët me vështirësi të madhe dhe ndaluan para derës. Doriani hezitoi për një çast, mori frymë thellë, pastaj i ra ziles. Në derë u shfaq Eva, e cila, kur pa vëllain në atë gjendje, lëshoi një pasthirrmë habie. E ëma doli tek dera, e shqetësuar. U hodhi një vështrim të dyve dhe i qortoi menjëherë:
-Ku keni pirë kështu?! T´ju vijë turp nga vetja!
- Nuk e kuptuam, se po e shkelnim dhe..., -mërmëriti Doriani.
- Hyni brenda shpejt! - dha urdhër ajo.
- Duhet të largohem. Prindërit e mi mund të shqetësohen.
- I marrim në telefon. Ti nuk je më mirë se Landi, prandaj, të lutem, hyr brenda!

- Faleminderit! Ju e kuptoni që unë nuk mund të qëndroj. Natën e mirë! - tha ai dhe zbriti shkallët me një vetësiguri të tepëruar.
E ëma, me pamje të nervozuar, mbylli derën e jashtme dhe iu shkreh Landit.
- Shumë keq. S´është as babi këtu, që të çonte shokun tënd në shtëpi. Kush mban përgjegjësi për të? Po të ngelet rrugëve, çfarë të themi? Do të mendojnë, se e përzumë.
- Më mirë që s´është. Ai mund të nxehej më keq, - tha Eva - dhe i përgatiti të vëllait shtratin.
-Ai s´ka pirë ndonjëherë, ç´i ka shkrepur në kokë sot? Nuk arrij dot ta kuptoj, -u ankua e ëma.
- Mos ka ndonjë problem? Nuk ka ardhur kurrë kështu!
- Merr peshqirin dhe lage. Ai digjet i tëri. Mos është ftohur gjatë rrugës?
Landi dihaste rëndë, kthehej sa majtas - djathtas. Eva i ndërronte kompresat, kurse e ëma i lutej që të pinte limonadën, për ta esëlluar disi. Vetëm kur u qetësua, ajo mori frymë e lehtësuar.
- Mos ka pirë verë, se ajo të bën keq, kur e tejkalon masën. Kam dëgjuar shokët e klasës, kur diskutojnë për çeshtje pijesh.
- Eja të shkojmë nga dhoma tjetër. Ka nevojë për gjumë tani! - dhe i bëri shenjë Evës për t´u ngritur.
- Të rri pak me të ?
- Mirë, por mos e shqetëso, se është shumë i lodhur.
Mori karrigen, e afroi pranë shtratit, si u sigurua se ajo nuk dëgjonte gjë, nxitur më shumë nga kurioziteti, nisi të ngacmonte të vëllanë:
- Landi, e gjen dot se kush jam?
- Mos të dukem gjë i çmendur, Eva?
- Pse ke pirë kaq shumë sot? As motrës tënde nuk i tregon? - i tha me ton lutës, më tepër për të mësuar ndonjë gjë të re.
- U mblodhëm disa shokë dhe…
- Ti je ulur dhe herë të tjera me ta, por s´ke ardhur asnjëherë kështu si sot. Nuk të besoj dot.
- Të betohem, që kjo ishte e gjitha.
- Prapë ke bërë fjalë me Erisën? Nuk e kupton, që po humbet kohën kot? Ngele i fiksuar pas saj! -dhe ndryshoi tonin në fjalët e fundit.

- U shkëputa përfundimisht nga ajo.
- Për këtë je shqetësuar kaq shumë?!
- Ke mundësi të më lësh të qetë? Nuk e kupton, se sa shumë më bezdis kjo gjë?
- Po me Denisën, si i ke punët?
- Nuk njoh asnjë vajzë me këtë emër! - dhe lëvizi nga shtrati.
- E gjen dot, se kush erdhi sot?
- Sigurisht që Monda të ka folur. Tani e kuptova pse qendrove me mua..
- Nuk më shpëton asgjë, kot përpiqesh të më fshihesh.
- Më mirë e lëmë këtë bisedë! - dhe u kthye në krahun tjetër ai.
- Kjo tregon, se ti nuk ke besim tek mua.
- Natën e mirë, Eva! -dhe gjumi i rënduar e përfshiu menjëherë.
* * *
Dita e nesërme trokiti e mjegullt. Dhimbja e kokës dhe vështrimi i mpakur, nuk e orientonte dot më sensin e kohës. Hoqi çarçafin, shmpiu disa herë krahët dhe u bë gati të çohej. Kërcitja e bravës, e ktheu përsëri në shtrat. I vinte turp nga vetja, për atë shqetësim që u kishte shkaktuar të tjerëve. Ashtu, i fshehur, priti të gjente çastin e duhur, për t´u ngritur. Vështrimi i turbullt, nga pasojat e alkolit, por dhe të ankthit që e mundonte, kapi pranë derës Evën.
-Ti je? –i tha me gjysmë zëri.
-Si je sot?
-E kam pak kokën të rënduar, por kjo s´prish punë. U shqetësova shumë mbrëmë? Çfarë tha mami për mua? Nuk e merr me mend, se sa keq që ndihem! Shkoi në punë sot?
- S´kishte pse të qendronte në shtëpi. Për ty kujdesem unë. Po shkoj të marr gotën e qumështit.
- Lëre se nuk dua. Duhet të shkoj menjëherë në fakultet, sepse kam një kolekium për të dhënë. Nuk dua të kem probleme me shkollën.
- Kështu do të shkosh? Të përgatis ndonjë gjë të çastit?
- Bëra ndonjë gafë mbrëmë?
- Dukeshe si qaraman. Ankohëshe si fëmijë.

- Neve na takon rrallë të përjetojmë gjendje të tilla, por ju që kaloni gjithë jetën kështu, - mbrojti dinjitetin e burrit ai.
- S´më tregove asnjë gjë për Denisën mbrëmë!
- Mendoj se kushërira ta ka shuar kuriozitetin, -tha me ironi.
- Monda më foli me superlativa për të.
- Nuk më pëlqen të diskutoj për këtë gjë.
- Shpresoj që të jetë e bukur.
- Ika, se jam vonë! - dhe doli jashtë.
Humbi nëpër rrugën plot diell, me ankthin e ditës së ngarkuar. Në fakultet arriti në kohë.
- Mendova se nuk do të vije sot, - i tha Doriani.
-Kolekiumi është i rëndësishëm, pastaj… ti e di si e kanë pedagogët………… Ata s´të falin, kur u nënvleftëson lëndën. Orës tjetër, që kemi leksion me atë “plakun“, -tha për pedagogun e lëndës tjetër, - unë do iki. Mos e bëni për zë, se nuk kupton gjë ai!
- Mos e vrit mendjen. Hyjmë brenda dhe e heqim qafe.
Landi e dorëzoi testin para shokëve dhe doli jashtë. Kontrolloi orën. Si u sigurua se i premtonte koha, mori frymë i lehtësur. U drejtua nga gjimnazi “Sami Frashëri“ me hapa të menduar. Me rrëmujën, që krijohet pas përfundimit të mësimit, mund të gjente mundësinë për t´u takuar me Denisën, pa rënë shumë në sy. U afrua tek shkolla, kontrolloi sërish orën dhe qendroi në një kend të tillë, që të shikonte sa më mirë. S´vonoi shumë dhe oborri i shkollës u mbush plot me nxënës. Në atë mori ngjyrash, krijuar nga veshjet e ndezura rinore, arriti të shquante Adrianën. Pas saj duhet të shfaqej dhe “Ajo“ me Mondën, sepse ato e ndanin rrugën bashkë, por, për çudi, nuk po dukeshin gjëkundi. Adriana kapërceu portën kryesore dhe, me ecje të sigurt, shkoi drejt tij. Nuk lëvizi nga vendi. Disi i hutuar, priti takimin me të.
- Në mos gaboj, ti je Landi, kushëriri i Mondës, - dhe i zgjati dorën ajo.
- Je shumë e saktë! - buzëqeshi ai.
- Ke ardhur për Denisën këtu? -dhe e vështroi thellë në sy.
- Jo! Jo! Erdha të takoj Mondën, - dhe një skuqje e lehtë i pushtoi fytyrën.
- Atëherë, zhvendosemi më përpara. Ajo sikur ka ardhur tani, - dhe vështroi nga oborri i shkollës.

Ai nuk foli, por e shoqëroi për inerci. Në atë gjendje amullie që ishte, mezi arriti të kapte vështrimin e egërsuar të Denisës, e cila u shkëput menjëherë nga shoqja dhe u largua e vetme me shpejtësi. Adriana nuk reagoi, por në skutat më të fshehta të shpirtit, përjetoi një kënaqësi të veçantë.
- Edhe unë po shkoj. Monda sikur ka ardhur. Mirupafshim! - dhe u largua gjithë ngazëllim.
Landi nënkuptoi hipokrizinë e saj, e përcolli gjer tek kthesa e rrugës shpërfillshëm dhe, ashtu përhumbur në botën e tij të ngatërruar, u përmend nga zëri i kushërirës.
- Kur erdhe këtu?
- S´kam shumë kohë, por më duket se e djallosa fare.
- Pse, e takove Adrianën?
- Ajo erdhi vetë, pastaj… s´ka asgjë të keqe. Ju jeni shoqe dhe mendoj se kuptoheni me njëra -tjetrën.
- Ato nuk shoqërohen më bashkë.
- Kur kështu?
- Ka disa ditë.Të kujtohet historia e luleve që hodhën në rrugë?
- Po, por kjo gjë, ç´lidhje ka?
- Ai djali, është i dashuri i Adrianës.
- Dhe pastaj?
- Merret me gjëra të këqia. Denisa ka debatuar dhe kërkon që ajo të heqë dorë.
- Në qoftë se është kështu, shumë mirë ka vepruar.
- Familja e saj ka nuhatur diçka dhe ajo mendon se i ka thënë Denisa. Ajo e urren. Veprimin me ty, e bëri në shenjë hakmarrjeje.
- Tani e kuptova arsyen e rrebelimit. Mend harrova. Po Evës, çfarë i kishe thënë për të?
- Në festën që organizova, Landit ju krijua mundësia për t´u njohur me një vajzë të mrekullueshme. E falenderova edhe për dhuratën që më bëri.
- Vetëm kaq?!
- Asgjë me tepër.
- Si mund ta rregulloj këtë punë?

- Rri i qetë. Sa të shkoj, do të flas me të në telefon. Do ta ftoj në shtëpi, për të biseduar.
- Ajo mund të mendojë se jam dhe unë aty. S´besoj se vjen, – i tha Landi.
- Atëherë, do shkoj vetë atje.
- Do të të telefonoj në mbrëmje. Dua të më informosh, për çdo gjë.
- Nuk ka nevojë. Çdo fundjavë, shkojmë tek bar ”Nikolinoja”. Rreth orës 1000 jemi atje. Mos harro! Eja me shokun tënd.
- Të pëlqen Doriani? Pse nuk më the, që ta ftoja në ditëlindije?
- Nuk më pëlqejnë ekspozimet e tepëruara, aq më tepër, para shoqërisë. Ejani atje si rastësisht.
- Më jep lejë tani.
- Nuk do të ngjitesh lart? Edhe mamit do t’i bëhet qejfi.
- Duhet të shkoj, Monda. Faleminderit për gjithçka! Shihemi të dielën! - dhe u largua disi më i qetë, gjë që reflektohej në ecjen e tij të shpenguar.

***

Orari i caktuar i gjeti shokët tek bar “Nikolinoja”. Nguroi për një çast para derës së xhamtë, mori frymë thellë dhe e shtyu atë. Sa hynë brenda, Landi hodhi një vështrim rreth e rrotull, përcaktoi tavolinën e vajzave dhe i bëri shenjë shokut ta ndiqte. Për fat, pranë tyre ishte një tavolinë bosh. Shkuan drejt saj si krejt rastësisht. Kur u afruan, Monda lëshoi një pasthirmë habie:
-Oh, Landi! Nuk e dija se e frekuentoje këtë lokal! - luajti lojën ajo dhe u përshëndet me ta shumë përzemërsisht.
- Këtu është gjithmonë plot. Po të mos kisha parë këtë tavolinën bosh, - dhe tregoi me gisht nga Doriani, - ndoshta nuk do të takoheshim fare.
Denisa vështroi në mënyrë të çuditur skenën, që zhvillohej para syve dhe, e përhumbur pas kësaj të papriture, nuk foli asnjë fjalë.
- S´ka kuptim të uleni atje. Tavolina jonë ka vend edhe për ju! - dhe i luti të uleshin.
Doriani s´e zgjati shumë. U ul menjëherë, ndërsa Landi, me një buzeqeshje të vakët, që ngjante më tepër me nënqeshjen, gjithë drojtje, i zgjati dorën asaj. Në ato çaste përjetoi një ndjenjë të pazakontë, hamendësitë e tepëruara, që i