"Pa rrënjë nuk ka degë" nga Isuf Çela

O vëlla, na piku malli!



(Kujtimit të Bames, Maj 1995,

ripunuar në 10 vjetorin e ndarjes nga jeta)



I ngjeva fjalët e këngës

Në stërrall të burrërisë,

I mora lotët e zemrës

Ia bëra rrebesh stuhisë.



Me rrebeshe loti

Shkova nëpër varre,

Lulet ligjëronin

Ku më je, o Bame.



Përmbi pllakë varri shkruar

Histori e pambaruar,

Vitet nëpër zemëra bluar,

Ikur e i pa harruar.



Në deje të gjakut Çele

Është gjak’ i Shqipërisë,

Bame Çela që kur leve

Pive në Labëri sisë.



Pa ngreu, ngreu nga varri,

Të flasim bashkë një herë,

O vëlla, na mori malli,

Të hysh e të dalësh në derë.



Të puthim dritën e syrit

Dhe gjirit t’i shuhet zjarri…

Hajde ti se do na vinë

Medilea e Selmani.





Ti moj motër zemërmadhe



Motër Shame, luaneshë,

Ke qenë dhe mbetesh burrneshë,

Bashkë me Demon një jetë,

Dy bashkëshortë të vërtetë.



Ju ishit një çift i rrallë,

Jetës me nder i bëtë ballë,

Ashtu siç u kishte hije,

Se jeni bij Labërie.



Tetë fëmijë sollët në jetë,

Porsi yje të vërtetë,

Nga më i riu tek më i vjetri,

Njëri më i mirë nga tjetri.



Ti, moj motër zemërmadhe,

Përballon derte dhe halle,

Po veten nuk e jep kurrë,

Nuk je grua, po je burrë.



Fëmijët të mbajnë në duar,

Ndaj je nënë e gëzuar,

Të ndershëm janë e do jenë,

Uratën tënde do kenë.

Tepelënë më 8.10.2007



Ndër breza përhap kulturë

Petrit Çeli nga Gusmari

Në start dhe finish i pari,

Me ndjenja fisnikërie,

Deli djalë Labërie.



Ndershmërinë shkruar në ballë,

Intelektual i rrallë,

Atdhetar e shpirthuman,

Biri i Agos me nam.



Sa i matur, po aq burrë,

Ndër breza përhap kulturë,

Drejton procese shkollimi

Dhe lëshon rreze ndriçimi.



Petrit Ago me shumë vlera,

Mençurinë ta heq dera,

I tillë do mbetesh përherë,

Fisit Çeli i bën nder.



Tiranë, më 12.10.2007

Martë nga ditët e mia

(Vajzës time të dashur, Natashës, në 50 vjetorin e lindjes)

Shpirt i bardhë si lule bore,

Tashës gjysëm shekullore

Nuk je bij por motra ime.



Sa gëzime më ke dhënë,

Sot unë jam babë e nënë,

Nuk më rëndon pleqëria.



Marçë nga ditët e mia.

Me fëmijët dhe Xhaferin

Më shton jetën, më shton nderin.



Tepelenë, më 12 gusht 2007

Pse syri më qante vallë

Në mbrëmje u nisa larg:

Nga Vlora në Tepelenë,

Shpirti im po ndizej flakë.



Pse syri më qante vallë,

Ç’kërkonte loti tek unë?

Gjyshja ime flokëbardhë,

Vallë mos ishte sëmurë?



Pse syri më qante vallë,

Vij nga Vlora në Tepelenë,

Vjosa vajtonte me dallgë,

Po vallë njerëzit ku qenë?!



Në shtëpi kur hyra brenda,

Më mbuluan ulërimat.

Thashë më pushoi zemra,

U mbyta nga ngashërimat.



Gjyshja ime më s’jetonte,

Iku nderi e urtësia.

Sa e doja, sa më donte,

Plagë ç‘më mori rinia!





(Botuar te gazeta “Labëria”, maj 2007)

Maliq Lila



Fjalë zemre me shokësh e miqsh



Më i thjeshti ndër të thjeshtët

(Kushtuar Isuf Çelës)



Pyes dashuritë fëminore

Mbledhur rreth e rrotull zemrës,

Veç mjaltimi gjysh e gjyshe

Është mbi qumështin e nënës.



Pyes dhe sot, pse dridhem vallë,

Loti im i syrit ç‘pati?

Kërkoj gjyshen nëpër sallë,

Që më iku vesë mjalti.



Kërkoj gjyshen t’i puth synë,

Ninullat kur flija gjumë,

Ngrihem nga ëndrra malluar,

Dy herë gjyshin puth më shumë.



Them, pse sot çilteja jote

Zbret e shtrohet në shumë zemra,

E besoj që gjyshi im

Ndër të thjeshtët në shumë emra.



Më i thjeshti ndër të thjeshtët

Labërisë me shumë vlera,

Lermë, të puthë shokë e miq

Që të ngrohin, Isuf Çela.

Tepelenë më 29.10.2004

Urime në përvjetorin e lindjes







Izet Çulli






Një shëndet



Për Isufin nga Gusmari,

Në shoqatë ësht’ i pari.



Të mos mërzitet Xhaferi

Çufen kemi kryetar nderi.

E paçim për jet’ e mot,

Të gëzuar siç është sot.



Ta kemi lastar të ri

Me miq e me shoqëri.



Nëntor 2004

Gëzuar këtë përvjetor!





Meqënëse po të shoh në dorë një aparat inçizimi, kam dëshirën të shpreh një ndjenjë gëzimi prej zemrës sime, për ty shoku im i nderuar, Isuf Selman Çela.

Rastësisht sapo mësova nga Islam Kalemi se Ju më 3 qershor do të bëheni shumë i gëzuar, do të festoni 75 vjetorin e lindjes suaj, ku nuk do të ndiheni i vetmuar, por i lumtur e i rrethuar në mes të njerëzve të zemrës Tuaj, të cilët i do shumë, siç na je shprehur gjithmonë, kur ka qenë rasti. Tani ju nuk jeni më midis djemve e vajzave, vëllezërve e motrave, kunatave e kunetërve, nuk je më baba, por edhe gjysh e së shpejti do të bëheni kryegjysh.

E, Isuf o shoku im, tanimë zemra jote u bë e madhe, u mbush plot me gëzime e do të mbushet edhe me nipat e mbesat që i ke të gjithë prej xhevahiri e si pëllumba.

Duke uruar, ta gëzoni 75 vjetorin e lindjes e të bëheni mbi njëqind vjeç, e të jeni i lumtur me të gjitha të mirat e jetës. Ky nuk është vetëm urimi dhe dëshira ime, por se keni një porosi dhe një amanet për të realizuar, të cilën po ta shpreh në vargje:

Një lule e goleme,

Isuf Çela ta ka thënë:

“Në dasëm të nipave tanë,

Të qëndroshë si mal në këmbë”.

Të themi medoemos

Dhe tre përvjetorë të rrosh.

Të rrosh gjatë se je i mirë,

I ke dhe njerëzit të tillë.

Do t’i shohësh më tre qershor,

Të vinë me zemër në dorë.

Do të urojnë si në kor,…

Gëzuar këtë përvjetor!

Të gjithë njerëzit që ke aty, do të bëjnë të gëzuar e të lumtur, gëzim të cilin ne do ta lexojmë në paraqitjen tënde, kur të të takojmë me Islamin më datën katër qershor, e do të të qafojmë me plotë respekt e dashuri.

I yti,

Sulo Nelo Gërbi

Zemra jote është behar



Me rastin e 75 vjetorit që sot mbush në 3 qershor të 2008, të uroj jetë të gjatë, i fortë si malet e lartë. Urimi im të jetë për ty gjithmonë gëzim si nderi i Shoqatës së Labërisë; kurrë të mos ndryshket pena, ajo penë e ngjyer në hënë, prandaj gjithmonë në jetë paçi gëzim dhe këngë. Çmimet e tua letrare, sidomos në poezi, i takojnë gjithë Labërisë, sepse në shqiponjë ke pirë sisë, prandaj duke të uruar jetë të gjatë dhe gëzime, sepse jeta ka peripecitë e saj, por ti, Isuf, dite t’u bëje ballë çdo stuhie, sepse je djalë nga gjak Labërie dhe siç është Labëria me male të rëndë, ne ty Isuf gjithmonë të kemi në këmbë, prandaj:



Moj shoqatë e Labërisë,

Kryehënë e Shqipërisë,

Ku dielli puthet me male,

O Labëria me halle.

O Labëria me derte,

Të zuri fati me gurë,

Djemtë ikën në kurbete,

Nënën e latë të sëmurë.

Kush e kthen kokën nga nëna,

Nga ajo që u dha gjinë,

Ka hequr halle të rënda,

Hapur e ka historinë,

Burrat që tundi në djepe,

Burrat që s’u pushon kurrë pena,

Atje është dhe Isuf Çela.

Labëri, mbetesh zonjë mbi zonjë

Dhe për ty gjithmonë këndojmë,

Këndojmë këngë, japim urim:

“Jetë të gjatë, o miku im!”

Lindur atje në Gusmar,

Zemra jote është behar,

Atje ku janë shergjet me borë,

Trëndelina rri kurorë,

Ta gëzosh përvjetorë!

Gëzime dhe në përvjetorë të tjerë!

Ashtu si ngjeve penën në hënë

Dhe urojmë ty të të kemi gjithmonë.

Si malet në këmbë,

Me poezi dhe me këngë,

Urime dhe jetë të gjatë.

Enver Jaupi

Ai di të falë vetëm mirësi



(Për mikun tim Kastriot Hadërin)



Ka lindur në ballkonin e Labërisë, në fshatin Medar, të rrethit Gjirokastrës, por ka banuar për disa dekada në qytetin e Tepelenës, ku ndërtoi edhe folezën dhe ngriti familjen.

U njoha me Kastriotin, për herë të parë, aty diku matanë Përroit të famshëm të Salarisë, kur ai vinte nga Tirana për një fejesë në Salari e ku na bashkoi gëzimi dhe miqësia e përbashkët.

Menjëherë si magnet më tërhoqi dhe e vendosa në zemrën time, kudo të qëndrojë i përhershëm. Gërmova për të dhe më rezultoi: Paskish qenë djalë i zgjuar e nxënës i zellshëm që nga fillorja e deri sa mbaroi të lartën.

E kreu të mesmen në Fier e shkollat e larta (se ai siç shkruan poeti I. Çulli ka një sepete me diploma) i përfundoi në mënyrë të parakohshëm e të detyruar. U gradua oficer, doli në pension në repartet e ushtrisë në Tepelenë. Qe oficer i përgatitur, por politika bën të vetën e nuk kurseu as kuadro të tillë të aftë e me reputacion të spikatur dhe mjaft energjikë siç e kërkonte sektori ushtarak e si i tillë u bë i njohur tek të gjithë në rrethin e Tepelenës si ushtarak i aftë e shumë komunikues me popullin ushtar të asaj kohe. Si nip i dy Heronjve të Popullit nuk u mburr kurrë. Madje ne e kemi marrë vesh vonë këtë gjë për të, tani.

Për çudi Kastrioti u bë më tepër i njohur me lexuesit, si të kishte mbaruar për Gjuhë-Letërsi, ku deri tani ka botuar katër libra me poezi, fabula dhe publicistikë dhe shumë të tjera i ka në dorëshkrim, pa mundur t’i botojë për arsye financiare. Krijimtaria e tij letrare tërësisht i është kushtuar trimave të kohëve dhe dëshmorëve e heronjve të luftës e të punës si dhe për gjithë njerëzit e thjeshtë e të ngritur me djersën e ballit. Po ashtu ai ka thurur mjaft këngë popullore, që tani kanë marrë anonimatin. Kastrioti gjithashtu fal nga vetja e tij, kur redakton e korrekton librat e të tjerëve, ai ka një bujari proverbiale, do të thoshja.

Kaçi, siç i flasin intimisht, nuk lë pa fishkëllyer ndodhitë e “bëmat” e prapa të kohës, duke i ironizuar, talluar, përqeshur e qësëndisur veset njerëzore. Këtu ka rëndësi ta theksojmë sinqeritetin e tij. Të bën ta respektosh, kur i kamxhikon burracakët, lajkatarët, servilët e me radhë deri tek hajdutët e keqbërësit, që koha i polli me tepri. Ai di t’u falë mirësi njerëzve të mirë dhe bëhet shumë mirënjohës me ata, të cilët i falin dhe atij mirësi e miqësi të sinqertë. Është njeri i thjeshtë me shokët dhe miqtë dhe bën shumë për ata. Sa qëndroi në Tepelenë deri në vitin 2007 që shkoi në Tiranë me banim, na mbante të gjithëve të bashkuar dhe kur i kërkohej i jepte ndihmën secilit poet e shkrimtar të Tepelenës. Me modesti na thoshte se ju (kishte parasysh Dr. Izet Çullin, Sulo Gërbin, mua dhe Islam Kalemin), jeni personalitete, prandaj u qëndroj pranë. “Kurse unë, - thoshte ai për veten, - jam person”. Me largimin e tij në kryeqytet na ka lënë si të hutuar e jetimë. Na mungon gjallëria, ngrohtësia e dikurshme dhe e kudogjendur për hallet e shokëve për të mira dhe në raste mërzitjeje të armatoste më së miri. E kishin dhe si epror i zgjedhur Kryetar i Lidhjes së Krijuesve të “Pegasit” për degën e Tepelenës. Kastriot Hadëri si një veprimtar i letërsisë i pajisur natyrisht me një talent spikatës zhvilloi gjatë dekadës së fundit me punën e tij të mirëfilltë gamën e botimeve, duke synuar të trajtojë kohërisht protagonistë të mëdhenj të fabulës botërore. Duke u pikënisur nga Ezopi ai solli një pemë të frytëzuar, të spikatur, dinamike dhe me theks fabulor konkurrues. Me krijimet e tij arriti që sot të radhitet edhe në Lidhjen e Poetëve Bashkohorë të Globit (Ë.P.S), poetë të paktë këta që janë në këtë organizëm botëror nga vendi ynë. Sprintimin e fuqishëm e mori nga Lidhja e Krijuesve “PEGASI” Albania, që në disa konkurime jashtë vendit fabulisti Kastriot Hadëri, si rrjedhojë e substratit të tij, aftësisë së fshikullimit, tematikës progresive, të marrë /mim të parë në konkursin e fabulës të shpallur nga revista e njohur “KELENO” e Lidhjes “XASTERON” ATHINË. Një sukses ky plotësisht i meritueshëm. Në Lidhjen e Krijuesve “PEGASI” Albania, tashmë Lidhje Poetësh , shgkrimtarësh dhe artistësh ndërkombëtarë, Kastriot Hadëri bashkëpunoi me poetë të afirmuar dhe em zë brenda dhe jashtë vendit si: Kristaq F. Shabani I.W.A, W.P.S, Petro Dudi W.P.S, Izet Çulli W.P.S, Lumo Kolleshi W.P.S, Agron Shele W.P.S, Enrieta Sina W.P.S, Dino Çiço W.P.S, Murat Memallaj W.P.S, Dhimitër Miti W.P.S, Riza Lahi W.P.S, Hadër Mevlani, Çerçiz Myftari W.P.S e shumë e shumë të tjerë, por edhe me poetë nga bota si Dinos Kubatis, Panajota Zaloni Hristopulu e tjerë. Duhet përmendur këtu dhe aftësia organizuese e veprimtarive letrare dhe organizimi i Panaireve të Librit, apo veprimtari të tjera folklorike si dhe botime të krijimeve të tij , kryesisht në Greqi.

Ruaj e do të ruaj konsideratë e respekt të veçantë për fabulistin Kastriot Hadëri.

I uroj shëndet e gjithë të mirat në të gjitha rrugët e jetës.



Tepelenë, Maj 2008







Më jep një dhimbje të të jap një vepër





(Kushtuar Islam Kalemit)

Në vite mbetemi të mahnitur për njeriun që jeton midi nesh. Ai tash është një poet i njohur, jo vetëm nga botimet e njëpasnjëshme të libriave, por dhe si artikujshkrues në të gjitha gazetat e Trevës së Jugut.

Artikujt shquhen për problematikën e larmishme që trajton autori. Ai shkruan në të gjitha gazetat e Trevës së Jugut trajton shkrime për heronjtë e dëshmorët dhe më gjerë.

Ky është Islam Kalemi, i cili ka botuar 11 libra në katër gjini të letërsisë dhe është vlerësuar me çmime kombëtare dhe ndërkombëtare. Librat e tij i gjen kudo në Ballkan, Europë e deri në Amerikën e largët. Libri shqip-anglisht është pjesë e bibliotekës së Mbretëreshës së Anglisë, nga ku autori disponon edhe një mesazh dërguar prej saj.

Të mbështetur në thëniet e poetëve më të mëdhenj ku thuhet se, më jep një dhimbje të jap një vepër, ai është pjesë e këtij realiteti, sepse dhimbja e bëri poet e shkrimtar të dëgjuar.

Virtytet e tij janë të shumta, i dashur e i respektuar në çdo qytetar të trevës tonë, buzagas e gjen midis miqve e shokëve të shumtë.

Me të drejtë Lidhja e Poetëve e Shkrimtarëve të rrethit tonë e zgjodhi kryetar të lidhjes, para dy viteve.

Islami di të sillet e të komunikojë me çdo njeri penëshkrues. Mendimet e tij janë të nivelit të lartë. Një ditë t’i mungojë kësaj shoqërie ne na duket se kemi kohë pa e takuar, pra është ura lidhëse e kësaj shoqërie të penës.

Zoti Islam Kalemi është i papërtuar në çdo kohë. Artikuj të shumtë ka shkruar në gazetën “Labëria”, “Përmeti”, “Dëshnica”, “Dita jug” dhe në gazetën “Kushtrim Brezash” e në revistën “Pavdekësia”.

Në vendlindjen e tij është shpallur “Qytetar Nderi” i Dishnicës. Është dhe botues i gazetës me emrin “Katundishtja”, ku shquhet për larminë e artikujve të shumtë, ku pasqyron virtytet e bashkëfshatarëve të tij në breza.

Fëmijët e tij ecin në gjurmët e prindërve të tij të edukuar në familje e shoqëri: Djali Fatosi 19 vjeçar ishte ushtar, ra dëshmor në trazirat e vitit të mbrapshtë 1997, ku Tepelenës iu shtua edhe një datë tjetër historike që do të kujtohet në breza.

Me të drejtë Organizata e Familjeve të Dëshmorëve të rrethit Tepelenë në bashkëpunim me Komitetin e Veteranëve të Tepelenës propozuan që rrugës Gurrës të emërohet me emrin e dëshmorit Fatos Kalemi. Ky propozim është mirëpritur nga të gjithë qytetarët e Tepelenës.

Islam Kalemi dëgjohet me vëmendje nga poetët dhe shkrimtarët në analizat që bëhen në promovimin e librave të rinj jo vetëm në Tepelenë, por edhe në Përmet e Gjirokastër e më gjerë. Ai flet me pasion për vargjet e botuara dhe mban gjakftohtësi. Unë si shok dhe miku i tij i urojmë shëndet e jetë të gjatë dhe suksese në botimet e tij.

Skalitur si gur pragu

(Kushtuar poetit Izet Çulli, me rastin e 60-vjetorit lindjes)



Piklon muza pika-pika,

Mbi ato vargjet e tua,

Dhe ja, si erdhi dita,

Frymëzimi të rrjedh krua.



Kur lexojmë poezinë tënde,

Dalldisemi na lëvrin gjaku,

Mjeshtërisht, doktor gdhende,

Skalitur si gur pragu.



Mesazhe të vesit shpirti,

Atdheun ta kemi diell,

Vepra jote shpresën ngriti

Si engjëll, lart në qiell.



Lërma të puth at’ dorë,

Tani që je në mesokohë:

Gëzuar 60-vjetëorë,

Ajo penë të buroftë!





Sulo Nelo Gërbi



Baba Sulo –legjendari,

Midis nesh qëndron i pari,

I pamposhtur rri në këmbë,

Je burim që bëhet këngë.



Për ne je dhuratë e fatit,

Vjen nga trevë e Qesaratit,

Me ato bëmat e tua,

Poezia të rrjedh krua.



T’i shkruan për miqësinë,

Pa harruar Labërinë,

Ndër poetët më i miri,

Ajo penë çika floriri.



Gjithë krahinë e nderove,

Ndonjë koleg e sfidove,…

Në art një gur i rëndë,

Vetë Qazim Shemaj ka thënë.



Mes nesh të paçim përherë,

Na jep e të japim nder.

Në letërsi jetë të gjatë,

Na ke e të paçim fat.



Tepelenë, më 31 dhjetor 2007



Zemërmadh e shpirt behari



More Kastriot Hadëri,

Zemërmadh e shpirt behari,

Miq dhe shokë nderon shumë,

Për ata nuk bënë as gjumë.



Kjo tregon fisnikëri,

Unë dhe Sulua borxhli,

Ta shpërblefshim në fëmi,

Tu bëftë dita një mijë!



Pronë ke zgjuarsinë,

Lëvron letërsinë,

Në fabula e poezi,

Shkruan dhe monografi.



Kaço, je kripa, lezeti,

Të respekton Dr. Izeti,

Librat t’i kemi lexuar,

Me to jemi befasuar.





Mall i emigrimit



Kushtuar nipit tim Adem Karehman Shehu



Dhimbje ikjeve na treti,

rrudhë e mallit ballion çau,

plagë e kurbetit na vrau.



Eh, more nip i zemrës sime,

sot për ty dua të shkruaj,

malli vjen me përvëlime,

mall’i nipit s’njeh të shuar.



Ikët në rrugët e botës,

po jo në rrugë pa kthim,

se u kërkon zëri i tokës,

ç’qe për ne ky mallkim.



Dorë e zemrës më drithëron,

gjak i gjakurt dhëmb më shumë,

se ngado që të përdridhet,

prapë në det prehet çdo lumë.







Malli i nënës nuk shteron



kushtuar Nasibesë



Malli i nënës nuk shteron

Nasibeja tetëdhjetë e shtatë,

i uroj jetë të gjatë,…

Aty ku jeton ti,

djalë e nuse si flori.



Eh, moj bijë nivicjote,

portë e zemrës mbeti hapur,

Kështu janë Kukajt në mote,

fjalëpak, mendim’ i zgjatur.



Tetëdhjetë e shtatë pranvera,

Nasibe, mban sot në shpinë,

M’i gëzofsh dhe kaq të tjera,

se na lezaton shtëpinë!



Si erë e vjeshtës memece,

që nuk ke gjë për të thënë,

apo si e djegur spece,

Fjala jote nuk ka qenë.



Kjo ftohtësi pleqërie,

fjalë e mendimin s’t’i mori,

Shpirti burim mirësie,

besimin në breza mbolli.



Mall i nënës nuk shterpi,

po si Diell na ngroh ne,

Ndaj si gurrë kënga buroi,

për fisniken Nasibe.



Tepelenë , më 05.10.2008





Nasibe Danaj





“Penën e ngjeva në hënë”

(Fjalë në prezantimin e librit me të njëjtin titull)



nga Izet Çulli





Sot përsëri na mblodhi ajo më bujaria: letërsia. Jemi këtu për t’u takuar e shkëmbyer mendime për artin dhe pse jo edhe për të kthyer ndonjë gotë me kryekuvendarin e sotëm, Isuf Çelën, i cili na erdhi me librin e tij me titullin e zilishëm “Penën e ngjeva në hënë”.

Po a është i rastit ky libër? Sigurisht që jo. Autori do të na e sillte këtë botim, sepse ai qysh herët është mëkuar me këngën dhe isopolifoninë labe “i lindur dhe i rritur me të” – siç shprehet poeti i shquar Lirim Deda, njëherësh edhe redaktori i librit. Isuf Çela i ka kënduar këngë të tilla të labërishtes e madje disa sosh i ka krijuar edhe vetë nëpër vite. Është po ai që sot e kësaj dite, herë pas herë, shkon në vendlindje, për t’u ushqyer me dashuri e me mall për trojet e të parëve, për të marrë dhe për të dhënë nektarin e shpirtit, atje, midis shokësh e miqsh gusmariotë e më gjerë.

Libri në dukje është faqepakët, por ai i ka të gjitha ato që duhet të ketë. Ja disa nga motivet e tij: gjen vargje për dëshmorët dhe heronjtë e Luftës Antifashiste Nacionalçlirimtare si Mustafa Matohiti e Shefqet Peçi, për luftëtarët dhe veteranët flokëthinjur, që, si pas Çelës, “Shqipërinë e donin me kokë”, ata të cilët, “Atdheut i dolën Zot”. Ka vargje të spikatur për shoqatën emërmadhe “Labëria”, për “simbolin e dashurisë” – Nënë Terezën. U kushton vjersha fëmijëve të tij, “si zogj krahëshkruar” si edhe ato për nipërit dhe mbesat, të cilët i ngrohin shpirtin dhe e mbushin me dashuri e dhembshuri njerëzore, këta “pëllumba të bardhë “- mjalt i gjyshërve, ata që ia lehtësojnë sadopak vitet që mban në shpinë, si edhe streset e shumta të jetës.

Një veçori dalluese e poezisë së Isufit është pra humanizmi. U këndon njerëzve të thjeshtë si edhe personaliteteve në fushat e tyre të veprimtarisë. “Personazhet” e tij janë të shumtë dhe le të përmendim disa nga ata, si patriotin dhe humanistin e paharruar, Enver Guga, për bilbilat e këngës bënçote dhe “gjeneralin” e saj, Golik Jaupin, luftëtarin Ago Çeli, për fjalëartin Maliq Lila, poetin dhe gazetarin e mirënjohur Lirim Deda, për Demo Hoxhën dhe Bame Çelën, për të palodhurin dhe të kudogjendurin dr. Xhemil Çelin, prej të cilit kemi ç‘të marrim të gjithë, ai që “zëmrën e ka në Labëri”, sipas autorit, për Bexhet Banën, për këngëzjarrtin Tomor Lelo. Po ashtu spikatin vargje për balsamin e plagëve dhe dhembjeve tona, dr. Sali Leskon, rekordmenin e papërsëritshëm të qëndrimit për disa dekada në Progonat, me vargje të ngrohtë për artisten e shquar – Violeta Manushin, si edhe vjershën e gjetur për bashkëshorten e tij të paharruar, Xhufkën, së cilës i kushton librin. Është ajo me të cilën ai eci “dorë për dore”, “rrugën bashkëshortore”, është ajo që siç e vazhdon më tej autori: “fjala jote s’u gremis njëherë”. Aty nga fundi, si për ta lezetuar “bisedën” me lexuesin, Isufi na ka dhënë edhe vargje humoristike (vjersha “Jo po ti e jo po unë”) me motive popullore e ndonjë tjetër në këtë gjedhë.

Po lajtmotivi që përshkon tejendanë librin “Penën ngjeva në Hënë” të Isuf Çelës është dashuria dhe malli i pashuar për vendlindjen, për Kurveleshin e Labërinë, hallet dhe shqetësimet e pasosura të tyre nëpër kohë. Po të parafrazonim autorin do të thoshnim se flladit dhe vlagëzon era e vendlindjes (e Kurveleshit) fron lirie me djem e vasha si yje, për Gusmarin e tij me të cilin krenarohet, për bijtë dhe bijat e tij zemërzjarrta, të cilët janë mal e përmbi malet rretheqark.

Nuk do të vazhdoj më tej me komente dhe ilustrime apo recitime vargjesh, se këto me siguri do t’i bëjnë këtu dhe krijues të tjerë. Nuk më mbetet tjetër, veçse t’i uroj poetit të thjeshtë popullor, apo këtij “bilbili gusmariot”, siç shprehet redaktori i tij, që të mos i shterojë frymëzimi dhe i burofshin vargje dhe mjaltime të tjera poetike!

Tepelenë, më 21.07.2006