Poezi që më kanë pëlqyer shumë!

Poezite qe me kane pelqyer me shume jane te Pol Elyar dhe Pablo Neruda.

Pablo Neruda vertete ka poezi shume shume te bukura

Une do ndaja mendimin tek poetet tane shqiptare dhe poezia e shkruajtur nga Fan S. Noli, per kohen dhe rrethanat, si dhe per porosine qe bart ne vehte eshte e vecante:" Anes Lumenjeve", por dica qe vjen nga penda e Evgenij Jeseninit nuk don koment...

HYMNI I FLAMURIT



Fan S. Noli




O flamur gjak, o flamur shkabë,

O vënd e vatr' o nën' e babë,

Lagur me lot, djegur me flagë,

Flamur i kuq, flamur i zi.


Fortesë shkëmbi, tmerr tirani,

S'të trëmp Romani, as Venecjani,

As sërp Dushani, as turk Sulltani,

Flamur i math për Vegjëli.


Flamur që lint Shën Kostandinin,

Pajton Islamin e Krishtërimin,

Çpall midis feve vllazërimin,

Flamur bujar për Njerëzi.


Me Skënderben' u lavdërove,

Dhe në furtun' i funtmi u shove,

Me Malon prapë lart vrapove,

Yll i pavdekur për liri.


Sa shpesh pastaj përdhe u shtrive,

Me zjarr e zi u ndeze u nxive,

Po çdo mizor me shpat' e grive,

O fushë-kuq, o shkabë-zi.


Përjetë pri-e Shqipërinë,

Përlintja shpirtin dhe fuqinë,


Diell për vllan', yrnek për fqinë,


Për botën ëndr' e qjell i ri.

E HIDHUR VJESHTE E KETIJ VITI
Ismail Kadare


Ne memorje te demonstratave studentore

ne Prishtine ne vitin 1981


E hidhur vjeshte e ketij viti

Kosoven gjeti nen terror
Korba te zes mbi te ja mbriten
Hetues,gjykates,prokurore.

Me 5 vjet burg,me 8,me 7
Me 12 denojne diku
Keshtu mes jush shekullin ndani
Dhe mijevjecarin ndani ju.

Keshtu e preket historine
Mbi supe e bartet JU serish
Prangat ne shkolle qe i mesuat
Ne duar i ndjete befasisht.

Dhe pate se nuk ish larg mesjeta
S'qe larg dhe vec ne endra s'qe
Dh'u kthye nata e Prishtines
Ne naten Shen Bartoleme

U ngritet Ju vigane,fisnike
Me korektese e madheshti
Ngaqe kerkuat *Republike*
Ju shtypen si ne Monarki.

Por koha kurre s'vjen pergjysem
Nat e masakres vetem s'mbrin
Se pas Dushanit car te frikshem
Rrufeshem Skenderbeu arin.

S'kish deshmitare,TV nuk pati
Zinxhir i tankut kur ju griu
Por rete e globit vec ju pane
Ndergjegje e botes tek ju mbriu.

Keshtu ne vorbull te epokes
U ngritet Ju si monument
Ju qe e preket historine
Dhe n'histori u kthyet vete.

VALLJA SHQIPTARE

Ismail Kadare


Tri here opinga rrahu dheun
sikur kerkoi leje prej tij
pastaj shamia palet ndehu
me qetesi dhe madheshti

Keshtu mes qiellit dhe tokes
vallja u lind,vallja u shpall
kemba sinjale i jep tokes
dhe dora qiellit i jep lajm

Dhe vallja rrokulliset tutje
mbi kohra hedhur si hobe
prilli persiper i hedh lule
dhjetori boren shkund atje.

Valle shqiptare,shenja ne ere
ylbere tirqesh tej-tehu
kush ju kerceu ju njehere
dhe kembet rob s'i mbene tek ju.

Kush ra midis vorbulles suaj
dhe s'u pershit dhe s'u perflak
ju bubullima me opinga
qe neper shekuj brodhet varg

Syrgjyn Vdekur
Fan S.Noli



- Elegji per Luigj Gurakuqin -


Nëno moj, mbaj zi për vllanë,
Me tre plumba na i ranë,
Na e vran' e na e shanë,
Na i thanë trathëtor.



Se të deshte dhe s'të deshnin,
Se të qante kur të qeshnin,
Se të veshte kur të çveshnin,
Nëno moj, të ra dëshmor.



Nëno moj, vajto, merr malin,
Larot t'a përmbysnë djalin
Që me Ismail Qemalin
Ngriti flamur trimëror.



Nëno moj, m'a qaj në Vlorë
Ku të dha liri, kurorë,
Shpirt i bardhë si dëborë;
Ti s'i dhe as varr për hor.



Nëno moj, ç'është përpjekur
Gojë-mjalt' e zëmër-hekur,
Syrgjyn-gjall' e syrgjyn-vdekur,
Ky Vigan Liberator.

te gjitha poezite qe gjenden ne "Albumi" te Fan Nolit.

RABINDRANAT
TAGORA





Grua, nuk
je vetem veper e Zotit,


por dhe e
burrave, qe gjithmone


te bejne
te bukur me zemrat e tyre.





Kush e
thuri per ty ate rrjete? Poetet


me fije
te argjenda fantazie


e
piktoret i japin trupit tend


perhere
nje pavdekesi te re.





Si deti
te dhurojme perlat,


si
minierat - arin tone,


si
kopshtet e veres - lulet


qe te
lulezosh e te mbeshtillesh


per te
qene gjithnje e me e cmuar.


Deshira e
zemrave te burrave


ka hedhur
bujen e vet


mbi
rinine tende.


Pergjysme
je grua,


gjysma
tjeter je enderr.

"Shpirti"


Adolfo Jenni - Zvicer


Fle, shpirti, fle... vullkan i shuar


Harruar nga të gjithë.


Dhe kur kujton se si pat vluar


I vjen si qen të klithë.





Vullkani hesht e llave s’nxjerr,


Si llavë sot mban vrerin.


Kur ndien rrugaçët mbi krater


Që
qeshin dhe përmjerin...

MARR NJË GRUSHT DHE

Marr një grusht dhe Kosove,
e përqafoj si fëmijën-
butësisht e plot mall!

I flas si njeriut tim
sepse ma zgjon hijen e atyre që ranë
duke e mbrojtur,

atyre që ndërruan jetë
duke mbjellur në te
bimën e shpresës për të nesërmen!

Kur më flet,
më flet me gjuhën e djersës dhe gjakut
të etërve që mbuluan
eshtrat me te;

me gjuhën e bimëve
dhe çdo gjëje që rritet
me thërmijat e tij...

ndaj i përkulem si hyjniut
sepse është pjesë e altarit më të shenjtë!

Ah, sa mall të mbaj midis grushtave
dheun për të cilin jetoj e marr frymë,

dheun për të cilin derdha lot,
për të cilin mund të vdes
në çdo kohë-

brumin dhe plafin tim të përjetshëm!

(Brahim Avdyli )

Pritja...
Kam pritur - si shkembi,
si ylli skaj horizontit - ne pikellim,
vite me radhe...

Larg jam,
aty ku puthen jeta dhe vdekja -
aty i pertyp ditet e mia te gastarta...

Kur te vije,
ndoshta do te me gjeje te mplakur
e s'do te mund te qesh si flladi i pranveres

Te vdes - nga gezimi,
do te mundem!
(..Besim Bokshi)

Mitrovica
Të ruajnë ushtri të huaja dhe ushtri të huaja të ndajnë
Edhe këtu një urë po e shenjtë nuk është
Një lum që përpinë fëmijët, dhe si gjarpër në qafë na shtëngon
Një gjarpër që përqartur varret dhe nëntokën hanë
Diell i përmbysur, liria varg i përhirtë
Gdhendur trishtimit, me njërin sy s’po të shohë më…Mitrovicë !!!

(Bujar Salihu)

Rrënjë e lashtë

E rritesh e rritesh
E vogël të thonë thërmi
Rrënjët i ke thellë
ballin e ngre në lartësi
Ç'rëndësi ka e kaluara
Thundra e huaj mbi ty
Ti ishe më e fortë se të gjitha
Dhe s'mbrriu kush mbi ty
E thellë e më thellë ke rrënjët
E lartë e më lartë ke ngrehur dashurinë
E fortë e pathyeshme e dashur
Syri të sheh pa kufi.

(Begzad Baliu)

Poema e Mjerimit

M I G J E N I


Kafshatë që s'kapërdihet asht, or vlla, mjerimi,
kafshatë që të mbetë në fyt edhe të zë trishtimi
kur shef ftyra të zbeta edhe sy t’jeshilta
që t'shikojnë si hije dhe shtrijnë duert e mpita
edhe ashtu të shtrime mbrapa teje mbesin
të tan jetën e vet derisa të vdesin.

E mbi ta n'ajri, si në qesendi,
therin qiellën kryqat e minaret e ngurta,
profetënt dhe shejtënt në fushqeta të shumngjyrta
shkëlqejnë. E mjerimi mirfilli ndien tradhti.
Mjerimi ka vulën e vet t'shëmtueme,
asht e neveritshme, e keqe, e turpshme,
balli që e ka, syt që e shprehin,
buzët që më kot mundohen ta mshefin -
janë fëmitë e padijes e flitë e përbuzjes,
t'mbetunat e flliqta rreth e përqark tryezës
mbi t'cilën hangri darkën një qen e pamshirshëm
me bark shekulluer, gjithmon i pangishëm.

Mjerimi s'ka fat. Por ka vetëm zhele,
zhele fund e majë, flamujt e një shprese
t'shkyem dhe të coptuem me t'dalun bese.

Mjerimi tërbohet n'dashuni epshore.
Nëpër skaje t'errta, bashkë me qej, mij, mica,
mbi pecat e mykta, t'qelbta, t'ndyta, t'lagta
lakuriqen mishnat, si zhangë; t'verdhë e pisa,
kapërthehen ndjenjat me fuqi shtazore,
kafshojnë, përpijnë, thithen, puthen buzët e ndragta
edhe shuhet uja, dhe fashitet etja
n'epshin kapërthyes, kur mbytet vetvetja.
Dhe aty zajnë fillin t'marrët, shërbtorët dhe lypsat
që nesër do linden me na i mbushë rrugat.

Mjerimi në dritzën e synit t'kërthinit
dridhet posi flaka e mekun e qirit
nën tavan t'tymuem dhe plot merimanga,
ku hije njerzish dridhen ndër mure plot danga,
ku foshnja e smume qan si shpirt' i keq
tu' ndukë gjitë e shterruna t'zezës amë,
e kjo prap shtazanë, mallkon zot e dreq,
mallkon frytn e vet, mallkon barrn e randë.
Foshnj' e saj nuk qesh, por vetëm lëngon,
e ama s'e don, por vetëm mallkon.
Vall sa i trishtueshëm asht djepi i skamit
ku foshnjën përkundin lot edhe të fshamit!

Mjerimi rrit fëmin në hijen e shtëpive
të nalta, ku nuk mrrin zani i lypsis,
ku nuk mund t'u prishet qetsia zotnive
kur bashkë me zoja flejnë në shtretënt e lumnis.

Mjerimi pjek fëmin para se të burrnohet,
don ta msojë t'i iki grushtit q'i kërcnohet,
atij grusht që n'gjumë e shtërngon për fytit
kur fillojnë kllapitë e etheve prej unit
dhe fetyrën e fëmis e mblon hij' e vdekjes,
një stoli e kobshme në vend të buzqeshjes.
Nji fryt kur s'piqet dihet se ku shkon
qashtu edhe fëmia n'bark t'dheut mbaron.

Mjerimi punon, punon dit e natë
tu' i vlue djersa në gjoks edhe në ballë,
tue u zhigatun deri n'gjujë, n'baltë
e prap zorrët nga uja i bahen palë-palë.
Shpërblim qesharak! Për qindenjë afsh
në ditë - vetëm: lekë tre-katër dhe "marsh!".

Mjerimi kaiher' i ka faqet e lustrueme,
buzët e pezmatueme, mollzat e ngjyrueme,
trupin përmendore e një tregtis s'ndytë,
që asht i gjikuem të bijë në shtrat vet i dytë,
dhe për at shërbim ka për të marrë do franga
ndër çarçafë, ndër fëtyra dhe në ndërgjegje danga.

Mjerimi gjithashtu len dhe n'trashigim
-jo veç nëpër banka dhe në gja të patundshme,
por eshtnat e shtrembta e n'gjoks ndoj dhimbë,
mund që t'len kujtim ditën e dikurshme
kur pullaz' i shpis u shemb edhe ra
nga kalbsin' e kohës, nga pesha e qiellit,
kur mbi gjithçka u ndi një i tmerrshmi za
plot mallkim dhe lutje si nga fund i ferrit,
ish zan' i njeriut që vdiste nën tra.
Kështu nën kambët'randë t'zotit t'egërsuem -
thotë prifti - vdes ai që çon jetë të dhunuem.

Dhe me këto kujtime, ksi lloj fatkeqësinash
mbushet got' e helmit në trashigim brezninash.
Mjerimi ka motër ngushulluese gotën.
Në pijetore të qelbta, pranë tryezës plot zdrale
të neveritshme, shpirti me etje derdh gotën
n'fyt për me harrue nandhetenand' halle.
E gota e turbull, gota satanike
tu' e ledhatue e pickon si gjarpni-
dhe kur bie njeriu, si gruni nga drapni,
nën tryezë qan-qeshet në formë tragjikomike.
Tê gjitha hallet skami n'gotë i mbyt
kur njiqind i derdh një nga një në fyt.
Mjerimi ndez dëshirat si hyjet errsina
dhe bajnë tym si hejt q'i ban shkrum shkreptima.

Mjerimi s'ka gëzim, por ka vetëm dhimba,
dhimba paduruese qe t'bajnë t'çmendesh,
që t'ap in litarin të shkojsh fill' e t'varesh
ose bahe fli e mjerë e paragrafesh.

Mjerimi s'don mshirë. Por don vetëm të drejt!
Mshirë? Bijë bastardhe e etënve dinakë,
t'cilt n'mnyrë pompoze posi farisejt
i bijnë lodërtinës me ndjejt dhelparak
tu' ia lëshue lypsiti një grosh të holl' n'shplakë.

Mjerimi asht një njollë e pashlyeme
n'ballë të njerzimit që kalon nëpër shekuj.
Dhe kët njollë kurr nuk asht e mundshme
ta shlyejnë paçavrat që zunë myk ndër tempuj.

Shembja e nje nate dashurie

Xhevahir Spahiu

Ktheva koken, mbajta hapat:

binin tjegullat, binin traret,
binte qielli i nje nate dashurie.

Atje mbi papafingo, prane yjeve e pata puthur,
shemben yjet tani, behen pluhur.

Dritare s'ka, ka sy te zgavert,
s'ka mure me plasaritje te etshme,
skelete fjalesh ne gjysmerresire,
skelete enderrash, premtimesh te neserme.

Ngrihet tymi si nje mjegull e bardhe,
nje grusht eshtrash te nje nate germadhe.
Ne cep te rrenimit
dy burra po pine qete-qete cigare.
Ej, ju atje! Nuk degjoni si ulerijne brenda meje xhindet,
edhe pak e llava do te dale jashte meje si tek vullkanet.

Mos u kthe ne kujtim, i thashe
mos u kthe ne harrim, me tha;
botes i falem nje nate dashurie
dhe kjo s'eshte pak.

Nje nate. Dhe çfare nate!
Dora mbi sup,
hena mbi mal,
qielli i kalter i botes mbi krye...

Mbajeni, mbajeni!
Ajo po bie...po bie....

Dhe ishte nje nate e paemer,
siç ishin te paemert yjet.

Kini meshire, mos e shembni ate nate!
Eshte renkimi im apo klithma e saj?

Kini meshire, kini meshire!
Ajo ishte nje nate dashurie
qe kurre s'duhej te kish gdhire.

Kini meshire,
ne mos po atje nen gure,
nen peshen e nates se shembur do te shembem,
i vrare jo nga urrejtja, po nga dashuria,
qe, perjetesisht quhet dhembje............

VDEKJA E NOSITIT

Lasgush Poradeci


Me zjarr ju flas... me zjarr.
Ne gjirin tim kam hapur varr...
Qe t'i jap shprese-edhe t'ja marr...

Un' ik liqerit zemerak
Fatlum dh'i paster si zembak,
Po zemra ime kullon gjak:

Se vijne-urtuar zogjte-e mi,
Dh'u jap ushqim me dashuri -
Nje dashuri per Ilaftari:

Pa nis ah! gjirin ta godas...
Dh'e hap ah! gjirin me nje cas...,
Dh'i nginj ah! zogjte-e vdes me gas !...

Ahere-helmohet e bucet
Pas mallit tim liqeri-i shkret,
E rrit tallazin posi det.

Ay e tund,ay e shkund,
Ay e hap sa me te mund,
Gjer mun ne gjit,gjer mun ne fund.

E shpirtin dyke ma percjelle,
Me thote ah! shih sesa 'sht'i felle
Ky gjir'i em qe te pat pjelle...

...Me zjarr ju flas,

RECITAL I MALCORIT
Migjeni

O' si nuk kam nji grusht te forte
t'i bije mu ne zemre malit qe s'bezane,
ta dij edhe ai se c'do me thane i dobet -
n'agoni te perdridhet si vigan i vrame,

Une - lugat! SI hij'e trazueme,
trashegimtar i vuetjes dhe i durimit,
endem mbi bark te mallit me ujen e zgjueme
dhe me klithma te paknaquna t'instinktit.

Mali hesht. Edhe pse per dite
mbi lekure te tij, ne loje varrimtare,
kerkoj me gjete nji kafshate ma te mire...
Por me rrene shaka shpresa genjeshare.

Mali hesht - dhe ne heshtje qeshe.
E une vuej - dhe ne vuejtje vdes!

Po une, kur? heu! kur kam per t'u qeshe?
Apo ndoshta duhet ma pare te vdes?

O, si nuk kam nji grusht te fuqishem!
Malit qe hesht mu ne zemre me ja njeshe
Ta shof si dridhet nga grusht'i paligjshem...
E une te kenaqem, te kenaqem tu u qesh.

Rekuiem per oren 6...

XHEVAHIR SPAHIU

Ora 6
Akrepat si dy krahe te hapur qe presin
dhe ti s'po vjen
ti s'po vjen as ne 6 e nje minute
ne 6 e dy minuta vetmia ish me mua
une isha me vetmine ne 6 e tre minuta
ne 6 e kater bota ishte po ajo
6 e pesa i ngjante 6 e gjashtes si dy pika uji
6 e shtate, 6 e tete, 6 e nente, 6 e dhjete
Ti s'po vjen
S'po vjen
S'vjen
ne 6 e pesembdhjete
hodha syte si dy vetetima ne fushen e ores se qytetit
akrepat u thyen si dy krahe te nje zogu
qe s'ekziston

Une mora pikellimin per dore
dhe ika

Eja te vdesim,e dashur

XHEVAHIR SPAHIU

Eja te vdesim, e dashur,
shpenzimet e varrimit i merr persiper shteti,
a s'e degjove ne TV si kryelajm?
Eja te vdesim, e dashur,
s'ka rendesi ne rron si rob a zot,
arkivoli eshte gati,
dy metra vend gjithashtu,
makine e funeralit,
kurora me lule artificiale: te kuqe, te bardha, blu.
Eja te vdesim, e dashur,
c'na duhet kjo jete,
e rendesishme eshte te vdesesh si zotni;
mbylle TV-ne,
te vdesim qysh tani.

Borxhet e mia

XHEVAHIR SPAHIU

Do te vdes,
do te vdes i mbytur ne borxhe,
s'eshte asgje mbytja ne lume
a ne dhomat e gazit,
i kam borxhe nenes
qe s'ia ngrita varrin,
i kam borxhe lisit
qe s'ja hodha pjergullen,
i kam borxhe dashurise
qe i vodha te dielen,
i kam borxhe krimit
qe si vura emer.
Do te vdes,
do te vdes i mbytur ne borxhe,
i kam borxhe fjales
qe s'e pashe ne enderr,
i kam borxhe korbit
qe s'ia zbardha pendet,
i kam borxhe vitit '13
qe s'ia mbylla plaget,
i kam borxhe ardhmerise
qe e lashe te pragune
terrin e nje kohe te larget.
Do te vdes,
do te vdes i mbytur ne borxhe.
U kam borxhe te gjalleve,
u kam borxh te vdekurve,
gurin e varrit do ta shes,
te laj borxhet.

Dhe ve piken ketu.
Tani mund te flisni per borxhet qe me keni ju.

ATDHEU ...

FATOS ARAPI

Atdheu éshté dhimbje, éshté dhimbje.
Njé prill i pikélluar né shpirt.
Atdheu éshté kryqi, éshté kryqi.
E mban - dhe té mban ty - né shpirt.

Atdheu éshté toka e premtuar.
Ti shkel si njé zot dhe s'e ka ndén kembe.
Atdheu s'ka fjalé, ka sy té trishtuar.
Vdes dashuria né dashuri qé té c'ménd.

Atdheu éshté buka e uritur,
Té ikén nga duart e dot nuk e ngop;
Endérr dhe ankth dhe shpresé e sfilitur;
Me syté n'errésiré vetveten kérkon.

Atdheu éshté varr i hapur, éshté varr.
Njé jeté drejt tij shkon me besé qé bind.
Né njé piké loti mbyt lotin fatvraré.
Né njé piké loti liriné e lind.

Atdheu yt i vogli, i vogli
ai hyjnori i pavdekshmi si loti.

COPRIFUOCO

FATOS ARAPI

Hapat e patrullés godasin né trupin e metalté té natés.
Gjer né toké kérrusen e rrasen shtépité pérdhese.
Mendmet lévrijné né kokat e njerézve
dhe thérrrmohet pastai péshpérima nga buzét e varura
rreth vatrés.
Kjo ore vjen e ngarkuar rne zjarre dhe hekur.
Si njé xhandar i egér qéndron para dyerve té shtépisé.
Pyet veten: "Pérse té hapura"
dhe si pérgjigje tund kokén, helmetén.
dhe si kércénirn i metalté patrullon errésirén.
dyert rnbeten té hapura:
rnund té hyjé ndér to liria ilegale e Shqipérisé.

ELEGJI PER BABANE

FATOS ARAPI

Ti nuk je mé.
As do té na shohésh,
as do té shohim,baba, mé kurré.
Ti nuk je mé..
Emrin ténd e mori ky gur,
Vdekja - si vdekje ,
gjithmoné e dhimbshme,
gjithmoné e verdhé...

Me njé kordhele
tufa kujtimesh né zemér na lidh.

Tufa kujtimesh
edhe elegjish.

Jam i trishtuar dhe mé mori malli.

Dhe mbi trishtime e mall duke ecur,
ngjita rrugén e ngushté té fshatit.

Shtyva derén e varrezés sé vogél
dhe t'erdha te varri...
C'fjalé té pathéna do té mé fiasésh?
C'fjalé té reja déshiron té dégjosh?
Prej kétij varri
tani, baba, c'do té mé japésh?

Até dité té thaté janari:
pérpara teje Halil Alija
e mercenari.
Prapa shtépia né zjarr e flaké


Duart e tua né pranga,
plak i ngarté?

Erdha té marr
cfaré perket prei kétij varri.

Kujtime té dhimbshme.
Vuajtje krenare.

Ti mos mé thuaj:
"Biro... iané té trishtuara".

Baba i gjoré!
Uné, pa ato,
do t'isha né jeté edhe mé i trishtuar.

Dhe kur té vdes
s'dua asgjé
vec njé varr té thieshté.

Atje né bregdet,
ku népér net
bisedojné yjet me qiparisat.

Dhe fjalé té kaltra
flet e shpréndan
deti matané.
Fjalét qé i njohim,
qé i kuptojme,
uné
me babané...