ARDIAN DEDI "Dritarja"

Dritarja



Teksa dëgjonte në radio këngët polifonike, e kaploi një mjerim i përgjithshëm, të cilin nuk e mori vesh nga i erdhi. Kënga ishte e thellë, me karakter shumë të fuqishëm dhe me katër zëra. Një perlë e vertetë.
“Mos vallë burrëria ishte një mjerim?”- mendoi.
Ndërkohë, jashtë shtëpisë, kaloi një BMV x 6 dhe shoferi ishte një burrë i fuqishëm leshtor, me mustaqe.
“Ja, - mendoi sërish,- një mashkull në krye të zinxhirit ushqimor, i cili ka tiparet e një vrasësi të lindur”.
“Sigurisht, - iu përgjigj po vetë, - njeriu është energji negative dhe ai që ështe në krye të Universit apo Njerëzimit, është futur dorëzanë duke qenë se e urren negativen.
Sa për burrërinë, për sa kohë që pasioni dytë, arsyeja, do të mbetet në letër, do të vazhdojë të jetë një mjerim.
Kur evolucioni të ngrejë në krye arsyen, atëherë burrëria do të jetë lumturi”.
Mori dylbitë, që kishte në tavolinë, dhe i drejtoi për nga pallati përkarshi. I pëlqente të vëzhgonte një çift të sapomartuarish që kishte komshinj.
- Tregoje udhëheqësin e vërtetë të Botës, - iu drejtua gruaja burrit.
Burri, i cili po bëhej gati për seks, në shënjë kuptimplotë, pas pyetjes hoqi mbathjet.
Njerëzimi, Universi është më i mirë se hiçi.
“A është një përpjekje e mjerueshme, kjo kërkesë e vazhdueshme për arsye? – provokoi ai vetveten. -
Jeta më anoi nga vdekja, së cilës s’kam ç’t’i trëmbem më.
Është e pashmangshme, në këtë moshë, një bilanc: Dështim apo sukses?
Në planin personal ishte një dështim, ndërsa më gjërë, ndoshta sukses.
Moment ky që shënon një plus.
Nëse eksplorimi bëhet lufta e gjithkujt, atëherë ky është një sukses.
Mesa duket, e vetmja e vërtetë që ekziston, nuk është gjë tjetër veçse kjo letër, e cila ka lindur, si pjellë e trurit, në kontakt me realitetin.
Librat më prishën mendjen, ndërkohë që paraja është inspirimi kryesor në jetë. Lufta e arsyes me abstrakten për një realitet të ri është ideologjia e kësaj egoje që përbën një univers vlerash.
Ky shfrytëzim i arsyes sjell zhvillim, përparim.
Odiseja e përballjes me vdekjen të bënte të vlefshëm për të ardhmen,” - mendoi.
Ndërkaq ditët rrokulliseshin, pa u ndalur, dhe, s’bënte gjë tjetër, veçse i numëronte, duke pritur më kot të hipte në fuqi ekuacioni i dashurisë në mbijetesë.