Përmbledhje poezishë nga Poet të ndryshëm.

BEQIR BUZUKU
NJË PIKËPYETJE
Punët e vogla
kokorisjet
në shtrëngata
e po a trembet
muzgu nga mesnata

NE JEMI ARDHMËRIA
(DEMIR KRASNIQI)

UNË E DUA LIZËN

Kënga e parë –

Oh, mori nan- e,
Diçka du’ me t’ than-e –
Nuk e du’ Kosovën,
S’e du’ fakultetin,
Nuk e due Zizën,
Se ma soll kiametin!
Por e dua Lizën -
Që ma bani vizën!

Prej poteres s’ Zizës –
Ujk , mu ka ba shpija!
Se për sytë e Lizës –
M’ dogji dashuria !
Soll për hatër t’ vizës –
Që m’ nxori prej krizës !
Veç për sytë e Lizës –
Ia dhashë dysh, unë, Zizës !

Nëpër klube t’ natës –
U njoha me Lizën!
Për inati t’ babës –
Zoti ia ruajt kthizën !
Nga meraku i vizës –
Për hatër t’ devizës!
Për me dalë prej krizës –
Jam ba rob i Lizës !

Kënga e dytë –

Moj nan-e, moj nan-e,
A po vjen në Zvicërr-e?
-Unë po vijë , po s’ kam me se,
S’ ka kush ma banë vizën-e?!

Jam njoftu’ me Lizën-e,
Ajo ta banë vizën-e !
Liza na i banë vizat-e,
Zoti e ruejt nga mizat-e !


Po banë nana:”Haj medet,
Qysh bajmë darsëm në gurbet?!”
-Hajt, moj nan-e, mos ki dert,
Na qet Liza n’ selamet !

Do t’ bajmë darsëm për merak –
Me gjermanë e me zezak!...
S’e harxhojna as nji rrogë,
Se me thasë, po bajna drogë!...

Hajde, nanë, e ruenaj thminë –
Ta banë Liza, garancinë!
Hajde, nanë, përkundna djepat –
T’ i ndreqë Liza, tana letrat !

-Kënga e tretë-

Haj, shyqyr, moj, haj shyqyr –
Na ka dalë nana, azil !
S’ ka ma gëzim e ma shyhret,
Se me marrë nuse n’ gurbet !

Ka dalë nana, në oborr –
Nusja e mirë, por synin qorr!
Po rrehë nana , me shuplakë –
Nusja e mirë, por koka plakë !

Vallëzon nana, me nji kambë –
Nusja e mirë, s’ i kish tre dhambë!
Po hanë nana, kikirika –
Nusja e mirë, por kish perika!

Po knon nana – zanin pushkë,
Nusja e mirë, po ish kanë vejushkë!
-Hajt, moj nan-e, mos ki gajle –
Liza e ka penzinë e madhe!...

-Kënga e katërt-

Kalle, kalle, ndiz fitilin –
Nanës tonë, ia dhanë azilin!
Nanës tonë, ia dhanë azilin,
Of, aman, aman, aman!



Kalle, kalle, qitja flakën –
E lamë t’ renë, e morëm plakën!
E lamë t’ renë, e morëm plakën,
Of, aman, aman, aman!
Shote, moj, mashalla –
Plaka , moj, erdh te na !

Of, of, of, sa mirë ta bana –
Qi nuk t’ lash n’ Kosovë, te nana,
Qi nuk t’ lash n’ Kosovë, te nana,
Of, aman, aman, aman!

Edhe nana, e ka ditë –
Për gurbet, ty, që t’ ka rritë,
Për gurbet, ty, që t’ ka rritë,
Of, aman, aman, aman!
Shote, moj, mashalla –
Nana, moj, erdh te na!

S’ ka ma gëzim e ma shydet,
Se me e marrë nanën, n’ gurbet,
Se me e marrë nanën, n’ gurbet,
Of, aman, aman, aman!

S’ ka ma vështirë e ma kiamet -
Babën, n’ shpi , me e lanë vet,
Si e pastë ba, ai, e pastë gjetë,
Of, aman, aman, aman!
Shote, moj mashalla -
Nana, moj, erdh te na !
Shote, moj , mashalla –
Baba, mbet tuj kja!

-Kënga e pestë-

Na , n’ llokum e majna Lizën,
Po, po, e majna !
Soll që i bani djalit vizën,
Po, po, e majna !

Na, Lizën e majna n’ molla,
Po, po, e majna !
As nji ditë s’ asht kanë te shkolla,
Po, po, e majna !
Ojna, ojna,
Në Zvicërr, do t’ shkojna !
Zvicrrën do ta kallim -
Plakat do t’ ja u marrim!
Ajna, ajna, ajna, ajna !
Tjarana, tjarana, tjarana, tjarana !

Na Lizën e majna n’ arra,
Po, po, e majna !
Soll që i ka flokët me lara,
Po, po, e majna !

E majmë Lizën, n’ kikirika,
Po, po, e majna !
N’ vend të flokëve – i blejmë perika,
Po, po, e majna !
Ojna, ojna,
Në gurbet do t’ shkojna !
Gurbetin e kallim -
Plakat do t’ ja u marrim !
Ajna, ajna, ajna, ajna!
Tjarana, tjarana, tjarana, tjarana !

E majmë Lizën, n’ t’ kuq të vojës,
Po, po, e majna !
Se s’ i kish tre dhambë të gojës,
Po, po , e majna!

Djali jem , kish pasë nafakë ,
Kish pasë nafakë –
Vet i ri e nusja plakë,
E nusja plakë !
Ojna, ojna,
Në Evropë, do t’ shkojna!
Evropën e kallim –
Plakat do t’ ja u marrim!
Ajna, ajna, ajna, ajna,
Tjarana, tjarana, tjarana, tjarana !

Na, Lizës ja këqyrim kthizën,
Ja këqyrim kthizën –
Veç pse i bani vëllait vizën,
Ja bani vizën !

Na, Lizës ja këqyrim barkun,
Ja këqyrim barkun –
Veç pse i nxori nanës, hakun,
Ia nxori hakun !
Ojna, ojna,
Në Evropë, do t’ shkojna !
Evropën e kallim –
Plakat do t’ ja u marrim !
Ajna, ajna, ajna, ajna!
Tjarana, tjarana, tjarana, tjarana !

Na, Lizës ja këqyrim kamën,
Ja këqyrim kamën –
Se n’ gurbet na e qiti nanën,
Na e qiti nanën !

Na, Lizës ja këqyrim thembrën,
Ja këqyrim thembrën –
Veç pse i plasi babës, zemrën,
Ja plasi zemrën !
Ojna, ojna,
Në Evropë, do t’ shkojna!
Evropën e kallim –
Plakat do t’ ja u marrim!
Ajna, ajna, ajna, ajna!
Tjarana, tjarana, tjarana, tjarana!

Na , Lizën e majmë n’ sherbet,
E majmë n’ sherbet –
Se na e hupi vëllain n’ gurbet,
O, vëllain n’ gurbet !

Na, Lizën e kruejm si lopën,
E kruejm si lopën –
Veç pse i dha vëllait, Evropën,
Ja dha Evropën !
Ojna, ojna,
N’ krejt dynjanë do t’ shkojna!
Dynjajen e kallim –
Plakat do t’ ja u marrim!
Ajna, ajna, ajna, ajna!
Tjarana, tjarana, tjarana, tjarana!

Na, Lizës ia këqyrim synin,
Ja këqyrim synin –
Shpijës tonë, ia futi drynin,
Ia futi drynin!
Ojna, ojna,
Në Evropë, do t’ shkojna!
Evropën e kallim –
Plakat do t’ ja u marrim!
Ajna, ajna, ajna, ajna!
Tjarana, tjarana, tjarana,tjarana!
Tiriliu, tiriliu, tiriliu, tiriliu!
Garagiu, garagiu, garagiu, garagiu!
Tralala, tralala, tralala, tralala!
T’ lumtë na ! T’ lumtë na !
T’ lumtë na ! T’ lumtë na !

Gjilan, 2005. Demir KRASNIQI

Mall

unë jam në perëndim
miku im
udhët për hise na ranë

s`më ngroh diell
s`më ngushëllon fjalë e mirë
më djeg malli
të gjitha i kam
asgjë s`kam
një trastë dhe grushtin me dhe

pa vendin ku rritur jam
pa aromën e lulepjeshkës
pa kalaveshët e qershisë

më mungon
edhe La Bajrami i Xhelës
Vërrini

(Çerkin Bytyçi )

Poezi nga Roza Ramaj


 

Kush mendoi se dashuria
ne kete bote ruan kuptimin
kurr s'mendoi se perfektesia
hedh poshte endrren, jo zhgenjimin.

Ne kete bote ku
nga mendafshi shpesh te endet
bej kujdes se shum shpesh pema
s'than nga lulet por nga rrenjet.

Hidh shikimin ne bregdete
ku vallzon uji kristal
si puhi e lehte e lehte
mik te shtiret por s'te fal.

Hija e rrapit shekullore
burrerisht shtrihet pash me pash
por jo rralle te del tradhtare
qufte dhe dega me e trashe.

Se ne deget shekullore
e di mire pak kush u ngjit
lum kush doli jek e jek
se shum dalin difiçit.

Me gjithe ze mos i lavdero
as malet me te larta
Skenerbeun beri hero
krahu i forte, kurrsesi shpata.

Njeqindperqind mos ju gezo
as diellit qe eshte ne dalje
veth ne vesh e mos harro
dy ane ka çdo medalje.

Mos ia merr kenges shtruar
kur fyellit i bie bariu
keta tinguj te gezuar
era merr e shpie gjetiu.

Mos iu tremb kaq shume mekatit
njerezit shume mos i perfill
mos harro se vete Jezusit
me gjith goje i thane katil.

Peshorja e drejtesise
thuhet ne dy ane peshon
ne te majten qendron e zhdrejta
por e drejta s'figuron.

S'me habit kush me vetedije
tha "eshte bere deti kos"
cili i marre kesaj katraure
i tha jete... jo PARADOKS.

Roza Ramaj (autorja)

biligoa shkruajti:

Titulli: Poezi nga Desareta Mitre 
Cast Vetmie

Koha ikte ngadale,
sa cdo minute me dukej shekull.

Koha ikte ngadale
e une trembesha prej saj.

Ne erresiren e thelle te nates
Minutat iknin me pertese.

Cdo minute ma bente jeten
.............................Sketerre
Cdo minute i shtonte trupit
............................drithma
Cdo minute i shtonte zemres
............................nje mendim torturues.

Dhe une e strukur
Ne nje skaj te erret te dhomes
................................prisja...

Te prisja ty
Te caje kete akull vetmie.

Dhe lexuesi patjeter do ta kuptoje cfare ndien kjo vajze 14-vjecare, qe frymezimin e saj do t'a ndaje me te tjeret.

Shpresojme qe ju do ta kuptoni si duhet kete vajze dhe ajo do ta provoje lumturine qe deshiron, te provoje duke qendruar ne zemren tuaj.

Kthim në vendlindje


Besnik MUSTAFAJ 

* * * 
Gjej vjeshtën të shtrirë qetësisht në ngjyrat e veta, 
E gjithëpushtetshme mbi drurët e mbi gurët si mbi mallin tim. 
Po asnjë metaforë e ndritshme s’më ardhka 
për pyllin me gështenja, 
Asnjë metaforë për Valbonën e fryrë nga shirat, 
Për Shkëlzenin e palëvizshëm asnjë, 
Asnjë metaforë për qiellin e ftohur që u rri përmbi. 

Unë e di, lehtësisht prej së largu do ta gjeja një fjalë të re 
Për prarimin e pyllit pa mplakje, që më rriti, 
Për Valbonën e kaltër si vështrim i vjedhur i një gruaje, 
Për Shkëlzenin me majën e mprehtë, 
Të ngrirë në akullin avullor të qiellit. 

Unë e di… por fjalët vezulluese m’u trembën të tëra, më ikën, 
Kur një nga njerëzit e mij, 
një nga ata përbuzësit e lavdisë së përkohshme 
Duke nënqeshur paksa, më pa drejt në sy e më pyeti: 
- A punë quhet ende kjo që vazhdon të bësh ti?!... 

1989 

Këngë dashurie ose humbjeje

Ajri digjet në buzët e mia. Me flakën e tij të blertë 
Vizatoj profilin tënd në hapësirë. Je aty e pakapshme 
Dhe krejt e pranishme. Oh, je femra shkatërrim apo lindje? 
Je ankthi im gati për t’u kthyer në vizion Hiroshime? 

Sa shekuj jetë iu deshën njeriut të zbulonte atomin, 
Demokriti është stërnip mijëravjeçar i njeriut të parë, 
Siç janë stërnipër mijëvjeçarë të Demokritit 
Ata që shpikën armën atomike. 

Pse, pse një mundim njerëzor kaq i madh, 
Mundim pagjumësie, ëndrrash të bukura dhe drite 
Për të gjetur pikërisht një mjet kaq të tmerrshëm 
Që zhurit vetë njeriun dhe folenë e tij të vogël në natyrë? 
Si Don Kishoti tragjik një çast shpresoj me dashurinë time 
Në zemrën e njerëzimit të zgjoj një gëzim të brishtë. 
Më dëgjon? S’më dëgjon. Buzëve padashur më përvidhet 
Refreni i këngës së vjetër: “Ty ma mirë mos të kisha njoft”. 

Dhe s’e di mirë, dhe në fund të fundit pse duhet ta di, 
Grua mospërfillëse ndaj kohës, është bërë për ty ajo këngë 
Një qind e kusur vjet më parë 
Apo për bombën atomike? 

Askujt nuk i ngjaj...

Kisha njohur burra të lodhur nga malli, 
Rrinin mënjanë, pa ngushëllim, 
Thoshin të bindur se janë prej kashte, 
Janë prej shkume, 
Janë prej brumit të ngjyrosur të muzgut. 

I kisha dëgjuar pohimet e tyre si një metaforë 
Dhe diç mërmërisja me vete 
Për kohët moderne 
Si kohë pa heronj. 

E para mungesë e jotja në Tiranë 
Më ka mësuar ç’ndryshim i sjell trishtimi burrit. 
Dhe kam thënë me vete, qartë e më qartë 
Një fjalë të mirë për kohët moderne. 

Unë? Unë jam i tëri prej lëndës së çuditshme, 
të pazbërthyeshme 
që të përbën ty. 

… ndaj nuk i ngjaj askujt kur jam i përmallur.

Poemë politike

Edhe 
Dashuritë 
Vdesin. 

Vdesin, 
Vërtet, 
Dihet prej shekujsh. 
Japin shpirt më së shumti prej plagësh, 
Por edhe vetvetiu vdesin, shuhen në heshtje. 

Vdesin 
Dashuritë. 
Dhe gjithnjë vdesin dhimbshëm. 

Po 
Ku 
Varrosen? 
Ku varrosen? 

A mos vallë ka lidhje me dashuritë e pakallura, 
Me kufomat e braktisura të dashurive 
Gjithë ky vrer i gjelbëremë që derdhet përditë 
Nga gojët e vogla, buzëmavi si të kafshuara nga djalli 
Të njerëzve? 


Dhe prapë ishte Fjala

Në fillim ishte fjala. U tha e u besua. 
Pastaj erdhën të tjerët: diktatorët, filozofët, klerikët, 
Dhe të tjerë, që s’ishin diktatorë, filozofë, klerikë, 
Por që prapë fjalën diku e përlyenin 
Me gjuhën e tyre të lëvizshme: 
Demagogët, batakçinjtë, servilët, gënjeshtarët, 
Njëherësh me të parët ca të tjerë, burra e gra, 
të rinj e në moshë, 
Ecnin mbi majë të gishtave, thua trembeshin, të gjorët, 
Mos çelnin plagë dhe mbi tokën e butë 
Por që prapë fjalën e vrisnin sipas mënyrës së tyre, 
duke i lidhur vetes gjuhën. 
Ishin ata, raca qafulur, farë që mbin në çdo kohë: 
Frikacakët. 
S’do harruar llafazanët e sotëm, kodoshët, 
ca rrogëtarë gazetash, ca policë e kushërinj policësh. 
Të gjithë kanë bërë si kanë bërë e shpesh ia kanë dalë 
T’i marrin frymën asaj që ishte e para: Fjala. 

Poetin e lodhur e shpëtoi nga dëshpërimi mortor 
Një pëshpërimë e largët vajze, që filloi : I dashur… 

E mblodhi veten poeti. 
Zgjohu vazhdo përkthimin, i tha Shën Jeronimit. 
Dhe prapë ishte fjala. 


La belle epoque, dimër

Ka diçka që i shkon zjarrit në vatër: 
kjo grua përballë bashkë me çizmet e saj 
dhe një fund të shtrirë deri te gjunjët 
më poshtë jo, po as dhe një gisht më lart. 

Zbuluar dy kupat rrethore të gjunjëve 
sa t’i lëpijë drita e flakëve. 
Dimri ndaj erdhi dhe nuk do të zgjasë, 
Ndryshe do çmendej zjarri në vatër. 

Me pak bujari, sa ç’meriton i panjohuri 
dhe në heshtje, mos prishet harmoni e kotë, 
ajo sillet nga unë, më tregon gjunjët 
për të më shtyrë në misterin e krijimit të botës; 
Ose më zbulon diçka krejt të kundërt, 
domethënë, botës së ëndërrt i erdhi fundi. 
Tek një shuplakë vend, ndërmjet çizmes e veshjes 
gruaja drejton a përthyen, sipas dëshirës, trupin. 

Dhe unë gjunjët e saj marr nën vetulla 
të shoh botën si zhytet ngadalë në një akuarium. 
Apokalips nuk është. Gjunjët e saj lëvizin dhe ikin. 
Fare nuk janë dhe shenja bëjnë. Për t’i parë kush? 

Cognac, 30. 01. 2001

Titulli: Besnik MUSTAFAJ 
New York, shkurt 2002 

Të mendosh për atdheun, thjesht të mendosh 
Pa mall as krenari as turp as zemërim, 
Të mendosh në një rrekje përtace të trurit 
Kur befas është fshirë gjithçka 
Veç pyetjes: Ku është, pra, fillimi? 
Dhe pyetjes tjetër: Po fundi i tij ku është? 

Një dritë e fshehtë e ardhur nga larg 
Rëshqet nëpër trurin përtac. 
Për të më kujtuar se pikërisht fillimi 
E bashkë me të edhe fundi 
Dhe vijë e lakuar nga fillimi në fund 
E pastaj fund e fillim 
Është kufiri, kupton, atdheu, 
Tokë e rrethuar ku kam lindur unë; 

Domethënë, veriu lart e drejt nën të jugu 
Me lindjen djathtas, 
Në të majtë perëndimin. 

Pse jo anasjelltas? 

Mirë, anasjelltas: 
Tokë në kryq. Jugu përpara, 
pikë midis syve 
Dhe drejt nën të veriu. 
Perëndimi djathtas, me detin e ngrohtë, 
Majtas lindja me malet e ftohta 
Nën dritën e fshehtë, ardhur nga larg, 

Fluger i ngulur në trurin tim përtac. 

Fluger i çmendur sillet rreth vetes 
Vorbull, vorbull, vorbull: 
Një copë tokë në kryq. 
Ky është atdheu? më pyet me sy Dori, 
kushëriri im i vogël. 
Ky, i them unë, pa ditur ç’të shtoj. 
I’m from my mom, më përgjigjet 
Dhe kthehet në lojën e vet elektronike. 


Natë mesdhetare 

Fle i gjalli. 
Flen dhe i vdekuri. 
Nën dritën e hënës, kur edhe heshtja fle, 
Nuk paska gjumë vetëm Mesdheu. 

Nuk kam gjumë as unë. 
As ti, sigurisht. 
Perëndi dot nuk lindëm. Psherëtijmë dobët, 
Sa për vete, 
Të na kishte lindur, të paktën, Shën Pjetri.

Alma Papamihali

Nga jam...

Nga je o i huaj, që botës vjen vërdallë,
I vdekur me frymë, ballit shkruar mallë,
I vrenjtur fytyrës, me shpirt buzëndritur,
Pa ngrënë ndër vite, lirisë uritur,
Me krahët shqiponjë, me këmbë gjakosur,
Nga je o i huaj, pas malesh marrosur...

Gjer mbrëmjeve vonë, të hekurtat duar,
Zbutur mbi fëmijën, ditës i vetmuar,
Zgjuar natës akull, gjumi pa e zënë,
Nga je o i huaj, cilin vend ke nënë...

Jam nga atje larg, nga det i kulluar,
Ku burimet s´shterin, muzika rri zgjuar,
Ku s´kamja s´gjen vend, sofrën ta pushtojë
Ku miku s´lajmëron, por vjen kur të dojë,
Ku zemrat janë hapur dhe dyert çelsa s´kanë
Nga Kosova bijë dhe Shqipëria nanë!

Lumi me emer të ri



Ibri s’është më Ibër
tash ka emër të ri:
K u f i...

Në mes të Mitrovicës
molla e sherrit,
në shpinë të Ibrit
mbi urë, mur.

Ndërtuesit e murit
sot na shkruajnë recetë
recetë për multi jetë.

O ju kopshtarë,
të mollave të sherrit,
ne nuk i kemi sytë
për zyze të territ...

përtej lumit, përtej urës
shikohet në mes gishtash,
kur e lyp nevoja
nuk përdoret stopi...

Këtej çdo gjë hidhet n’peshojë,
çdo imtësi shikohet
me sy mikroskopi

Kosova e lodhur,
Kosova e tkurrtë
Meriton atë që synon.
Assesi imponim të shurrtë

(Beçir Buzuku )

Hilja

Në Dëbëllde e gjetiu
tkurret mezhda e tokës sonë,
kot ankohen fshatarët,
ankesat kurrë s’kanë peshë
për njerkën e për hileqarët.

Andej e këndej
të gjithë janë shqiptarë.
Pse u shty
guri i mezhdës së kufirit,
o hileqarë?!

Në tokën tonë stërgjyshore
Sikur t’ishim ardhacakë,
na shikojnë vëngërr,
paria jonë gjithnjë e përgjumur,
mrekulli sheh në ëndërr.

(Beçir Buzuku )

Shkupi
Ti ke mundur edhe të pushkatoheshe nga llahtaria
Qytet i bardhë mbështjellë në të zezë morgu, sfingë vetëtima
Po emri yt s’ka mundur të prehet me të rëna shpate
Mbi Urën e Shenjtë dënesje trëndafilash dhe Vardari përlotshëm ngrinë
Shemben gurët, kupola bie, unazë e kobshme kurora jote
Sa larg të kam sonte, dridhur lexoj pagëzimin e huaj
Mos lë o Zot Shkupi të na bëhet Naisus

(Bujar Salihu)

A DO T’I MJAFTOJMË
TË VËRTETËS
Kurrë nuk lindët ashtu si desha
Kurrë s’u rritët ashtu si duhej
Jeta më vuri herët nën këmbë
disa u lindët para kohe
nga pesha e rëndë
disa pas kohe
Dhe mbetët shpesh bonjake e të braktisura
përderisa mund të ngrija sërish
kurrizin e thyer
Vargjet e mia
kurrë s’e thatë tërë atë që desha
kurrë se mbrujttë tërë atë që e thashë
A do ta shprehim…
A do t’i mjaftojmë së vërtetës!?
(Brahim Avdyli)

PERSIATJE
MBI VDEKJEN
Kur vdiset vetëm, në mesudhë
vdiset dhimbshëm, pa fitore në dorë
me ankthin e dyshimit për të nesërmen!
Kur vdiset i coptuar nga hijenat
toka gjëmon dhe nuk e duron plagën,
zemra e trollit rrudhet
e limfa e ditëve thahet nga trishtimi!
Kur vdiset i vrarë pas kurrizit,
i prerë në fyt; i shpuar në hekur...
dielli e mbulon fytyrën nga turpi i dhunës
e mezi e shikon botën e çmendur
poshtë vetes!...
Vetëm në front vdiset burrërisht
për ta ushqyer me shpresa drejtësinë
se një ditë e keqja do të marrë fund!

(Brahim Avdyli)

Lutje

Ylli i karvanit

Pranvere

Si neser...