Ardian Dedi " Fundi i ëndrrës" skicë

Ardian Dedi
Fundi i ëndrrës
Skicë
- Mbeti në varreza, - iu drejtua bashkëbisedueses për gjitonen.
- Kë do të marri? - ia ktheu ajo.
Vërtet s’kaloi viti dhe të lartpërmendurës i vdiq djali.
Nëse s’heq dorë nga zia, në kohën e duhur, i hap derën mortit.
Kodi zhvillimit, arsyeja , e vërteta, dhuna , e drejta është thjesht fjala “djali”.
Por, kjo perspektivë nuk është pafundësisht e trashëgueshme. Karakteri i shkretëtirës është të jesh përbindësh…
Iu kujtua zakoni i mbretëreshës te bletët, e cila, kur e kupton që lind mbretëreshë, e mbyt. Zakon ky i trashëguar edhe te supernova e një ylli, e cila, gjithashtu, shërben edhe si lindje yjesh të rinj…
“Me sa duket, - mendoi- S’ bëhem dot burrë që të vras veten”.
Megjithatë, nuk mund të thuash se s’luftova për perspektivë, mungesë e së cilës, të trondit.
Por perspektivën e marrin brezat e rinj, ata janë e ardhmja.
Veprat e këtij universi janë madhështore, por kjo përmbajtje ka për të humbur kuptimin; është dialektike.
Dashuria të bën kurjoz, të shtyn për të jetuar dhe pasioni i dytë që është Arsyeja, mund t’i japi kuptim jetës.
Dalja e një produkti të ri bujqësor, që stimulon mendimin, pa qenë i nevojshëm, kalvari i vujatjeve dhe kriza e vdekjes është vetë jeta.
Çast i rotacionit të së mirës,moment ky i përjetshëm.
Ky eksperiment dëshmon për materializimin e pasionit të mendimit. Platforma e hiçit përballë tempullit të mendimit.
Kjo ëndërr nuk vdes kurrë, është e pavdekshme. E gjithë kjo për të fshehur dështimin.